کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیدیوان اشعار | اهلیغزل ها

615

شمارهٔ ۱: ای حیرت صفات تو بند زبان ما
شمارهٔ ۲: ای شکرخا کرده شکرت طوطی گفتار ما
شمارهٔ ۳: آنکه نور دیده سازد روی آتش ناک را
شمارهٔ ۴: ای بخاطر صد غبار از رشگ تو آیینه را
شمارهٔ ۵: گر چون مسیح از لطف او بر اوج افلاکیم ما
شمارهٔ ۶: تا دیده ام بخواب شبی بوتراب را
شمارهٔ ۷: تا روز حشر کم نشود سوز داغ ما
شمارهٔ ۸: از قبول دگران طبع ملول است مرا
شمارهٔ ۹: کام از می لعلم مده کز می خمار آید مرا
شمارهٔ ۱۰: الا ای ساقی گلرخ که گشتی شمع محفلها
شمارهٔ ۱۱: دل اگر کوه شود عاشق جانباز تو را
شمارهٔ ۱۲: تا چند خشم و ناز و کین برخیز و باز از درد درآ
شمارهٔ ۱۳: دلا خراب مکن نقش بت پرستی را
شمارهٔ ۱۴: بزلف اگر ببری جان بی قرار از ما
شمارهٔ ۱۵: گر نامه بی نام خوشت بوسد زبان خامه را
شمارهٔ ۱۶: سجده بت گرچه باشد نامسلمانی مرا
شمارهٔ ۱۷: خط چو مهر گیا تا نموده یی ما را
شمارهٔ ۱۸: ما چنین بیخود اگر یار رسد بر سر ما
شمارهٔ ۱۹: روز ابر است و دهد ساقی جان ساغر ما
شمارهٔ ۲۰: چند باشد چو مسیحا سر افلاک تورا
شمارهٔ ۲۱: گر بفانوس خیال آیی چو شمع اغیار را
شمارهٔ ۲۲: ای داده زآستان خود آورارگی مرا
شمارهٔ ۲۳: آتشین لعلی که همچون شمع جان سوزد مرا
شمارهٔ ۲۴: تیره شد از تو به ساقی طبع شورانگیز ما
شمارهٔ ۲۵: برخ تو مه جبینان حسدست یک بیک را
شمارهٔ ۲۶: این است نهان از نمک آن تازه جوان را
شمارهٔ ۲۷: دل زنده شوم چون نگرم سیم تنان را
شمارهٔ ۲۸: منه بخاک ره ای یوسف آن کف پا را
شمارهٔ ۲۹: تا تو چو شمع می کنی تیز نظر بسوی ما
شمارهٔ ۳۰: کوثر کجا و لعل روان بخش او کجا
شمارهٔ ۳۱: ز عاشقان همه قصد جراحت است او را
شمارهٔ ۳۲: یکره چو غنچه خنده زنان بین بسوی ما
شمارهٔ ۳۳: از که نالم که فغان از دل ریش است مرا
شمارهٔ ۳۴: آتش رخی کز یاد او آهی زجان خیزد مرا
شمارهٔ ۳۵: آن کعبه جان سوی خود میخواند از یاری مرا
شمارهٔ ۳۶: بسکه خطش سوخت ازغم صددل نومید را
شمارهٔ ۳۷: بهل حکایت شیرین بکوهکن مارا
شمارهٔ ۳۸: گر کند ابر کرم میل تن خاکی ما
شمارهٔ ۳۹: که ره دهد سوی آن سایه همای مرا
شمارهٔ ۴۰: آه کز دست دل این سینه ریش است مرا
شمارهٔ ۴۱: گر التفات بود شمع مجلس مارا
شمارهٔ ۴۲: از رقیبان تو صد خار جگر هست مرا
شمارهٔ ۴۳: شیشه پر از زهر چند چرخ ستم پیشه را
شمارهٔ ۴۴: نبود از عاشقی بیم ملامت سینه ریشان را
شمارهٔ ۴۵: جایی که بجوش آرد گل بلبل زاری را
شمارهٔ ۴۶: مژده گل چه میدهی عاشق مستمند را
شمارهٔ ۴۷: جز وصل هوس نیست چو پروانه خسان را
شمارهٔ ۴۸: زدرد میرم و گویی که بیش از این بادا
شمارهٔ ۴۹: از بس که خورم بر جگر از طعنه سنان ها
شمارهٔ ۵۰: غم ندارد ز گدایی تن غم پرور ما
شمارهٔ ۵۱: پنجه خطاست با بتان خسته دل خراب را
شمارهٔ ۵۲: چون رنجه شود خوی تو از همسری ما
شمارهٔ ۵۳: ای خضر که همدم شده یی آب بقا را
شمارهٔ ۵۴: کوی تو که من از همه کس واپسم آنجا
شمارهٔ ۵۵: به خلوت بهل شیخ دل مرده را
شمارهٔ ۵۶: پس از اجل به که روشن شود نکویی ما
شمارهٔ ۵۷: ای بی تو ازخون بسته گل مژگان من برخارها
شمارهٔ ۵۸: هوای دیدنت ای ترک تند خوست مرا
شمارهٔ ۵۹: زلف چو مار او کشد در دهن بلا مرا
شمارهٔ ۶۰: کس نبودش خبر از زشتی و زیبایی ما
شمارهٔ ۶۱: این حسن و ملاحت نگر آن کان نمک را
شمارهٔ ۶۲: دل اگر زغم خروشد چه غم از خروش اورا
شمارهٔ ۶۳: پیش تو دیده گر نبود غرق خون مرا
شمارهٔ ۶۴: اگرچه از رخ خود چشم بسته یی ما را
شمارهٔ ۶۵: اگر تو وصل نبخشی چه چاره سوخته را
شمارهٔ ۶۶: چون شمع اگرچه آنمه مهرش گداخت ما را
شمارهٔ ۶۷: پیش از آن کین گرد هستی سر زند از خاک ما
شمارهٔ ۶۸: در گریبان ریز ساغر زاهد سالوس را
شمارهٔ ۶۹: زشت است کان نکورو از حد برد جفا را
شمارهٔ ۷۰: چون تو گویی سخن این دلشده را گوش کجا
شمارهٔ ۷۱: نقشبندی که کسان عاشق و مستند او را
شمارهٔ ۷۲: نیست آن در که ز گوش آمده تا دوش ترا
شمارهٔ ۷۳: باز چون شمع سحر رشته جان سوخت مرا
شمارهٔ ۷۴: زفتراک سوار من چه معراجی است آهورا
شمارهٔ ۷۵: چون به زنجیر محبت بسته یی پای مرا
شمارهٔ ۷۶: چه عقل و دانش و هوشیست بر کمال مرا
شمارهٔ ۷۷: بود که گریه بشوید خط گناه مرا
شمارهٔ ۷۸: گر شبی بردارد آن شمع از مه عارض نقاب
شمارهٔ ۷۹: یامن ناصبور را سوی خود از وفا طلب
شمارهٔ ۸۰: پای بوس آن بت سنگین دل یا قوت لب
شمارهٔ ۸۱: کرد بیدارم ز خواب بیخودی آن آفتاب
شمارهٔ ۸۲: از جوش گریه دارم پیشت خروش امشب
شمارهٔ ۸۳: سخن چه حاجت اگر دل مقابل افتادست
شمارهٔ ۸۴: گر ساقی بدمست به خشم از بر ما رفت
شمارهٔ ۸۵: باز از بویت دل پژمرده در نشوو نماست
شمارهٔ ۸۶: گر کعبه نشین بامن مستش سر ناز است
شمارهٔ ۸۷: بس که دل پر آتشم بهر تو آه کرده است
شمارهٔ ۸۸: گشاد صد دل از آن غنچه شکر خند است
شمارهٔ ۸۹: من و مجنون دو اسیریم که غم شادی ماست
شمارهٔ ۹۰: چهره از تیغ تو پر خون دردم کشتن خوش است
شمارهٔ ۹۱: هرگز هوس سایه ام از فر هما نیست
شمارهٔ ۹۲: اگر چه ساقی جان می نهاد در دستت
شمارهٔ ۹۳: به قتلم اینهمه خشم و عتاب حاجت نیست
شمارهٔ ۹۴: مست می و ساقیم تا نفسی باقی است
شمارهٔ ۹۵: عقده زلف تو سر رشته تقدیر من است
شمارهٔ ۹۶: ایکه چون چشم خوشت نرگس محموری نیست
شمارهٔ ۹۷: بی اختیار ماست که دل بیقرار ازوست
شمارهٔ ۹۸: در عهد تو آسوده کس از داغ ستم نیست
شمارهٔ ۹۹: به عهد یوسف من کز فرشته افزون است
شمارهٔ ۱۰۰: نور دو چشم کز برم بریده رفته است
شمارهٔ ۱۰۱: چو سوختم از عشق و شستم از جان دست
شمارهٔ ۱۰۲: شادم اگرچه خاطرم اندوهگین ازوست
شمارهٔ ۱۰۳: گویم سیاه بختی ام از دود آه کیست
شمارهٔ ۱۰۴: گرچه حسن همه کس آفت اهل نظرست
شمارهٔ ۱۰۵: نیازمند ترا رسم خود پسندی نیست
شمارهٔ ۱۰۶: باز از سر زلف دل آشفته خبر یافت
شمارهٔ ۱۰۷: بسکه به دل می زنم سنگ که دلدار رفت
شمارهٔ ۱۰۸: تاخریدار تو شد گل آبرو صدجا فروخت
شمارهٔ ۱۰۹: عاشق مجنونم و صحرای غم جای من است
شمارهٔ ۱۱۰: گمره عشقم و نبود به من مست گرفت
شمارهٔ ۱۱۱: وقت طرب ایام گل و موسم کشت است
شمارهٔ ۱۱۲: جز از وصال تو با کس سر وصولم نیست
شمارهٔ ۱۱۳: من سری دارم که بر خاک ره از جولان اوست
شمارهٔ ۱۱۴: لوح خاک ما به خون نقش از دل صد چاک ماست
شمارهٔ ۱۱۵: شمعی که گرم خشم تر از برق لامع است
شمارهٔ ۱۱۶: در بت پرستی قبله ام چون آن بت روحانی است
شمارهٔ ۱۱۷: آن شوخ سوارست و سوی ما گذرش نیست
شمارهٔ ۱۱۸: بر صید حرم تیغ مزن زانکه حرام است
شمارهٔ ۱۱۹: تا نقش نعل اسبت محراب اهل دین است
شمارهٔ ۱۲۰: دل اهل نظر از نرگس شهلا با تست
شمارهٔ ۱۲۱: حسنت نمک آمیز و لبت نیز چنین است
شمارهٔ ۱۲۲: ما گرچه گداییم وفا در خور ما نیست
شمارهٔ ۱۲۳: زان در پی یارم که عنانم به کف اوست
شمارهٔ ۱۲۴: امروز در لطف به روی همه بازست
شمارهٔ ۱۲۵: جان بخشی یی که با لب لعل تو ای پری است
شمارهٔ ۱۲۶: به عقل در ره عشق تو خانه نتوان ساخت
شمارهٔ ۱۲۷: زهی ملاحت و خوبی که با تو محبوب است
شمارهٔ ۱۲۸: ای نخل آرزو لب لعلت طبیب کیست
شمارهٔ ۱۲۹: گر بدامن گردی از آن رهگذر می بایدت
شمارهٔ ۱۳۰: آن شاخ گل که رونق سرو و سمن ازوست
