وه چه پر عشوه و پر ناز و خدنگ اندازی

شوخ پر فتنه و بی رحم و بت طنازی

گاه با قهر و گهی لطف و گهی ناز و عتاب

برده دل از برم آن شوخ ببازی بازی

دمبدم از ستم تیغ شود قطع زبان

هرکه چون شمع درین بزم کند غمازی

نشود صید ز چنگ تو بصد حیله خلاص

از پی صید دل اهل جهان شهبازی

چه شود ای مه خوبان ز ره مهر و وفا

بنده را گر ز سر لطف و کرم بنوازی

میشوی عاقبت از کرده پشیمان آخر

دل آباد مرا بهر چه ویران سازی

دو راز بهر خدا از شۀ تیمور مرو

زانکه آرام دل و مونس صاحب رازی