خواهم همیشه کوی ترا جای خویشتن
یارب، رسان مرا به تمنای خویشتن
از شوق باده حلقۀ زنجیر تاک را
افگنده ام چو سلسله در پای خویشتن
نقصان بسی ز کان حلاوت نمی شود
ما را چشان ز لعل شکر خای خویشتن
چون می برد غبار غم از بزم دل شراب
کردم ازان بمکیده ماوای خویشتن
آتش زند بجسم فلک برق آه من
بیرون کشم گر از دل شیدای خویشتن
چون نافه بسته خون بدل مبتلای من
بگشا گره ز زلف سمن سای خویشتن
تیمور شاه گشته به گلشن چو عند لیب
شیرین سخن ز طرح غزل های خویشتن