شمارهٔ ۱۳۱: از نرگس توام نظری ای پسر بس است
شمارهٔ ۱۳۲: هر که در عشق بتان بی درد زیست
شمارهٔ ۱۳۳: زبخت بد جگرم از جفای اوریش است
شمارهٔ ۱۳۴: شاهباز عشق سیری کرد بر بالا و پست
شمارهٔ ۱۳۵: آنچه غم تو کرد اگر بازرسم به دیدنت
شمارهٔ ۱۳۶: هر کو ندید خواب و نداند که خورد چیست
شمارهٔ ۱۳۷: گرچه در غارت جان است دو چشم سیهت
شمارهٔ ۱۳۸: تا نمردیم دل از درد تو بهبود نداشت
شمارهٔ ۱۳۹: هفتاد سال شد که دل من در آتش است
شمارهٔ ۱۴۰: شمع من، هر کس که پیشت جان نسوزد مرد نیست
شمارهٔ ۱۴۱: در کوی تو از دست رقیبان گذرم نیست
شمارهٔ ۱۴۲: نمود چاک گریبان تنت که نسترن است
شمارهٔ ۱۴۳: در کوی تو خون دل ما پاک فرو رفت
شمارهٔ ۱۴۴: گر شد سر ما خاک ره دوست چه باک است
شمارهٔ ۱۴۵: تو گر خرام کنی سرو یا صنوبر چیست
شمارهٔ ۱۴۶: عشق جانان راحت جان من بیچاره است
شمارهٔ ۱۴۷: گرچه لب تشنه ز غم عاشق دلسوخته است
شمارهٔ ۱۴۸: هرجا که بود یار و سرور است
شمارهٔ ۱۴۹: ز قامت تو چگویم که فتنها برخاست
شمارهٔ ۱۵۰: لاف صاحب نظری از دل هشیار خوش است
شمارهٔ ۱۵۱: مصر شرف از حسن ادب یوسف جان یافت
شمارهٔ ۱۵۲: عاشقم بر آن بت و دل خون که از اندیشه است
شمارهٔ ۱۵۳: ز بس کز سست پیوندی گهش صلحست و گه جنگست
شمارهٔ ۱۵۴: سوخت صدجان سرو من تا حسن او بالا گرفت
شمارهٔ ۱۵۵: ببین که کار من از غم چه سخت افتادست
شمارهٔ ۱۵۶: گر زخم عشق بر دل مردم جراحت است
شمارهٔ ۱۵۷: آنی که فتنها همه از یک نگاه تست
شمارهٔ ۱۵۸: دوستان خواب اجل بی وصل یارم آرزوست
شمارهٔ ۱۵۹: تا چند باشد این غم پنهان که با من است
شمارهٔ ۱۶۰: مست شد صوفی و جنگش بر سر پیمانه است
شمارهٔ ۱۶۱: پیش تو داد من ز جور زمانه است
شمارهٔ ۱۶۲: تو گر پروانه یی همچون خلیل آتش گلستان است
شمارهٔ ۱۶۳: فرهاد را ز شیرین، حرمان ز بخت شور است
شمارهٔ ۱۶۴: اگرچه خانه خرابی زباده ای ساقی است
شمارهٔ ۱۶۵: نیست در صحرا پی آهو که هر جا رفته است
شمارهٔ ۱۶۶: بی سوز محبت نتوان دل به بتان بست
شمارهٔ ۱۶۷: کاسه چشم من از شوق گل رخسار دوست
شمارهٔ ۱۶۸: بلبل زسوز زار من آهنگ برگرفت
شمارهٔ ۱۶۹: مارا تنی چو صورت دیوار مانده است
شمارهٔ ۱۷۰: چراغ عشق من افروخت شمع خلوت دوست
شمارهٔ ۱۷۱: گر بسوزد تن زارم بر من خار و خسی است
شمارهٔ ۱۷۲: گوهر دل گم شد و وقت فراغ از دست رفت
شمارهٔ ۱۷۳: دی از نظر چو سرو و خرامان من گذشت
شمارهٔ ۱۷۴: مجال حلقه صحبت کرابخانه تست؟
شمارهٔ ۱۷۵: ما عاشقیم و روی بتان قبله گاه ماست
شمارهٔ ۱۷۶: شمع را پیش رخت اشک نیاز اینهمه چیست
شمارهٔ ۱۷۷: سگ کوی تو که شب تا بسحر پیش من است
شمارهٔ ۱۷۸: کسی زکعبه کوی تو نامراد نرفت
شمارهٔ ۱۷۹: منم که حاصل من غیر نامرادی نیست
شمارهٔ ۱۸۰: عشق آتش است و در دل دیوانه در گرفت
شمارهٔ ۱۸۱: هرچند که یوسف بجمال از همه بیش است
شمارهٔ ۱۸۲: روی کسی چو صورت آینه سوی تست
شمارهٔ ۱۸۳: خندید گل و غنچه شکفت و چمن آراست
شمارهٔ ۱۸۴: هر کرا حسنی بود آیینه دار روی اوست
شمارهٔ ۱۸۵: جور آن بت همه بر جان پریشان من است
شمارهٔ ۱۸۶: مجنون عشق را هوس تخت و تاج نیست
شمارهٔ ۱۸۷: گرنه بر غم عاشقان کار جهان مشوش است
شمارهٔ ۱۸۸: همه دم ز درد عشقت دل زار من حزین است
شمارهٔ ۱۸۹: ای پری وش نمک حسن تو رشک ملک است
شمارهٔ ۱۹۰: مرا که جان پی قربان شدن بود پیشت
شمارهٔ ۱۹۱: ای سرو روان خاک شوم در ته پایت
شمارهٔ ۱۹۲: محبوب من چه حاجت گفتن بود که کیست
شمارهٔ ۱۹۳: کور شد از غم رقیب کان پری از بام ماست
شمارهٔ ۱۹۴: جز داغ دلم چراغ شب نیست
شمارهٔ ۱۹۵: در دل و جان از آن مژه قصد تو راه کردن است
شمارهٔ ۱۹۶: دل را نمک از گریه گرم است شکی نیست
شمارهٔ ۱۹۷: دل کباب ز خوناب دیده بد نام است
شمارهٔ ۱۹۸: هر جا که بنگری رخ او در تجلی است
شمارهٔ ۱۹۹: کسی کش بوی آن گل در دماغ است
شمارهٔ ۲۰۰: عمرم همه با صوت نی و چنگ بسر رفت
شمارهٔ ۲۰۱: به زهر چشم دهی جان و دل فرحناک است
شمارهٔ ۲۰۲: عیب پری مکن که نهان از تو گشته است
شمارهٔ ۲۰۳: چون غنچه صد دل پاره شد لب ناگشودن مشکل است
شمارهٔ ۲۰۴: کدورت غم هجرت بیک نگاه برفت
شمارهٔ ۲۰۵: از عالم جان آنچه بما فیض رسان است
شمارهٔ ۲۰۶: یار اگر میکشدت دل بنه ایدل گله چیست؟
شمارهٔ ۲۰۷: گنج قارون بزمین رفت و ملامت باقی است
شمارهٔ ۲۰۸: من که چون شمع ز داغ تو صدم روشنی است
شمارهٔ ۲۰۹: نوروز من از طلعت چون ماه تو عید است
شمارهٔ ۲۱۰: ز گریه دل پر و لب همچو غنچه خندان است
شمارهٔ ۲۱۱: گر کوه تحمل کسی از بار ستم نیست
شمارهٔ ۲۱۲: سکون خاطر من بی تو سرو قامت نیست
شمارهٔ ۲۱۳: گر تیغ تو خواهد سرو جان هم چه نزاع است
شمارهٔ ۲۱۴: اسیر عشق ترا میل گشت باغ کجاست
شمارهٔ ۲۱۵: تاخار عشق در جگر من شکسته است
شمارهٔ ۲۱۶: بمردمی چو سگ یار کس بعالم نیست
شمارهٔ ۲۱۷: گریه ام دید و چو گل از خنده آن مهوش شکفت
شمارهٔ ۲۱۸: خوش درآ در خانه دل زانکه جان از خانه رفت
شمارهٔ ۲۱۹: دل ز غم تا کی کند فریاد، خاموشی خوش است
شمارهٔ ۲۲۰: دیوانه یارم من و با کس نظرم نیست
شمارهٔ ۲۲۱: سرومن، صد خارم از دست تو در پا رفته است
شمارهٔ ۲۲۲: هر که عاشق شد چو شمع آزاده از دل مردگی است
شمارهٔ ۲۲۳: گیرم که دل از یاد تو خرسند توان داشت
شمارهٔ ۲۲۴: بازم از چشم آنسوار سرکش خونخوار رفت
شمارهٔ ۲۲۵: جانم در آتش از ستم ماهپاره ایست
شمارهٔ ۲۲۶: چشم مست گر کشد هر گوشه خلقی یغمست
شمارهٔ ۲۲۷: گذشت در هوست عمر و یک نفس باقی است
شمارهٔ ۲۲۸: رقیب مانع دیدار یار من شده است
شمارهٔ ۲۲۹: حسن تو گرچه با همه کس در تجلی است
شمارهٔ ۲۳۰: با خوش نفسی می خور اگر ماهوشی نیست
شمارهٔ ۲۳۱: نرگس رعنا اگر چشم و چراغ گلشن است
شمارهٔ ۲۳۲: جهان جوان ز بهار و خزان پیری ماست
شمارهٔ ۲۳۳: بکوی عشق که طوفان نوح از آن وادی است
شمارهٔ ۲۳۴: از لطف اگرچه با سگ خویشت عجب خوش است
شمارهٔ ۲۳۵: شمع رخسار بتان خانه ز بنیاد بسوخت
شمارهٔ ۲۳۶: وادی مجنون و شان، عالم آزادی است
شمارهٔ ۲۳۷: بسکه هرجا صفت خون دل آشامی ماست
شمارهٔ ۲۳۸: تا گوشه چشمی بمن آن سیم تن انداخت
شمارهٔ ۲۳۹: قد طوبی و لب کوثر و خود حور بهشت است
شمارهٔ ۲۴۰: چنین که تشنه بخون لعل یاربی سبب است
شمارهٔ ۲۴۱: خونم به جور تیغ تو در گردن خودست
شمارهٔ ۲۴۲: آن بت که قبله دل عشاق روی اوست
شمارهٔ ۲۴۳: نه از طرب هوس گشت با غم افتادست
شمارهٔ ۲۴۴: کی آب خضر همدم طبع سلیم ماست
شمارهٔ ۲۴۵: گر چو گل در کف ما جام می صبحگهی است
شمارهٔ ۲۴۶: ذره چون خورشید گردد طالع و لامع خوش است
شمارهٔ ۲۴۷: آن شمع که پروانه صفت بال و پرم سوخت
شمارهٔ ۲۴۸: هرچند غمی همچو غم بی درمی نیست
شمارهٔ ۲۴۹: درخت وادی ایمن بنور عشق کسی است
شمارهٔ ۲۵۰: جان دادن از وفا هنر کوهکن بس است
شمارهٔ ۲۵۱: چشم تو دگر در پی صید دل و جان است
شمارهٔ ۲۵۲: پیری خزان تازه بهار جوانی است
شمارهٔ ۲۵۳: حیاتی با رخ خوی کرده اوست
شمارهٔ ۲۵۴: تشریف کرامت اگر از لطف الهی است
شمارهٔ ۲۵۵: مستی که ذوق رندی و بیچارگی نیافت
شمارهٔ ۲۵۶: ناخورده می ز نرگس او دل خمار یافت
شمارهٔ ۲۵۷: تا بر گل تو سنبل پر خم دمیده است
شمارهٔ ۲۵۸: امید خلق باقبال و دولت خویش است
شمارهٔ ۲۵۹: شیشه دل بهر خوبانم ز دست افتاده است
