خون شد بتا دلم بامید وفای تو

تاکی بخلق شکوه کنم از جفای تو

از خویش و آشنا همه بیگانه گشته ام

ای سرو ناز تا شده ام آشنای تو

گر صد هزار جان بودم ای قرار جان

چون آیی ام بکلبه نمایم فدای تو

ای پادشاه حسن خدا را ترحمی

برحال خسته یی که ز جان شد گدای تو

خاکم اگر بباد رود بعد مردنم

هرگز برون نمیرود از سر هوای تو

از آب دیده بسکه بگریم کنم گلش

برخاک راه چون نگرم نقش پای تو

تیمور شاه گشته بیک دیدن ای صنم

شیدای تو، اسیر تو و مبتلای تو