بگذر بطرف گلشن چون موسم بهار است

بر روی گل منه پا، گل زیر پات خار است

سرومن و گل من، قد تو و رخ تست

با سرو و گل بگلشن، زین پس مرا چکار است

یارب چه چاره سازم ، جان و دل حزین را

کزتیغ غمزۀ تو، جان ریش دل فگار است

تنها نیم ترا من ، جانا اسیر و عاشق

چون من اسیرو عاشق، هرگوشه ات هزار است

بیروین آه گرمم، چون برق شعله بارد

دو راز تو دیدۀ من، چون براشکبار است

باده میا ز ساقی، کافیست یک نگاهش

بهتر ز صد خم می، آن چشم پرخمار است

تا شد جدا زجانان، باگریه شاه تیمور

بنگر که هردو چشمش، مانند آبشار است