شمارهٔ ۲۶۰: تو پیش چشم منی چشم من پر آب از چیست
شمارهٔ ۲۶۱: چو منع غیر مجالم در آشنایی نیست
شمارهٔ ۲۶۲: رفتی و نقش روی تو از چشم تر نرفت
شمارهٔ ۲۶۳: چنین حسن و ملاحت با ملک نیست
شمارهٔ ۲۶۴: شبی که بی تو برین پیر خسته حال گذشت
شمارهٔ ۲۶۵: روی تو مصحفی است که در آن خوبی است
شمارهٔ ۲۶۶: بس شکل خوب چرخ کشید و خراب ساخت
شمارهٔ ۲۶۷: بود از ازلم درد تو وین درد همان است
شمارهٔ ۲۶۸: عید قربان شد و سر در ره جولان تو رفت
شمارهٔ ۲۶۹: سینه ایصوفی اگر صاف است چو آیینه ات
شمارهٔ ۲۷۰: خوش آنکه دور فلک بر مراد من میگشت
شمارهٔ ۲۷۱: تو آفتابی و تا ذره یی ز من باقی است
شمارهٔ ۲۷۲: این چه سروست که از گلشن جان خاسته است
شمارهٔ ۲۷۳: گه نظاره دلم ایمن از رقیبان است
شمارهٔ ۲۷۴: بهلاک خود نپوشم نظر از رخ چو ماهت
شمارهٔ ۲۷۵: همچو چنگ افغان من بی زخم بیدادی نخاست
شمارهٔ ۲۷۶: بکوی میکده آخر سبوی ما بشکست
شمارهٔ ۲۷۷: امروز غیر غم زتو هیچم نصیب نیست
شمارهٔ ۲۷۸: در بهار نوجوانی باغ ما از گل تهی است
شمارهٔ ۲۷۹: عاشق آن نیست که شد محرم و همدم بر دوست
شمارهٔ ۲۸۰: دلا، خار ستم از پا برون خواهد شدن وقت است
شمارهٔ ۲۸۱: دل مرده از آنم که مسیحا نفسی نیست
شمارهٔ ۲۸۲: با من از مشکین غزالان گرنه بوی آشناست
شمارهٔ ۲۸۳: تا نشد چون نافه خون، دل بوی دلجویی نیافت
شمارهٔ ۲۸۴: چشم همه را بر گل روی تو نگاه است
شمارهٔ ۲۸۵: گل نو آمد و ما را غم دیرینه گرفت
شمارهٔ ۲۸۶: صبر تلخ است و دوای من خونین جگر است
شمارهٔ ۲۸۷: کار از دهان او همه دم بر مراد نیست
شمارهٔ ۲۸۸: گاه گاهم خانه از برق وصالش روشن است
شمارهٔ ۲۸۹: ای سبز تلخ این نگه جان گداز چیست
شمارهٔ ۲۹۰: سراپا شمع از آن نورست کز آلودگی دور است
شمارهٔ ۲۹۱: خوش نیست بی تو ساقی گر بزم خلد باقی است
شمارهٔ ۲۹۲: نقد گنج کعبه جایش جز دل ویرانه نیست
شمارهٔ ۲۹۳: هزار شکر که مارا سر شکایت نیست
شمارهٔ ۲۹۴: هرکه برخاست ز سودای تو بر جا ننشست
شمارهٔ ۲۹۵: غیر سوز و گریه کار عاشق درمانده چیست
شمارهٔ ۲۹۶: صدهزاران چشم اگر بر روی یوسف ناظرست
شمارهٔ ۲۹۷: پیش سرمستان عشقت گلشن و گلخن یکیست
شمارهٔ ۲۹۸: جان من مسکین که گرفتار غم اوست
شمارهٔ ۲۹۹: گر صد هزار سال وصالت میسر است
شمارهٔ ۳۰۰: لعل او کز برگ گل رنگین تر و نازکترست
شمارهٔ ۳۰۱: سر رشته غم دل چون شمع جانگدازست
شمارهٔ ۳۰۲: دل جگر سوخته از جان سیه بخت من است
شمارهٔ ۳۰۳: سرمه ره دردیده زان دارد که خاک پای اوست
شمارهٔ ۳۰۴: بی داغ عشق یکرگ من چون چراغ نیست
شمارهٔ ۳۰۵: ای لعبتی که مثل تو کس در زمانه نیست
شمارهٔ ۳۰۶: در زیر زلف روی تو چون گل شکفته است
شمارهٔ ۳۰۷: زاهد بره کعبه رود کاین ره دین است
شمارهٔ ۳۰۸: ایکه میپرسی که با دل همسخن در خانه کیست
شمارهٔ ۳۰۹: عندلیب از حسن گل افروختن داند که چیست
شمارهٔ ۳۱۰: خوشا کسی که بکوی تو بخت همدم اوست
شمارهٔ ۳۱۱: با یکدم وصلت غم عالم نتوان گفت
شمارهٔ ۳۱۲: عتاب و ناز تو با من ز غایت خوبی است
شمارهٔ ۳۱۳: کسی که حق حریفان مهربان نشناخت
شمارهٔ ۳۱۴: گر به کوثر نظر ز نیکو عملی است
شمارهٔ ۳۱۵: هرگز بوفا چشم خوشت جانب من نیست
شمارهٔ ۳۱۶: هوا خوش است و مرا بی رخ تو دل خوش نیست
شمارهٔ ۳۱۷: لعل جانبخشش که آرام دل شیدا ازوست
شمارهٔ ۳۱۸: سرو بر خاک ره از رشک قد یار نشست
شمارهٔ ۳۱۹: گر تن شکسته دوا جز هلاک نیست
شمارهٔ ۳۲۰: ساقیا بی لب لعلت می ناب اینهمه نیست
شمارهٔ ۳۲۱: نه که در کوی تو جز من دگری گمره نیست
شمارهٔ ۳۲۲: گردون که کین اهل نظر در نهاد اوست
شمارهٔ ۳۲۳: گر کشد خصم بزور از کف من دامن دوست
شمارهٔ ۳۲۴: یافت از یوسف پدر بویی اگر رویش نیافت
شمارهٔ ۳۲۵: هر صورتی که هست ز حسنت نشانه ایست
شمارهٔ ۳۲۶: بازم ز هر طرف مه رخساره کسی است
شمارهٔ ۳۲۷: از بسکه جان به تشنه لبی درد کرده است
شمارهٔ ۳۲۸: جمال شمع چو خورشید عالم افروزست
شمارهٔ ۳۲۹: مگو که ماه رخ او ز گلرخان بگذشت
شمارهٔ ۳۳۰: آن شمع گلرخان که رخش لاله زار ماست
شمارهٔ ۳۳۱: بی شمع رخت هیچ صفا در دل ما نیست
شمارهٔ ۳۳۲: کشته تیرت که ازوی استخوانها مانده است
شمارهٔ ۳۳۳: هیچت ز خون ما غم روز جواب نیست
شمارهٔ ۳۳۴: دل که خونم خورد ای حور نه پنداری ازوست
شمارهٔ ۳۳۵: همه راست میل خالی که بر آن رخ جمیلست
شمارهٔ ۳۳۶: در سوختنم آنکه بر افروختن آموخت
شمارهٔ ۳۳۷: گفتی چمن بوقت گل ای همنفس خوش است
شمارهٔ ۳۳۸: مریز بی گنهم خون که جست و جویی
شمارهٔ ۳۳۹: کدام زخم که بر من ز دلستانی نیست
شمارهٔ ۳۴۰: عیسی دم ما همدم اگر نیست غمی نیست
شمارهٔ ۳۴۱: آتشی دردل من شمع رخت درزده است
شمارهٔ ۳۴۲: هزار سال سفر از وجود تا عدم است
شمارهٔ ۳۴۳: ساقی، جهان سرشک حریفان گرفته است
شمارهٔ ۳۴۴: در ره عشق از خضر هم زندگی واماندگی است
شمارهٔ ۳۴۵: تن عاشق همای لامکان است
شمارهٔ ۳۴۶: بحق شام وصال و بعهد روز نخست
شمارهٔ ۳۴۷: نوبهار آمد چو گل رخها ز می خواهد شکفت
شمارهٔ ۳۴۸: مرا ز عشق نه عقل و نه دین دنیایی است
شمارهٔ ۳۴۹: جان من در دوستی نامهربان می بینمت
شمارهٔ ۳۵۰: آن سرو ناز کز چمن جان دمیده است
شمارهٔ ۳۵۱: آن سرو هرگه از نظر من گذشته است
شمارهٔ ۳۵۲: برقی که ز نعل فرس سیم تنی خاست
شمارهٔ ۳۵۳: گر بمسجد گذری با این رخ و آن چشم مست
شمارهٔ ۳۵۴: پیر مغان گدای درش همچو ما بسی است
شمارهٔ ۳۵۵: وادی مجنون جگر سوزست و کس را تاب نیست
شمارهٔ ۳۵۶: حیات تشنه لبان وصل آن مسیح دم است
شمارهٔ ۳۵۷: مرا چو شبنم از آن مایه حیات کم است
شمارهٔ ۳۵۸: وقت مستی چون عرق از روی دلجوی تو خاست
شمارهٔ ۳۵۹: ذوقی است که در تیره شبی چون شب مویت
شمارهٔ ۳۶۰: دور از تو شب و روز مرا خواب حرام است
شمارهٔ ۳۶۱: ای باغبان چه حاصل از سرو ناز باغت
شمارهٔ ۳۶۲: باغبان، آنسرو اگر برطرف جو خواهد نشست
شمارهٔ ۳۶۳: گر لب بنهی بر لب مستان چه تفاوت؟
شمارهٔ ۳۶۴: قدرم چو مه از مهر سعادت اثر تست
شمارهٔ ۳۶۵: یکشب که در فراق جمال تو دلبرست
شمارهٔ ۳۶۶: عمر من تا کی بآه آتشین خواهد گذشت
شمارهٔ ۳۶۷: چون کوهکن با بیستون گفتم توانم راز گفت
شمارهٔ ۳۶۸: گرچه ز گلهای می دامن ما شستنی است
شمارهٔ ۳۶۹: بی بخت و یارم مرا از مرگ چشم یاری است
شمارهٔ ۳۷۰: در عشق تو تا در غم خویشی ملامت است
شمارهٔ ۳۷۱: نه عاشق است که واله بر وی چون مه تست
شمارهٔ ۳۷۲: دید چشمم پای او بر خاک و خاک ره نگشت
شمارهٔ ۳۷۳: گر یار مرا میل من خسته بسی نیست
شمارهٔ ۳۷۴: عنان کار نه دردست مصلحت بین است
شمارهٔ ۳۷۵: اگر ز کین کشی ام غم ز خشم و کینم نیست
شمارهٔ ۳۷۶: خواب مرگم باد اگر دور از تو خوابم آرزوست
شمارهٔ ۳۷۷: ترا صد خوبی و بر هر یکی صد دیده حیرانت
شمارهٔ ۳۷۸: رشکم از کس نبود گرد و جهان حاصل اوست
شمارهٔ ۳۷۹: عیش ما یک عشوه از چشم سیاه او بس است
شمارهٔ ۳۸۰: سجده بت گر کنم در نظرم روی تست
شمارهٔ ۳۸۱: مجاورم چو سگان بهر پارس در کویت
شمارهٔ ۳۸۲: چو خط به کشتنم آورد لعل خندانت
شمارهٔ ۳۸۳: تو باغ حسنی و صد عندلیب زار تراست
شمارهٔ ۳۸۴: در خیال وصل جفا پیشه من است
شمارهٔ ۳۸۵: گر نمیخواهی مرا، صید دل غمدیده چیست
شمارهٔ ۳۸۶: کس بخود دلبسته آنزلف چون زنجیر نیست
شمارهٔ ۳۸۷: درد می مرهم ریش دل بیمار غم است
