بود چون شمع سوزان در فراقت چشم گریانم

میان آتش شوق تو چون پروانه بریانم

بقید غم ندارم جز تپیدن چارۀ دیگر

اسیر حلقه های دام آن زلف پریشانم

ز دست جور آن شوخ ستم پرور یقین دانم

که آخر تابدامن میرسد چاک گریبانم

برنگ ابر نیسان چشم من فیض دیگر دارد

پر از گوهر شود از دیدۀ ترجیب و دامانم

ز آواز نسیم آستان کعبۀ کویش

درین گلشن بمانند دهان غنچه خندانم

مریض عشق را جز وصل درمانی نمیباشد

مکن بیهوده کوشش ای طبیب از بهر درمانم

دمی از یاد خوبان نیستم تیمور شاه غافل

بود مهر پریرویان چو روح آغشته درجانم