شدی اگرچه تو در کوی دلربا گستاخ

منه زبی ادبی ای رقیب پا گستاخ

ز دست ناز برون کرد ملک حسن ترا

سپاه خط برخت گشته تا کجا گستاخ

ز دیده خون دلم ریخت سرخی پان را

نموده ئی بلب خویشتن چرا گستاخ

نمی شود ز رخت ساعتی جدا هرگز

ز بسکه گشته بروی تو چشم ما گستاخ

دلم نموده به دلدار حال خود اظهار

چو طفل شاخ که باشد بهر کجا گستاخ

به یار خود ، شه تیمور ، هرچه بادا باد

نموده ام سخن عرض مدعا گستاخ