نه وصل تو قانع نی بهجران طاقتی دارم

ولی در گلشن کوی تو در دل راحتی دارم

ز وحشت در بیابان همچو مجنون از غم لیلی

ز تاثیر محبت با غزالان الفتی دارم

غمی هرگز بقید طرۀ خوبان نمی باشد

بدل از نگهت گیسوی جانان فرحتی دارم

تو ای ناصح ز غمهای دل زارم چه می پرسی

بکنج بیکسی از درد هجران فرصتی دارم

بود بامن بیکجا قمری و سرو و گل و بلبل

درین گلشن بیاران موافق صحبتی دارم

بگردون گشته جسم فر بهم چون ماه نو لاغر

ز بس از محنت غمای دوران کلفتی دارم

رمیدن کی شود تیمور شاه در دشت دل آخر

ز بس از مردم نا فهم در دل وحشتی دارم