شمارهٔ ۳۸۸: چشم دلم چو دیده از آن شمع روشن است
شمارهٔ ۳۸۹: شمع روی تو نه افروخته چشم من ازوست
شمارهٔ ۳۹۰: دینم ببرد آن بت و گوید که جان کجاست
شمارهٔ ۳۹۱: سرو من برق صفت آمد و چون باد برفت
شمارهٔ ۳۹۲: رقیب از کوی آن دهقان پسر رفت
شمارهٔ ۳۹۳: شادم اگرچه خاطرم اندوهگین ازوست
شمارهٔ ۳۹۴: یار اگر زان رقیبان و گرزان من است
شمارهٔ ۳۹۵: پری رخان که سرم خاک راه ایشانست
شمارهٔ ۳۹۶: آنکه فرشته را ازو دست امید کوته است
شمارهٔ ۳۹۷: آنکس طلبد کعبه که بیگانه عشق است
شمارهٔ ۳۹۸: می خور که فکر عالم پر غم نباشدت
شمارهٔ ۳۹۹: از جلوه محبت خورشید حسن دوست
شمارهٔ ۴۰۰: باورم ناید که شد در پوست مجنون سوی دوست
شمارهٔ ۴۰۱: هر کس که پا نهاد بکویت ز دست رفت
شمارهٔ ۴۰۲: ناصح چو دل نماند نصیحت چه فایده
شمارهٔ ۴۰۳: داغ دلم آن نیست که بامن سخنت نیست
شمارهٔ ۴۰۴: آنشمع که حسنش دل ارباب وفا سوخت
شمارهٔ ۴۰۵: شمعی که ز سوز دل گرمش خبری هست
شمارهٔ ۴۰۶: ناله من جان غم پرورد میداند که چیست
شمارهٔ ۴۰۷: نیست کس، خورشید من، کو درد پرورد تو نیست
شمارهٔ ۴۰۸: ساقی که یار ما بود اغیار را چه بحث؟
شمارهٔ ۴۰۹: سوختیم از غم و این آتش پنهان همه هیچ
شمارهٔ ۴۱۰: نصیب ما نشد از وصل یار جز غم هیچ
شمارهٔ ۴۱۱: معلم را بگو فریاد از آن شوخ
شمارهٔ ۴۱۲: دوش از دیرم ملک در حلقه او را برد
شمارهٔ ۴۱۳: مسکینی ما را نتوان شرح و بیان کرد
شمارهٔ ۴۱۴: آن آفتاب حسن سحر میل باده کرد
شمارهٔ ۴۱۵: وصل تو گر زمانه نصیب رقیب کرد
شمارهٔ ۴۱۶: ساقیا می ده که صبر و عشق مهجور از همند
شمارهٔ ۴۱۷: مستان تو گر باغ و بهاری طلبیدند
شمارهٔ ۴۱۸: آب حیات کس بجز از جرعه کش نخورد
شمارهٔ ۴۱۹: خوبان که همچو شمع ز نور آفریده اند
شمارهٔ ۴۲۰: رسید یار و دلم بی قرار خواهد کرد
شمارهٔ ۴۲۱: از روزگار تیره دلم بر غبار چند؟
شمارهٔ ۴۲۲: سفید موی و سیه نامه از گنه تا چند؟
شمارهٔ ۴۲۳: خلق از سگت نه از بد دشمن فغان کنند
شمارهٔ ۴۲۴: خوبان همه محبوب دل و آفت جانند
شمارهٔ ۴۲۵: خرم دلی که ره بسر کار خویش برد
شمارهٔ ۴۲۶: چشم ز گریه خانه مردم پر آب کرد
شمارهٔ ۴۲۷: چو خستگان ز دردل گشاد می یابند
شمارهٔ ۴۲۸: سوز حدیث شمع زبان را خبر نکرد
شمارهٔ ۴۲۹: لعلت بخنده هرچه دلم از تو خواست کرد
شمارهٔ ۴۳۰: شاهان اگر بصحبت رندان نظر کنند
شمارهٔ ۴۳۱: گاهم دو آهوی تو سگ خویش خوانده اند
شمارهٔ ۴۳۲: نامه شوق ترا تا بکبوتر ندهند
شمارهٔ ۴۳۳: خوبان که نیش بر جگر ریش می زنند
شمارهٔ ۴۳۴: امروز دل از آینه جان نظرت کرد
شمارهٔ ۴۳۵: تا دل سر زلف یار گم کرد
شمارهٔ ۴۳۶: گر سگان تو انیس من محزون شده اند
شمارهٔ ۴۳۷: هرچند آهنین دل ما ناز بیش کرد
شمارهٔ ۴۳۸: هردل که جز خیال تو در وی مقام کرد
شمارهٔ ۴۳۹: تا جهان بوده است با نیکان بدان در کینه اند
شمارهٔ ۴۴۰: خورشید اوج عزت خوبان ماه رویند
شمارهٔ ۴۴۱: من اگر حسرت روی تو چنین خواهم برد
شمارهٔ ۴۴۲: یار شد مست و دل ما بفغان باز آورد
شمارهٔ ۴۴۳: گرچه در پای تو ای شمع بسی سوخته اند
شمارهٔ ۴۴۴: گر حسن و دلبری بتو مهپاره داده اند
شمارهٔ ۴۴۵: وصلش نماند و تلخی زهر فراق ماند
شمارهٔ ۴۴۶: در عرق شد چو رخش ز آتش می تابی خورد
شمارهٔ ۴۴۷: کار ما عشق است و مارا بهر آن آورده اند
شمارهٔ ۴۴۸: بجای آب حیاتم شکر لبی دادند
شمارهٔ ۴۴۹: جمعی که دل بهرزه پریشان نکرده اند
شمارهٔ ۴۵۰: یاران چه شد که پرسش یاری نمیکند
شمارهٔ ۴۵۱: بسکه از گرم اختلاطی گلرخان آتش وشند
شمارهٔ ۴۵۲: گر قسمن ما شد ز ازل غم چه توان کرد؟
شمارهٔ ۴۵۳: خوبان دل گرم و نفس سرد چه دانند؟
شمارهٔ ۴۵۴: در چنگ غمت سخت اسیرم چه توان کرد؟
شمارهٔ ۴۵۵: هرکه مست تو نشد جام شرابش ندهند
شمارهٔ ۴۵۶: زاهد، مرا که بیدل و دین آفریده اند
شمارهٔ ۴۵۷: تو آفتابی و شوق تو ناتوانم کرد
شمارهٔ ۴۵۸: ایکه رخسارت ز روی لاله آب و رنگ برد
شمارهٔ ۴۵۹: قومی نشسته با تو و می نوش میکنند
شمارهٔ ۴۶۰: شدم هلاک و ز من جز دریغ و درد نماند
شمارهٔ ۴۶۱: خوبان بگلشن از نظر ما چه میروند؟
شمارهٔ ۴۶۲: مجنون شوم و وارهم از بوالهوسی چند
شمارهٔ ۴۶۳: کجا با آن طبیب جان حریفان حال من گویند
شمارهٔ ۴۶۴: قناعت از دو عالم میتوان کرد
شمارهٔ ۴۶۵: باز شمعم خانه روشن، کوری اغیار کرد
شمارهٔ ۴۶۶: فصل بهار و خلق بعشرت نشسته اند
شمارهٔ ۴۶۷: زلف یار از دست رفت و دل ازو دیوانه ماند
شمارهٔ ۴۶۸: مشنو که بی تو ناله زارم هوس نماند
شمارهٔ ۴۶۹: فلک بدور تو طفلی که در وجود آورد
شمارهٔ ۴۷۰: خاری که راه در دل از آن جور پیشه کرد
شمارهٔ ۴۷۱: از گرد راه دل بامید تو شاد بود
شمارهٔ ۴۷۲: دور فلک که جام مرادم نمیدهد
شمارهٔ ۴۷۳: عرش و معراج نه در خورد من زار بود
شمارهٔ ۴۷۴: چو دل به وصل دهم جوریار نگذارد
شمارهٔ ۴۷۵: وصل ما یکنفس از روی نکویی باشد
شمارهٔ ۴۷۶: هرکه سوی قبله مقصود رو میآورد
شمارهٔ ۴۷۷: ترک دین بهر تو چون عاشق مسکین ندهد
شمارهٔ ۴۷۸: نیست جان رفتن که نور از چشم روشن میرود
شمارهٔ ۴۷۹: هرگز غبار حسرت دور از دلم نشد
شمارهٔ ۴۸۰: چو شهسوار مرا رخ ز باده گلگون شد
شمارهٔ ۴۸۱: کی از لعل تو جان من بیک دیدن بیاساید
شمارهٔ ۴۸۲: زان پری ما را دل دیوانه رسوا میکند
شمارهٔ ۴۸۳: تا کلک قضا نقد وجود از عدم آورد
شمارهٔ ۴۸۴: چون میل دل خلق جهان سوی تو یابند
شمارهٔ ۴۸۵: گر بعد عمری یکنفس مارا نظر سویش بود
شمارهٔ ۴۸۶: بخاک مرده اگر برق عشق برگیرد
شمارهٔ ۴۸۷: نیاز من نخرد کس، که کس فقیر مباد
شمارهٔ ۴۸۸: هرکه چون باد از سر کوی تو بیرون میرود
شمارهٔ ۴۸۹: از صحبت ما درد کشان بازنخیزد
شمارهٔ ۴۹۰: خوشباس که روزی گل امید برآید
شمارهٔ ۴۹۱: فراخ دستی گل داد عیش و مستی داد
شمارهٔ ۴۹۲: کی بود عاشق کسی کز سوختن غمگین بود
شمارهٔ ۴۹۳: هرکه چون صورت چین دیده بروی تو گشاد
شمارهٔ ۴۹۴: آه گر می ز غمت عاشق غمناک نزد
شمارهٔ ۴۹۵: هرکس که چشم مست تو نظاره میکند
شمارهٔ ۴۹۶: گرفتم آنکه بشکل تو دیگری باشد
شمارهٔ ۴۹۷: عالم از سیل فنا گرچه خطرها دارد
شمارهٔ ۴۹۸: شوخی که خون من چو می ناب مبخورد
شمارهٔ ۴۹۹: روز ازل که جز رقم کفر و دین نبود
شمارهٔ ۵۰۰: چو دل بوصل نهم جور یار نگذارد
شمارهٔ ۵۰۱: چو گلت شکفت از می عرق از کناره سرزد
شمارهٔ ۵۰۲: ای همنفسان دست ز ما باز گذارید
شمارهٔ ۵۰۳: سگ آن طیب انفاسم که رشک مشک چین باشد
شمارهٔ ۵۰۴: دل شکسته ما گنجی از وفا دارد
شمارهٔ ۵۰۵: هر کدورت که نصیب من دلخسته شود
شمارهٔ ۵۰۶: داغ پنهان دلم هر دیده مشکل بنگرد
شمارهٔ ۵۰۷: تا پری را چون تو خواندم دوری از مردم کند
شمارهٔ ۵۰۸: آن تقوی ام که از همه کس احتراز بود
شمارهٔ ۵۰۹: چه سود کوشش اگر دوست کام ما ندهد
شمارهٔ ۵۱۰: نه هر دل کز نوا دم زد قبول دلنواز افتد
شمارهٔ ۵۱۱: ز بسکه گرد رهت جان عاشقان دارد
شمارهٔ ۵۱۲: سر من اگر نشانی ز در کنشت دارد
شمارهٔ ۵۱۳: عاقبت داغ دل ما بدوا هم برسد
شمارهٔ ۵۱۴: دلم از شوق او مصحف چو بهر فال بگشاید
شمارهٔ ۵۱۵: گرم چو شمع برد یار سر چه خواهد شد
شمارهٔ ۵۱۶: دل کارزوی وصل تو در سینه او بود
شمارهٔ ۵۱۷: محرومی ما جز گنه بخت نباشد
شمارهٔ ۵۱۸: گفتم ار عاشق شوم گاهی غمی خواهم کشید
شمارهٔ ۵۱۹: گفتم که جان قربان کنم آن مه چو مهمان در رسد
