کی با دو دیده سیرت، کس ای نگار دیده
نظاره رخت را، باید هزار دیده
نرگس صفت براهت، گشته سفید ای گل
تاکی بود براهت، در انتظار دیده
بیروی لاله گونت، از طرف گلستانها
چون ابر نو بهاران، صد اشکبار دیده
در کلبه ام گر آیی، از راه لطف روزی
در مقدم تو سازد، گوهر نثار دیده