زتاب ماه جمالت ، زماه تاب رود

ز پرتو رخ توتابش ز آفتاب رود

فگنده زلف برخ، هست چشم مخمورش

چو آهویی که به مهتاب شب بخواب رود

تو رفتی از نظر و تا که دامنت گیرد

ز دیده طفل سرشکم بصد شتاب رود

سوار چون تو شدی برسمند ناز ترا

زچرخ، ماه نو ، ای ماه در رکاب رود

کنی چو زلف پریشان، شود پریشان دل

چوطره تاب دهی جان من بتاب رود

عرق ز شرم نشیند چو برگل رویت

ز انفعال عرق ، از رخ گلاب رود

بکوی یار بامید وصل شد تیمور

چو تشنۀ که دوان از برای آب رود