چون ز لعل لب شیرین توام یاد آید

جان ز حسرت بلب ای شوخ چو فرهاد آید

آنچه از خنجر مژگان تو آید ای شوخ

نه ز پیکان و نه از خنجر بیداد آید

صید، مرغ دل مردم کند از تیر نگاه

آنچه از چشم تو آید نه ز صیاد آید

بیتو چون بلبل نالان که فتد دور از گل

دلم از درد فراق تو بفریاد آید

باعث شدت دیوانگی من گردد

چون مرا طرۀ مشکین تو در یاد آید

میشوم شاد ازین رهگذر ای مونس جان

از سر کوی تو هر خسته که ناشاد آید

مهربانش بخود از عجز نمایم تیمور

زیر تیغ اربکفم دامن جلاد آید