بنومیدی مرانم دور جانا ز آستان خود
مرا بر آستان خویش بشمر پاسبان خود
چنین راحت که دیدم در قفس از لطف صیادم
ندیدم ای هم آواز ان من در آشیان خود
پریشان میکنی دلهای مشتاقان زهر جانب
پریشان گر نمایی طرۀ عنبر فشان خود
ز بس شیرین بود ترسم که گردد آب چون شکر
چسان گیرم لبان شکرینت در دهان خود
زند صد فتنه سرای شوخ از هر گوشه در عالم
کنی وسمه هرگه آسمان گون ابروان خود
نباشد احتیاج تیر بهر صیدم ای صیاد
شوم صید تو هرگه زه ببندی در کمان خود
بلب جان شۀ تیمور از یاد لبت آمد
چه باشد بوسه یی بخشی گر او را از لبان خود