گذشتی از نظر ای سرو ناز چون بت غافل
فغان که در دل و جانم نماند صبرو تحمل
ز چشم مست و خط سبز، زلف مشک فشان
خجل بطرف چمن نرگس و بنفشه و سنبل
خلد بدیده چو خارم اگر بطرف گلشن من
نظاره بی گل رخسار تو کنم بر رخ گل
بیاد قامت سرو و گل عذار تو دارم
فغان همیشه چو قمری مدام ناله چو بلبل
بهار آمده ساقی بیار بادۀ گلگون
که خوش بود بگلستان کنار سبزه و گل
هزار فتنه زند سر ، کله بسر چو نهی کج
برون ز زیر کلاهت فتد چو دستۀ کاکل
نماند در ره او رهنما شه تیمور
نهم چو پا برۀ عشق آن صنم بتوکل