داشت تا پیک صبا راه میان من و تو

با همه قول یکی بود زبان من و تو

من چو پیران جهان دیده تو بد خوی جوان

چکند کس به چنین پیرو جوان من و تو

چون گل لاله رخت داغ بدل مالامال

سیر گاهیست عجب لاله ستان من و تو

قاصد از تشنه لبی مرد چو در دشت غمت

سخن افتاد بسی دور میان من و تو

گر بدور من تو خسرو و شیرین بودی

میشدی منفعل از عشق عیان من و تو

وای ازان روز که در خلوت تنها ئیها

بود پوشیده بهم راز نهان من و تو

در جدایی گله تیمور ندارد از تو

چرخ افگنده جدایی بمیان من و تو