شمارهٔ ۵۲۰: کلک قضا که صورت ابروی او کشید
شمارهٔ ۵۲۱: دل از غم زار و یارش صحبت اغیار میباید
شمارهٔ ۵۲۲: بر من از دورش بنوبت ساغر می میرسد
شمارهٔ ۵۲۳: شاید که پرده زان رخ باد صبا گشاید
شمارهٔ ۵۲۴: جایم بروز واقعه پهلوی او کنید
شمارهٔ ۵۲۵: دلی که شاد ز وصل تو دیر دیر شود
شمارهٔ ۵۲۶: چون ننالم که ز عشقم همه بیداد رسد
شمارهٔ ۵۲۷: اطیفه عجب از غمزه نرگست دادند
شمارهٔ ۵۲۸: خوشم به هجر تو گر وصل صد حضور آرد
شمارهٔ ۵۲۹: صید آن شوخم که هرگه بزم عشرت مینهد
شمارهٔ ۵۳۰: سر بجای پای در میخانه میباید نهاد
شمارهٔ ۵۳۱: نصیب کوهکن از وصل دوست چون باشد
شمارهٔ ۵۳۲: بعد مرگم زاغ چون هر پاره جایی افکند
شمارهٔ ۵۳۳: چون گل روی تو را آتش می تاب دهد
شمارهٔ ۵۳۴: مرا حیات ابد از لبت هوس باشد
شمارهٔ ۵۳۵: شیوه خوبی لیلی همه کس چون داند؟
شمارهٔ ۵۳۶: خط دمید از رخ او کار بلا بالا شد
شمارهٔ ۵۳۷: کی بمن وصل چنین غایه مویی برسد
شمارهٔ ۵۳۸: چشم صاحب دل نظر چون بر رخ گل میکند
شمارهٔ ۵۳۹: هرکه شد سامان طلب پیوسته دردسر کشد
شمارهٔ ۵۴۰: عجب که شمع شبی در سرای من سوزد
شمارهٔ ۵۴۱: نه آه از جان زار من برآمد
شمارهٔ ۵۴۲: زد جامه چاک و سینه صافی چو مه نمود
شمارهٔ ۵۴۳: چشم زناز یوسفش سوی پدر نمی فتد
شمارهٔ ۵۴۴: گر مست تو آهی ز سر درد برآرد
شمارهٔ ۵۴۵: گویند شب جمعه مخور می که غم آرد
شمارهٔ ۵۴۶: ز آشنایی من کاخرش جدایی بود
شمارهٔ ۵۴۷: او که از دیده خونابه چکانم نرود
شمارهٔ ۵۴۸: سوی که روم من؟ که دلم سوی تو باشد
شمارهٔ ۵۴۹: دلا، ز تخت سلیمان کسی چه یاد دارد
شمارهٔ ۵۵۰: بهر جان قصد تو گر بر دل مجروح بود
شمارهٔ ۵۵۱: عیسی گذاشت دنیا، قارون اسیر او شد
شمارهٔ ۵۵۲: گر نه چاه دقنت عقل زره می فکند
شمارهٔ ۵۵۳: هر که آگه ز دل سوخته من باشد
شمارهٔ ۵۵۴: بر مرگ رقیبان تو خرم نتوان بود
شمارهٔ ۵۵۵: عشق گنجینه اسرار الهی باشد
شمارهٔ ۵۵۶: یار برخاست برقص آن قد و قامت نگرید
شمارهٔ ۵۵۷: ای تازه گل که بوی خوشت دم ز روح زد
شمارهٔ ۵۵۸: آب حیات اگر بسر کوی او رود
شمارهٔ ۵۵۹: آن گل چو شمع بر من مدهوش میزند
شمارهٔ ۵۶۰: ابر نوروزی چو گل را بر ورق شبنم زند
شمارهٔ ۵۶۱: عاشق دلریش را زخم تو مرهم دهد
شمارهٔ ۵۶۲: چشمه نوش نوخطان مهر گیابر آورد
شمارهٔ ۵۶۳: وجود ما زغمت تا عدم نخواهد شد
شمارهٔ ۵۶۴: در سجده خود آن مه صد آفتاب بیند
شمارهٔ ۵۶۵: سرشک شادی وصل ارچه جان گداز آمد
شمارهٔ ۵۶۶: مایه خوبی غم بیچارگان خوردن بود
شمارهٔ ۵۶۷: چشم مجنون هرچه بیند صورت لیلی بود
شمارهٔ ۵۶۸: شادمان از وصل جانان بخت ما هرگز نبود
شمارهٔ ۵۶۹: کس عشوه خونخواری او را نشناسد
شمارهٔ ۵۷۰: گر جوش گریه یی دل خامت بر آورد
شمارهٔ ۵۷۱: جان هلاک از شوق و یار از دیه ما میرود
شمارهٔ ۵۷۲: در عشق اگر از کشته شدن مرد بماند
شمارهٔ ۵۷۳: چند چراغ آه من عمر مرا تبه کند
شمارهٔ ۵۷۴: زلف قلابش ز کف دلها چو ماهی میبرد
شمارهٔ ۵۷۵: گرسنه شرح زخمت گوید گنه ندارد
شمارهٔ ۵۷۶: فلک که مشعل مهرش زبام میسوزد
شمارهٔ ۵۷۷: روی نیاز ما همه دم بر زمین بود
شمارهٔ ۵۷۸: کس چون تو نبودست و نخواهد پس ازین بود
شمارهٔ ۵۷۹: روزی که ماه ابروی آن شوخ کم نمود
شمارهٔ ۵۸۰: بقرار یک نظر دل ز تو چون کنار گیرد
شمارهٔ ۵۸۱: شام غم دل خستگانرا بی تو جان بر لب رسد
شمارهٔ ۵۸۲: از دیده رفت و از دل پر خون نمیرود
شمارهٔ ۵۸۳: امید وصالت فرح جان حزین بود
شمارهٔ ۵۸۴: عمرم بآه و ناله و فریاد می رود
شمارهٔ ۵۸۵: ایکرده چشمت عالمی مست از شراب ناز خود
شمارهٔ ۵۸۶: کی سگت از استخوان من شکار من شود
شمارهٔ ۵۸۷: نقد دلم چو غنچه به مستی ز دست شد
شمارهٔ ۵۸۸: یارم بچوگان باختن چون رو بمیدان مینهد
شمارهٔ ۵۸۹: افغان که درد ما بدوا کم نمی شود
شمارهٔ ۵۹۰: چو غنچه گرچه لبت مهر بر دهان دارد
شمارهٔ ۵۹۱: تا من از مادر نزادم غم کا زاییده شد
شمارهٔ ۵۹۲: چراغ چشم دل آن دلربا بر افروزد
شمارهٔ ۵۹۳: با جان چو شد سرشته غم عشق چون رود
شمارهٔ ۵۹۴: بهر خونریز من از خواب صبوی یار شد
شمارهٔ ۵۹۵: شانه میخواهم که دم زان کاکل پر خم زند
شمارهٔ ۵۹۶: عیب دلم کند آن کز دل خبر ندارد
شمارهٔ ۵۹۷: عاشق چو مرغ بسمل پروای سر ندارد
شمارهٔ ۵۹۸: تا یوسفش چاکی چو گل در جیب پیراهن نشد
شمارهٔ ۵۹۹: هر که فکر از برق آه عاشق مسکین کند
شمارهٔ ۶۰۰: خوش روزگار وصل که ما را دویی نبود
شمارهٔ ۶۰۱: خون شد جگر از خنده که آن رشک ملک دز
شمارهٔ ۶۰۲: چو نافه تا جگرم غرق خون نخواهد شد
شمارهٔ ۶۰۳: بر آستان حرم زاهدی که سر میزد
شمارهٔ ۶۰۴: شوقی دگر امروز دلم سوی تو دارد
شمارهٔ ۶۰۵: قاصد رسید و بوی خوشی باز میرسد
شمارهٔ ۶۰۶: رخت که پیر و جوان را بیک نظر سوزد
شمارهٔ ۶۰۷: تا یار ز شوخی بکناری ننشیند
شمارهٔ ۶۰۸: گرچه کار دلم از صبر بسامان نشود
شمارهٔ ۶۰۹: منت قتل از رقیبم باز می باید کشید
شمارهٔ ۶۱۰: باز از فریب وعده دلم را شکیب داد
شمارهٔ ۶۱۱: دل ز جور فلک بجان آمد
شمارهٔ ۶۱۲: تهیست کشتی می عمر از آن بغم گذرد
شمارهٔ ۶۱۳: گشتیم پیر و یار همان نوجوان که بود
شمارهٔ ۶۱۴: هر گرد بلایی که خدا خواسته باشد
شمارهٔ ۶۱۵: کس چون غم زلیخا یوسف ندیده داند؟
شمارهٔ ۶۱۶: مرا ز هجر بهشتی رخی بجان دارد
شمارهٔ ۶۱۷: گرچه با روی نکو خوی نکو می باید
شمارهٔ ۶۱۸: جان به فکر جهان نمی ارزد
شمارهٔ ۶۱۹: از تماشای تو کس منع دل ما نکند
شمارهٔ ۶۲۰: گر صد هزار رنج و تعب باغبان برد
شمارهٔ ۶۲۱: بی تو چو شمع کرده ام گریه و خنده کار خود
شمارهٔ ۶۲۲: جام وصلت بکف کج نظران نتوان دید
شمارهٔ ۶۲۳: جز در حرم کوی تو دل خانه نگیرد
شمارهٔ ۶۲۴: دو دیده در ره آن مه که کی سواره در آید
شمارهٔ ۶۲۵: مستی و گر فرشته ز لعل تو بو برد
شمارهٔ ۶۲۶: حدیث ما و تو هر بوالهوس نمیداند
شمارهٔ ۶۲۷: هر کس که طاق ابروی او سجده گه کند
شمارهٔ ۶۲۸: حسن کس از دلم آن شکل و شمایل نبرد
شمارهٔ ۶۲۹: بر شمع فلک حسنت آن لحظه که ناز آرد
شمارهٔ ۶۳۰: گرچه اشک من خبر از بیگناهی میدهد
شمارهٔ ۶۳۱: در ره دوست که باشد؟ که جفایی نکشد
شمارهٔ ۶۳۲: مرا دردی است کز درمان کس تسکین نخواهد شد
شمارهٔ ۶۳۳: گر کشد گاهی عنان از ناز و میل ما کند
شمارهٔ ۶۳۴: به هر ناجنس چون طوطی دل ما کی سخن دارد
شمارهٔ ۶۳۵: لبت از روزه چرا خشک چو عناب شود
شمارهٔ ۶۳۶: با من رقیب دون کسی از همدمی نشد
شمارهٔ ۶۳۷: ای شاه حسن آنکه ترا تخت و تاج داد
شمارهٔ ۶۳۸: چون غنچه بیدل تنگیی کسرا لبی خندان نشد
شمارهٔ ۶۳۹: گر درد خسته یی را درمان دهی چه باشد؟
شمارهٔ ۶۴۰: در کوی بتان جز بفقیری نتوان بود
شمارهٔ ۶۴۱: ز تاب آتش غم سینه چاک خواهم شد
شمارهٔ ۶۴۲: نسیم باد بهارم بهوش می آرد
شمارهٔ ۶۴۳: رقیب از رشک من هر لحظه در خارها دارد
شمارهٔ ۶۴۴: سایه کی بر خاک من آن سر و چالاک افکند
شمارهٔ ۶۴۵: من که بیهوشم از او مست شرابم میکنید
شمارهٔ ۶۴۶: من مجنون نمی یابم کسی محرم به حال خود
شمارهٔ ۶۴۷: گرچه بر ما روزگار تیره مشکل می رود
شمارهٔ ۶۴۸: در خواب گنج وصلت جان خراب ببیند
شمارهٔ ۶۴۹: تا عشق از آن ما شد بخت از جهان بر افتاد
شمارهٔ ۶۵۰: صید دست آموزم و قدرم نمیدانی چه سود
شمارهٔ ۶۵۱: غم و فرح بمن می پرست میگذرد
