آن راز نهانی بکه گویم تو بگو

تو واقف ازانی بکه گویم تو بگو

من قمری بی بال و پرم غصۀ دل را

تو سرو روانی بکه گویم تو بگو

لاغر شدم از کاهش بسیار فراقت

تو موی میانی بکه گویم تو بگو

چون تلخ از زهر فراق تو مذاقم

تو شهد زبانی بکه گویم تو بگو

من پیر و ضعیفم الم هجر کشیدم

تو تازه جوانی بکه گویم تو بگو

دارد ز لبت بوسه تمنا شۀ تیمور

گر خود تو ندانی بکه گویم تو بگو