تخم گل و ریاحین، تا بر زمین نهادند

مثلث گلی نروید چون بیقرین نهادند

گلها چو عارض او ، دیدند در گلستان

پژمرده از خجالت، سربر زمین نهادند

وصفت چو یافت شهرت ، بر بلبلان شیدا

از شوق، عندلیبان سر در کمین نهادند

هوشم ز سر پرید ، از دیدن جمالت

تخم گلیست نایاب ، تا بر زمین نهادند

هرکس چو دید رویت ، آشفته شد بمویت

برحسن گفتگویت ، جمله یقین نهادند

کین دلبری و خوبی ، از سرو و گل نروید

تو قرص آفتابی ، مه بر جبین نهادند

دل شد اسیر خویت جانم فدای مویت

خالی بلب چو عنبر، خوش عنبرین نهادند

از غیرت مه نو، بالای چشم جادو

در صورتت دو ابرو ، باهم قرین نهادند

از چشم شوخ مستت ، غوغا گرفته عالم

بر زلف عنبرینت، پیوسته چین نهادند

در گلشن جمالت ، صورت کشان قدرت

چشمان نرگسینت ، سحر آفرین نهادند

کردی سیه تو چشمان ، از شوق بهر قربان

پیشت همه غزالان ، سر در کمین نهادند

چون بنگری دهانش ، شرین بود زبانش

گویا که برگ گل را ، در انگبین نهادند

لعل است یا لبانت، قند است یا دهانت

موییست یا میانت، خوش بیقرین نهادند

گر تو چنین خرامی ، برطرف و باغ و بستان

عالم در انتظارت ، رو در کمین نهادند

نقاش چون تو سیفی ، دیگر نیافریده

ختم است بر تو خوبی بر کفر و دین نهادند

داری قبای گلگون ، در حالت سواری

گویا  که آفتابی ، بر روی زین نهادند

ای مه جبین چگویم ، تا آمدی بسویم

خوبان دیگر از غم ، چین بر چین نهادند

چون شمع شاه تیمور، رخسار لاله رویان

برزخم سینه ریشان ، داغی چنین نهادند