تا حال دل بآن گل بی خار گفته ایم

چون غنچه لب بخنده و چون گل شگفته ایم

عمری ز بهر حفظ کف پای نازکت

خاشاک را دیده ز راه تو رفته ایم

از بهر زیب گوش تو از قطره های اشک

هر شب هزار گوهر سیراب سفته ایم

مارا نمود جور تو صد بار امتحان

حرفی ز راز عشق تو باکس نگفته ایم

شبها بیاد روی تا وقت صبحدم

تنها چو بی کسان بسر خاک خفته ایم

چون بو، میان غنچۀ نشگفته در چمن

اسرار عشق را بتۀ دل نهفته ایم

در عشق گلرخان شۀ تیمور هر زمان

رو را بآب دیدۀ خونبار شسته ایم