شمارهٔ ۶۵۲: کس از فراغ تو عیش و فراغ را چکند
شمارهٔ ۶۵۳: نیشکر قامت من آنکه دل من دارد
شمارهٔ ۶۵۴: گویند که با غیری وین گرچه یقین باشد
شمارهٔ ۶۵۵: مرا صد خار از آن نوگل اگر در دل درون آید
شمارهٔ ۶۵۶: با همه شاد و ملول از من بیچاره شود
شمارهٔ ۶۵۷: هر که مفلس گشت رسوای خلایق میشود
شمارهٔ ۶۵۸: اگر از غم تو صد جان به یکی نفس برآید
شمارهٔ ۶۵۹: یک بوسه هرگزم لب سیمین بری نداد
شمارهٔ ۶۶۰: دوستان چون میرم آن خشت درم بالین کنید
شمارهٔ ۶۶۱: لعلت به تلخ گویی دل در خروش آرد
شمارهٔ ۶۶۲: دلم بریان و تن سوزان و آهم آتشین باشد
شمارهٔ ۶۶۳: گرنه ابرو ترش آن غمزه خونریز کند
شمارهٔ ۶۶۴: گهی که بر منت از مرحمت نظر باشد
شمارهٔ ۶۶۵: مرا از دوریت تا کی صبوری کار خواهد بود
شمارهٔ ۶۶۶: گر دلت آینه صورت مقصود بود
شمارهٔ ۶۶۷: سوار من که سرخصم خاک راهت باد
شمارهٔ ۶۶۸: دیده گر جای تو ای چشمه خورشید شود
شمارهٔ ۶۶۹: از آن در دیده یعقوبش غم یوسف غبار آرد
شمارهٔ ۶۷۰: به پیری چو نجوانان تا کیم دل مست می باشد
شمارهٔ ۶۷۱: چون مرغ بسملم خبر ار ترک سر نشد
شمارهٔ ۶۷۲: شمع من همنفست گر دگری خواهد بود
شمارهٔ ۶۷۳: بسکه عاشق چشم تر بر نامه اش ناخوانده سود
شمارهٔ ۶۷۴: شوخی که می نخورده دل خلق خون کند
شمارهٔ ۶۷۵: هر کس که بدان سرو قباپوش نشیند
شمارهٔ ۶۷۶: ذوق دیدار تو در جان بلاکش باشد
شمارهٔ ۶۷۷: چو آتشپاره از در درآمد خانه گلشن شد
شمارهٔ ۶۷۸: اگر چه مستی می صد عذاب میآرد
شمارهٔ ۶۷۹: آن سبز چو رنگش ز می ناب برآید
شمارهٔ ۶۸۰: دفع غم دور از تو میل باده ام چون میشود
شمارهٔ ۶۸۱: میرود از برم دگر، تا ببر که میرود؟
شمارهٔ ۶۸۲: نسیم گل دگران را دماغ تازه کند
شمارهٔ ۶۸۳: گل بیاد عارضت دل را گشادی میدهد
شمارهٔ ۶۸۴: دنیا همه هیچ است و وفا هیچ ندارد
شمارهٔ ۶۸۵: زبسکه روزم از آن مه ملال می خیزد
شمارهٔ ۶۸۶: گر آه کشم آن سگ کویم بسر آید
شمارهٔ ۶۸۷: از خاک رهم عشق بر افلاک برآرد
شمارهٔ ۶۸۸: آگه از شمع رخش هم عاشقی چون من شود
شمارهٔ ۶۸۹: مرا که گبر و مسلمان نظر پرست شناسد
شمارهٔ ۶۹۰: سحر چو آه من می پرست میخیزد
شمارهٔ ۶۹۱: سرا پای تنم هر دم ز موج دیده تر گردد
شمارهٔ ۶۹۲: چو بهر قتل غیر آن مه به تیغ آبگون خیزد
شمارهٔ ۶۹۳: صبا چو جعد سر زلف یار من بگشود
شمارهٔ ۶۹۴: رشک رقیب تا کیم ای بیوفا کشد
شمارهٔ ۶۹۵: هرچند بیخم میکنی، وصلت گرم خرم کند
شمارهٔ ۶۹۶: دیده هر که از هوس سوی تو سیمتن بود
شمارهٔ ۶۹۷: چشم صاحبدل نظر چون بر رخ گل میکند
شمارهٔ ۶۹۸: کسی از خار خار جان مجنون کی خبر دارد
شمارهٔ ۶۹۹: چه عیب ار خون بگریم چون مرا رندی ز کوی خود
شمارهٔ ۷۰۰: ناقه لیلی که سر در کوه و هامون میکند
شمارهٔ ۷۰۱: خاک ره خواست سرم یار و چنان خواهد بود
شمارهٔ ۷۰۲: بذات حق که مرا تا وجود خواهد بود
شمارهٔ ۷۰۳: چار دیوار جهان کز غصه دلها خون کند
شمارهٔ ۷۰۴: لیلی نبودش این نمک شیرین چنین زیبا نشد
شمارهٔ ۷۰۵: در لعل لبش چاشنی خنده ببینید
شمارهٔ ۷۰۶: یار از سر کوچه چو مه برآمد
شمارهٔ ۷۰۷: از سایه خود میرمد دل کز رقیب آزرده شد
شمارهٔ ۷۰۸: تا تورا آرزوی همنفسی با من شد
شمارهٔ ۷۰۹: فیروزی بخت همه کس لعل تو بخشید
شمارهٔ ۷۱۰: نظاره بین که عاشق بیچاره میکند
شمارهٔ ۷۱۱: هرچند که گفتم غم دل سود ندارد
شمارهٔ ۷۱۲: فکر وصلت کسش خیال مباد
شمارهٔ ۷۱۳: صبر کن ای باغبان کاندوه بلبل بگذرد
شمارهٔ ۷۱۴: ایخوش آنکس که چو گل مستی بیباک کند
شمارهٔ ۷۱۵: آنکه لعلش دم عیسی به کرامت دارد
شمارهٔ ۷۱۶: مرا تصور وصلت خیال باطل بود
شمارهٔ ۷۱۷: مه دو هفته اگر رفت عمر ساقی باد
شمارهٔ ۷۱۸: هرگز از کوی تو کس دور بشمشیر نشد
شمارهٔ ۷۱۹: عیسی دم من کز نفسش جان بتن آید
شمارهٔ ۷۲۰: زنده میسازد لب او خلق و مارا میکشد
شمارهٔ ۷۲۱: آمد آن عیسی نفس کز عشوه و نازم کشد
شمارهٔ ۷۲۲: خوش آنکه دل زغم هجر بر کناری بود
شمارهٔ ۷۲۳: ساقی ز زهر چشم بمن قهر میکند
شمارهٔ ۷۲۴: جوش سودای غم دل پایم از جا میبرد
شمارهٔ ۷۲۵: عاشق آشفته دل از طعنه خامی نشود
شمارهٔ ۷۲۶: هیچ لب تشنه به میخانه سری بر نکند
شمارهٔ ۷۲۷: شد سگش یار رقیب و جور با خود میکند
شمارهٔ ۷۲۸: گرچه از عشق بتان صبر و دل و هوشم شد
شمارهٔ ۷۲۹: هر شمع جمالی که بر افروخته باشد
شمارهٔ ۷۳۰: گنجی است عشق کز وی صد جان هلاک گردد
شمارهٔ ۷۳۱: صید یوسف صورتان دل از ره معنی کند
شمارهٔ ۷۳۲: مشاطه تو جلوه ناز ای پسر بود
شمارهٔ ۷۳۳: با فتنه چشم تو چه تدبیر توان کرد
شمارهٔ ۷۳۴: بغیر خون جگر دل شراب ناب نخورد
شمارهٔ ۷۳۵: گرمی کوثر بدان لبهای خندان داده اند
شمارهٔ ۷۳۶: بیخود شده بودم چو سخن یار بمن کرد
شمارهٔ ۷۳۷: مپرس یوسف من کز تو گلرخان چونند
شمارهٔ ۷۳۸: کی شود سرو من آگه ز دل افکاری چند
شمارهٔ ۷۳۹: مست رفتی و ز شوقت جگرم چاک بماند
شمارهٔ ۷۴۰: عاشقان ره بسر گنج الهی دارند
شمارهٔ ۷۴۱: وه که این شیرین غزالان بازی ما میدهند
شمارهٔ ۷۴۲: گرچه بر فرهاد شیرین جور بی اندازه کرد
شمارهٔ ۷۴۳: نتوان بر ساقی سخن از توبه عیان کرد
شمارهٔ ۷۴۴: چون لاله جهانی بغمت غرقه بخونند
شمارهٔ ۷۴۵: سرو من تا چو مه از خانه زین گشت بلند
شمارهٔ ۷۴۶: خوبان که فرق تاقدم از جان سرشته اند
شمارهٔ ۷۴۷: گر کاکلی بتان بسر خود رها کنند
شمارهٔ ۷۴۸: صبوری از غمت ایشوخ بیوفا تاچند
شمارهٔ ۷۴۹: خوبان اگرچه در پی دلهای خسته اند
شمارهٔ ۷۵۰: روزی که قدسیان گل آدم سرشته اند
شمارهٔ ۷۵۱: مرا بکوی تو شوق از در نیاز آورد
شمارهٔ ۷۵۲: سرو قدان که دل از عاشق محتاج برند
شمارهٔ ۷۵۳: نفی خوبان کردم از خاطر که بار خاطرند
شمارهٔ ۷۵۴: بکوی دوست که از ما پیام خواهد برد؟
شمارهٔ ۷۵۵: جایی که فلک پیش بتان پشت دوتا کرد
شمارهٔ ۷۵۶: به مهر او اثرم جز دریغ و درد نماند
شمارهٔ ۷۵۷: در جان و دل بیک نگه آن شوخ راه کرد
شمارهٔ ۷۵۸: رخ تو داغ کهن تازه از ملاحت کرد
شمارهٔ ۷۵۹: دی که آن کان نمک خنده بر این مجنون کرد
شمارهٔ ۷۶۰: عاشقان گردم گرم از دل غمناک زنند
شمارهٔ ۷۶۱: پیش اغیار آن پریرخ تا دو سنبل شانه کرد
شمارهٔ ۷۶۲: ایمرغ آزاد از قفس پر بر دل افکاران مخند
شمارهٔ ۷۶۳: یاران همه مست و خبر از خویش ندارند
شمارهٔ ۷۶۴: خوبان سمن چهره ستم خوی نباشند
شمارهٔ ۷۶۵: یک سخن گفت آن لب و جان شهیدان تازه کرد
شمارهٔ ۷۶۶: دی نظر دیده بر آن نعل سم توسن کرد
شمارهٔ ۷۶۷: هیچم ز گریه قدر برین خاک کو نماند
شمارهٔ ۷۶۸: بر من خسته رقیبان چو گذر می آرند
شمارهٔ ۷۶۹: داغت خبر ز سوز من دل فکار کرد
شمارهٔ ۷۷۰: کس زنده کی از هجر تو ای عهد گسل ماند
شمارهٔ ۷۷۱: گرچه ارباب خرد طایفه یی پرهنرند
شمارهٔ ۷۷۲: گه بصلحند این بتان گه رسم جنگی مینهند
شمارهٔ ۷۷۳: ایشه خوبان که ملک حسنت ارزانی بود
شمارهٔ ۷۷۴: دل ز فریب گلرخان بی تو شکیب چون کند
شمارهٔ ۷۷۵: خط سبزی که سر از لعل تو برخواهد کرد
شمارهٔ ۷۷۶: رخ او را دهان شکر افشانی چنین باید
شمارهٔ ۷۷۷: جان آفرین که جان همه عالم آفرید
شمارهٔ ۷۷۸: آن نوجوان ز جور پشیمان نمیشود
شمارهٔ ۷۷۹: باقد چون نیشکر آن سبز شیرین بنگرید
شمارهٔ ۷۸۰: لعل او از خون عاشق می بکام خود کشد
شمارهٔ ۷۸۱: چند آن می لب عاشق مخمور به بیند
شمارهٔ ۷۸۲: خیال آن لب می جان ناتوان سوزد
