میسوزم و در گریه ام، چون شمع هرشب تا سحر

آتش بجان من زدی، از من نمیگیری خبر

خار است گل در چشم من ، بی رویت ای گل در چمن

بینم چسان سرو و سمن، چون لاله داغت برجگر

ای جان من قربان تو، ای من بلاگردان تو

همچون لب و دندان تو، که دیده کس لعل و گهر

اندر غم ابروی تو، تابیده ام چون موی تو

باشد مرا بیروی تو ، لب های خشک و چشم تر

ای گلرخ غنچه دهان ، دیدم کجا در بوستان

چون قدتو سرو روان، کردم بسی هر سو نظر

باشی تو دائم در سخن، چون طوطی شکر شکن

ای خسرو شیرین دهن، باشد لبانت پر شکر

در پا ز عشقت خارها، جویم تورا من بارها

در کوچه و بازار ها، سودای تو دارم بسر

نام نشانت را بسی کردم طلب از هر کسی

همچون صبا گشتم بسی، در جستجویت دربدر

بستی فلک با من گرو، نبود ترا هرگز به رو

چون ابروی او ماه نو، مانند او روی قمر

جانا فدایت باد جان، بستی کمر چون بر میان

از بهر قتل عاشقان، شمشیر بستی بر کمر

ماهی باوج دلبری، از آفت و نقصان بری

مانند رویت ای پری، نبود بخوبی در بشر

باتو من زار حزین، خوش آنکه گردم همنشین

نبود مرا در دل جر این، جانا تمنای دگر

کوی تورا آماده ام ، از شوق پر بگشاده ام

برجای خود افتاده ام، چون طایر و بی بال و پر

دور از جمالت ای صنم، مانند تیمور دمبدم

آتش ز آه خود زدم ، در خشک و تر در بحر و بر