بیا بیا که بسی زار در فراق توایم

خراب و خسته و بیمار در فراق تو ایم

بناله میگذرد روز و شب ز غم مارا

چو بلبل ای گل بیخار در فراق تو ایم

امید مرهم وصلی ز تو بو دما را

ز تیغ جور دل افکار در فراق تو ایم

بما جدا ز تو ای دوست زندگیست حرام

ز جان خویش چو بیزار در فراق تو ایم

هوای وصل تو از سر نمیرود هرگز

در آرزوی تو ای یار در فراق تو ایم

ز گریه شب همه شب خواب را نداند چیست

بجان ز دیدۀ بیدار در فراق تو ایم

چه میشود که چشانی زلال وصل مرا

همیشه تشنۀ دیدار در فراق تو ایم

ز درد دل، شۀ تیمور با تو میگوید

بدام غصه گرفتارد ز فراق توایم