شمارهٔ ۷۸۳: آن سرو اگر از چشم من در چشم دشمن میشود
شمارهٔ ۷۸۴: گذر ز حسن خوش این بت پرست پیر ندارد
شمارهٔ ۷۸۵: دل خورد غم که چرا مرده صفت خاک شود
شمارهٔ ۷۸۶: گر من از درد تو مردم هرگزت دردی مباد
شمارهٔ ۷۸۷: کیست کو خاک ز بیداد تو بر سر نکند
شمارهٔ ۷۸۸: بتر ز محنت هجر ای پسر چه خواهد بود
شمارهٔ ۷۸۹: شب همچو شمع آتش آهم زبانه زد
شمارهٔ ۷۹۰: تو یار اگر نشوی بخت یار چون گردد
شمارهٔ ۷۹۱: بیا که نرگس ساقی بشارتی دارد
شمارهٔ ۷۹۲: دور از تو دل من به که پیغام فرستد
شمارهٔ ۷۹۳: حسنت که ذره را مه تابنده میکند
شمارهٔ ۷۹۴: کم همنفسی پاکدل و راست زبان بود
شمارهٔ ۷۹۵: خم مویش که در کین من بیمار می پیچد
شمارهٔ ۷۹۶: کس به هجر تو یار کس نشود
شمارهٔ ۷۹۷: خوش آنک مست شوی تا بهانه برخیزد
شمارهٔ ۷۹۸: هرکه را از چشم تر اشکی بدامن میچکد
شمارهٔ ۷۹۹: تا کام ماه یکشب از دیدنش برآمد
شمارهٔ ۸۰۰: اگر آن پری بعاشق نظر از وصال دارد
شمارهٔ ۸۰۱: به تاج عشق سر آدمی عزیز بود
شمارهٔ ۸۰۲: یارم وداع کرد و ز آغوش میرود
شمارهٔ ۸۰۳: کمال صنع الهی در آن جمال بود
شمارهٔ ۸۰۴: گر میل تو جان سوزس عشاق نمی بود
شمارهٔ ۸۰۵: ناخوش آن عمر که دور از رخ آن ماه رود
شمارهٔ ۸۰۶: شمشاد تو پروای کس از ناز ندارد
شمارهٔ ۸۰۷: سرم فدای رهی باد کان سوار آید
شمارهٔ ۸۰۸: عیبم مکن که عقل تو از کف زمام داد
شمارهٔ ۸۰۹: اجل درآمد و بخت از درم نمیآید
شمارهٔ ۸۱۰: سرشک شادی وصل از چه جانگداز آمد
شمارهٔ ۸۱۱: از بتان دل برکنم گویم مسلمان دگر
شمارهٔ ۸۱۲: بچه مهر و چه وفا با تو نشینم دگر
شمارهٔ ۸۱۳: چند بود دمبدم چشم تو خونریز تر
شمارهٔ ۸۱۴: ای بزیبایی و دلجویی ز خوبان خوبتر
شمارهٔ ۸۱۵: ساقیا مستم لب خود از لب من دور دار
شمارهٔ ۸۱۶: شهسوارا، ز من سوخته خرمن مگذر
شمارهٔ ۸۱۷: توبه کردم از می و معشوق سرمستم دگر
شمارهٔ ۸۱۸: پایه معراج جان خواهی ز دنیا درگذر
شمارهٔ ۸۱۹: سوز دلم باتو گفت حرف نهانی دگر
شمارهٔ ۸۲۰: سنبل بگشا بر گل و سروت به خرام آر
شمارهٔ ۸۲۱: یا مکن قول بتان گوش و بما خرده مگیر
شمارهٔ ۸۲۲: بازآمدی که شمع دل افروزیم دگر
شمارهٔ ۸۲۳: ای بچشم جان من حسن تو شورانگیزتر
شمارهٔ ۸۲۴: از بهر قتل عاشق دلخسته چشم یار
شمارهٔ ۸۲۵: هزار شکر که عالم بکام ماست دگر
شمارهٔ ۸۲۶: بیا ای باد و چون مور ضعیفم سوی جانان بر
شمارهٔ ۸۲۷: مهرم چو میکشد مکش از شیوه های جور
شمارهٔ ۸۲۸: ای ز خورشید رخت هر ساعتم سوزی دگر
شمارهٔ ۸۲۹: ای همچو گل شکفته و از گل شکفته تر
شمارهٔ ۸۳۰: فصل گل نوروز شد دارد جهان حالی دگر
شمارهٔ ۸۳۱: بسنگی دوستان را یاد میدار
شمارهٔ ۸۳۲: کاکل شکست و شد گره کار بسته تر
شمارهٔ ۸۳۳: پیش خورشید رخش کی ماه گردد جلوه گر
شمارهٔ ۸۳۴: معلم، آن گل نورا بخار و خس مگذرا
شمارهٔ ۸۳۵: ای بی تو روزم از شب غم جانگدازتر
شمارهٔ ۸۳۶: در دل آمد یار و گشت از دیده غمدیده دور
شمارهٔ ۸۳۷: یک جرعه به خاکم فکن و خاک بجوش آر
شمارهٔ ۸۳۸: جان رفت و دل مقید صد غم بود هنوز
شمارهٔ ۸۳۹: ای باد مکش برقع جانان مرا باز
شمارهٔ ۸۴۰: از تیر تو در خاک طپد مرغ هوا باز
شمارهٔ ۸۴۱: مهی که چشم امیدم بسوی اوست هنوز
شمارهٔ ۸۴۲: هجران گذشت و نوبت دیدن رسید باز
شمارهٔ ۸۴۳: هرچند که چون شمع مرا سوخته یی باز
شمارهٔ ۸۴۴: المنه لله که دگر مرغ خوش آواز
شمارهٔ ۸۴۵: ای برق محبت که ره من زده یی باز
شمارهٔ ۸۴۶: گرچه زارم سوختی من عاشق زارم هنوز
شمارهٔ ۸۴۷: جان رفت و دل ز عشق پریشان بود هنوز
شمارهٔ ۸۴۸: عیسی دم من وقت سماع طرب انگیز
شمارهٔ ۸۴۹: گل من مگو که لب را بکسی گشاد هرگز
شمارهٔ ۸۵۰: شکر خدا که چشم تو بر ما فتاد باز
شمارهٔ ۸۵۱: در عین عتاب از بر ما میگذری باز
شمارهٔ ۸۵۲: دیده بوصل آرمید دل نشود خوش هنوز
شمارهٔ ۸۵۳: ساغر زده و شمع قد افراخته یی باز
شمارهٔ ۸۵۴: فریاد که یار میرود باز
شمارهٔ ۸۵۵: سوختم بهر خدا در هجر ازین بیشم مسوز
شمارهٔ ۸۵۶: سرم بریدی و مهر تو در دل است هنوز
شمارهٔ ۸۵۷: از بیم غصه شب و خوف ملال روز
شمارهٔ ۸۵۸: اشارت تو بجان دادنم بشارت بس
شمارهٔ ۸۵۹: هرگز گلی نچید دل من ز باغ کس
شمارهٔ ۸۶۰: حال من دور از آن جمال مپرس
شمارهٔ ۸۶۱: نوازش تو قیامی ز سرو قامت بس
شمارهٔ ۸۶۲: نظر بنرگس او کن ز خشم و ناز مپرس
شمارهٔ ۸۶۳: تا غرق بحر خون نشوی از جفای کس
شمارهٔ ۸۶۴: گو جام جم مباش، سفال شراب بس
شمارهٔ ۸۶۵: گدای دل شو و فارغ ز پادشاهی باش
شمارهٔ ۸۶۶: مستم و در جوش می بینم دل مجنون خویش
شمارهٔ ۸۶۷: غم پریشان سازم از مستی چو زلف پرخمش
شمارهٔ ۸۶۸: مرو از دیده چو برق و بمن زار ببخش
شمارهٔ ۸۶۹: آن پریرو هرکه خواهد دست دل در گردنش
شمارهٔ ۸۷۰: ای دل گه وصلش بجوار دگران باش
شمارهٔ ۸۷۱: چون کعبه هرانکس که نشد شاد بکویش
شمارهٔ ۸۷۲: امشب که چراغ نظری چرب زبان باش
شمارهٔ ۸۷۳: در کوی تو تا کس قدم از ما ننهد پیش
شمارهٔ ۸۷۴: دلا چو باز گریزان ز وصل مردم باش
شمارهٔ ۸۷۵: گریه خواهد ریخت خون من تو خود آسوده باش
شمارهٔ ۸۷۶: ما که از اول بلی گفتیم با دلدار خویش
شمارهٔ ۸۷۷: من نه آنم که بنالم ز دل افکاری خویش
شمارهٔ ۸۷۸: یار باید بر سر ما سایه گستر بودنش
شمارهٔ ۸۷۹: کشته ام خار ملامت همه پیرامن خویش
شمارهٔ ۸۸۰: بصبح وصل کشد این شب ستم خوشباش
شمارهٔ ۸۸۱: از یار مکن ناله و لب بسته ز غم باش
شمارهٔ ۸۸۲: چون بخیال آیدم سرو قباپوش خویش
شمارهٔ ۸۸۳: کوی او خواهی دلا محنت کش اغیار باش
شمارهٔ ۸۸۴: نیست عیب از لاله گر لافد به گلبرگ ترش
شمارهٔ ۸۸۵: عاقبت بگذرد این تیره شب غم خوشباش
شمارهٔ ۸۸۶: تا تو زیر پوست همچون گرگی ای پشمینه پوش
شمارهٔ ۸۸۷: میرم بدان تغافل و پروا نکردنش
شمارهٔ ۸۸۸: از ضعف اگر در آینه بینم جمال خویش
شمارهٔ ۸۸۹: مگسل ز یار و بر سر عهد نخست باش
شمارهٔ ۸۹۰: من آب خضر جویم بهر سگان کویش
شمارهٔ ۸۹۱: هرکو بهشت وصل او امروز باشد حاصلش
شمارهٔ ۸۹۲: نشد از زخم تیر آهو گریزان روز نخجیرش
شمارهٔ ۸۹۳: بس گل شکفت و کرد خزان نوبهار خویش
شمارهٔ ۸۹۴: چو وقت گریه کردن رو نهم بر سوی دیوارش
شمارهٔ ۸۹۵: از حسرت آن لب که نبخشد شکر خویش
شمارهٔ ۸۹۶: تا شسته شد ز شیر لب روح پرورش
شمارهٔ ۸۹۷: ره ز مستی بزنم باز به ویرانه خویش
شمارهٔ ۸۹۸: کوهکن چون بر نیامد با دل خود رای خویش
شمارهٔ ۸۹۹: چند سوزیم ز داغ دل بیحاصل خویش
شمارهٔ ۹۰۰: ای اجل مهلت من ده که ببوسم دامنش
شمارهٔ ۹۰۱: نمیخواهد که دست کس رسد بر طاق ابرویش
شمارهٔ ۹۰۲: در غمت گر جان غم پرور نباشد گو مباش
شمارهٔ ۹۰۳: هرکه شد سویش چو سایه در قفا می افتمش
شمارهٔ ۹۰۴: نقش پای او که محراب دعا می یابمش
شمارهٔ ۹۰۵: چون شیشه پرم از غم پیمان گسل خویش
شمارهٔ ۹۰۶: صد تلخ دهان میگزد از غصه لب خویش
شمارهٔ ۹۰۷: چو گفتم از کف من زلف را به تاب مکش
شمارهٔ ۹۰۸: عیش اگر خواهی سگ خوبان مردم زاده باش
شمارهٔ ۹۰۹: خسته یی کان عنبرین مو بگذرد زود از سرش
شمارهٔ ۹۱۰: نبود کسی که نبود بلب تو اشتیاقش
شمارهٔ ۹۱۱: چون در کعبه به تقلید گرفتار مباش
شمارهٔ ۹۱۲: خوش آن ساعت که آن ساقی نشاننم پیش خود مستش
شمارهٔ ۹۱۳: گر فراغت طلبی همنفس رندان باش
شمارهٔ ۹۱۴: روشنی بخش دلم شد تن غم پرور خویش
شمارهٔ ۹۱۵: بر مست خود به پیری و عمر تبه ببخش
شمارهٔ ۹۱۶: گر تشنه آب خضری از سر اخلاص
شمارهٔ ۹۱۷: عاشق دم کشتن ز جان آسان برآید همچو شمع
شمارهٔ ۹۱۸: ز بهر کلبه عاشق دلا مجوی چراغ
شمارهٔ ۹۱۹: چند فتد به کشتنم زلف تو ماه برطرف
شمارهٔ ۹۲۰: مجنون منم گریخته عمری ز بند عشق
شمارهٔ ۹۲۱: ماییم همچو مجنون استاد مذهب عشق
شمارهٔ ۹۲۲: یار مستغنی و ما مستغرق دریای عشق
شمارهٔ ۹۲۳: با حسن دوست دل نشکیبد ز داغ عشق
شمارهٔ ۹۲۴: ز بسکه سینه خراش است زخم خار فراق
شمارهٔ ۹۲۵: عیبم مکن اگر (که) من هستم (خراب) عشق
شمارهٔ ۹۲۶: من چون خم صافی دلم گر غرقه ام در خون چه باک
شمارهٔ ۹۲۷: میزدی تیری به غیر و بر جگر خوردم زرشک
شمارهٔ ۹۲۸: گر سنگ زدی بر من و آسوده دل تنگ
شمارهٔ ۹۲۹: با سینه نالان ز نی و چنگ چه حاصل
شمارهٔ ۹۳۰: پرتوی گر افکنی در چشم از شمع جمال
شمارهٔ ۹۳۱: صد بار اگر از جور توام خون رود از دل
شمارهٔ ۹۳۲: هر چند من سگ توام ای مشگبو غزال
شمارهٔ ۹۳۳: چون لاله از داغ درون دارم دهان بر دود دل
شمارهٔ ۹۳۴: عاشق که برفروخت چراغت ز داغ دل
شمارهٔ ۹۳۵: بزخم تیر تو جان رفت و خاک تن شد گل
شمارهٔ ۹۳۶: ز خشم و ناز تو صد شوق شد فزون در دل
شمارهٔ ۹۳۷: ما تا حدیث سبز خطان گوش کرده ایم
شمارهٔ ۹۳۸: عاشق منم که با چو تو خونخواره یی خوشم
شمارهٔ ۹۳۹: چندان ز خلق درد ترا گوش میکنیم
شمارهٔ ۹۴۰: ما شیشه ناموس به میخانه شکستیم
شمارهٔ ۹۴۱: درعشق گنهکارم اگر خاک نگردم
شمارهٔ ۹۴۲: چون مرغ نیم بسمل چندانکه می طپیدم
شمارهٔ ۹۴۳: سجده بردم بدرش دوش چو تنها گشتم
شمارهٔ ۹۴۴: گر صدهزار کاسه خون نوش میکنم
شمارهٔ ۹۴۵: ما فیض دل و فیض الهی همه داریم
شمارهٔ ۹۴۶: ما تحمل بر جفاهای تو ای گل میکنیم
شمارهٔ ۹۴۷: ز سنگ دل شکنان دل حزین چرا داریم
شمارهٔ ۹۴۸: با هرگل نورسته که برخاست نشستیم
شمارهٔ ۹۴۹: غرق خونم که ازین بحر کناری گیرم
شمارهٔ ۹۵۰: ما از ازل بعشق تو دیوانه زاده ایم
شمارهٔ ۹۵۱: عالمی گر خون خورند از عشق ماهم میخوریم
شمارهٔ ۹۵۲: من از محرومی خود یا زرشک محرمان سوزم
شمارهٔ ۹۵۳: اگر تو جان طلبی جان در آستین دارم
شمارهٔ ۹۵۴: داند دل تو راز من وزان تو من هم
شمارهٔ ۹۵۵: رفتیم برون زین چمن و هیچ نگفتیم
شمارهٔ ۹۵۶: ساقی کریم و یار خطاپوش و شاه هم
شمارهٔ ۹۵۷: دیوانه عشق توام مجنون مادرزاد هم
شمارهٔ ۹۵۸: در صحبت کس جام فراغی نکشیدیم
شمارهٔ ۹۵۹: از داغ می اگرچه در آتش چو لاله ام
شمارهٔ ۹۶۰: خوش آنکه مست بروی تو دیده باز کنم
شمارهٔ ۹۶۱: برتافت رخ چو آینه آنماه چون کنم
شمارهٔ ۹۶۲: نوروزی ازین ما بفراغی ننشستیم
شمارهٔ ۹۶۳: من خسته ایفلک کی دمی از تو شا گشتم
شمارهٔ ۹۶۴: آنچنانم ز فراقت که ندانم چکنم
شمارهٔ ۹۶۵: چون سایه گذر زان مه رخساره نداریم
شمارهٔ ۹۶۶: از بسکه شدم جامه دران نعره زنان هم
شمارهٔ ۹۶۷: ماییم که در دیر خرابات مقیمیم
شمارهٔ ۹۶۸: من سوخته خال و خط سیمبرانم
شمارهٔ ۹۶۹: نه چنان بگرد کویت من ناصبور گردم
شمارهٔ ۹۷۰: تاچند وصل روی تو ایمه طلب کنیم
شمارهٔ ۹۷۱: چه شود گرت زمانی من دلفکار بینم
شمارهٔ ۹۷۲: شبها چو سگان در طلبت در بدر افتم
شمارهٔ ۹۷۳: چون لاله جگر چاک شدم غرقه بخون هم
شمارهٔ ۹۷۴: آنم که دل بعالم پرغم نمیدهم
شمارهٔ ۹۷۵: تو شوخ نوجوانی من پیر ناتوانم
شمارهٔ ۹۷۶: گنجی چو تو در سینه بکونین چکارم؟
شمارهٔ ۹۷۷: تو با فراغ خود امروز شاد و فردا هم
شمارهٔ ۹۷۸: ز بسکه رخنه ز تیر تو در درون دارم
شمارهٔ ۹۷۹: کنون که جامه چو من میدری که سر مستم
شمارهٔ ۹۸۰: نیستم طاقت که آه داد خواهی بشنوم
شمارهٔ ۹۸۱: دی در رهش چو دیدم بس شرمناک گشتم
شمارهٔ ۹۸۲: می ده که بی غبار غمی از جهان روم
شمارهٔ ۹۸۳: یاد من کردی من از بخت این زیادت یافتم
شمارهٔ ۹۸۴: تا کی از گریه گره بر لب فریاد زنم
شمارهٔ ۹۸۵: چندان بر آستان خرابات سر نهم
شمارهٔ ۹۸۶: هر چند که خود دل ببلای تو سپردم
شمارهٔ ۹۸۷: خوش آنکه تو بازآیی و من پای تو بوسم
شمارهٔ ۹۸۸: چند نالم ز غم و شهر پر آوازه کنم
شمارهٔ ۹۸۹: من که از دور ترا بینم و مدهوش شوم
شمارهٔ ۹۹۰: تا کی بغیر گویی من چشم و گوش باشم
شمارهٔ ۹۹۱: دل کباب از لعل او چون از دلش بیرون کنم
شمارهٔ ۹۹۲: من لاف تقوی تا بکی در خرمن طاعت زنم
شمارهٔ ۹۹۳: دور از درت به تیغ نه از بهر جان شدم
شمارهٔ ۹۹۴: تو در آتش ز تب چو نشمع و من دور از درت گردم
شمارهٔ ۹۹۵: عمریست که من خاک ره درد کشانم
شمارهٔ ۹۹۶: عمریکه بیرخت من درمانده بوده ام
شمارهٔ ۹۹۷: خوش آنکه پیش تو دور از دیار خود گریم
شمارهٔ ۹۹۸: دل با تو بگفتار و زبان با دگرانم
شمارهٔ ۹۹۹: بیک نظر که بر آن مه شب وصال کنم
شمارهٔ ۱۰۰۰: ناچار اگر دمی ز سر کوی او روم
شمارهٔ ۱۰۰۱: در سجود آستانت از سفر باز آمدیم
شمارهٔ ۱۰۰۲: سنگ جفا بقصد دل زار خسته ام
شمارهٔ ۱۰۰۳: با کس سخن مگو که من از غیرت آتشم
شمارهٔ ۱۰۰۴: هر چند از وصالت ای آفتاب دورم
شمارهٔ ۱۰۰۵: ای جگر از تو پر نمک دیده شور بخت هم
شمارهٔ ۱۰۰۶: ظن مبر کز دود دل پیشت شکایت میکنم
شمارهٔ ۱۰۰۷: نه تاب وصل و نه صبرم کز و کناره کنم
شمارهٔ ۱۰۰۸: منم آنکه مست و بیخود ز غم تو لاله رویم
شمارهٔ ۱۰۰۹: پیش تو غم دل که نهان بود نگفتیم
شمارهٔ ۱۰۱۰: تو عیش کن بفراغت که من سپند توام
شمارهٔ ۱۰۱۱: سایه صفت ز ماه خود میل وصال میکنم
شمارهٔ ۱۰۱۲: سوختم چندانکه سر زد شعله از پیراهنم
شمارهٔ ۱۰۱۳: سگ توام من و عمری بغم اسیر شدم
شمارهٔ ۱۰۱۴: ز در مران اگر آلوده و هوسناکیم
شمارهٔ ۱۰۱۵: حسرت فرو خورم چه به رویت نظر کنم
شمارهٔ ۱۰۱۶: هرگز از بخت نیامد قدحی در دستم
شمارهٔ ۱۰۱۷: پیرم چو چنگ با قد پرخم شکسته ام
شمارهٔ ۱۰۱۸: ایگل که بوصل تو رسیدن نتوانم
شمارهٔ ۱۰۱۹: عمریست کز عشق بتان این شور و مستی میکنم
شمارهٔ ۱۰۲۰: چو ماه نوجمال عالم افروزش که می بینم
شمارهٔ ۱۰۲۱: سوختم از نوش وصلت کارزو میداشتم
شمارهٔ ۱۰۲۲: از برون چون مگس آلوده بشهد هوسیم
شمارهٔ ۱۰۲۳: سرو من، چون سخن از لعل چو قندت گویم
شمارهٔ ۱۰۲۴: بصبر اگرچه بسی روزها بسر کردم
شمارهٔ ۱۰۲۵: کاش آنزمان که سوخته میشد ستاره ام
شمارهٔ ۱۰۲۶: پیش تو ایطبیب جان بسکه ز خویش میروم
شمارهٔ ۱۰۲۷: غیرت عشق کی هلد، کز ستم تو دم زنم
شمارهٔ ۱۰۲۸: چند از هوس آن لب چون قند بسوزم
شمارهٔ ۱۰۲۹: سخن نگفته بهم جنگ و ماجرا داریم
شمارهٔ ۱۰۳۰: تا کی خمار محنت آن سیمبر کشم
شمارهٔ ۱۰۳۱: منعت از همنفسان چند بصد پند کنم
شمارهٔ ۱۰۳۲: با چون تو شوخی سرو قد عاشق کش و طناز هم
شمارهٔ ۱۰۳۳: ز بسکه خار ملامت کشیده دامانم
شمارهٔ ۱۰۳۴: هست کحل بصر از خاک ره او هوسم
شمارهٔ ۱۰۳۵: جان نذر کرده ام که بپایت فدا کنم
شمارهٔ ۱۰۳۶: دل از آرزو چه خون شد بدعا چه کام خواهم
شمارهٔ ۱۰۳۷: چو بینم هر دمت با غیر از غیرت خراب افتم
شمارهٔ ۱۰۳۸: دش از داغت زمانی در غم دل بوده ام
شمارهٔ ۱۰۳۹: طوفان کنم از اشک و رخ خاک بشویم
شمارهٔ ۱۰۴۰: شب وعده داد مست و بره دیده دوختم
شمارهٔ ۱۰۴۱: شدم بازیچه طفلان که در هرجا که بنشینم
شمارهٔ ۱۰۴۲: روز آخر کز جهان با دیده گریان روم
شمارهٔ ۱۰۴۳: من که چون لاله ز داغ تو بر افروخته ام
شمارهٔ ۱۰۴۴: ندارم چاره یی جانا که با لعلت در آمیزم
شمارهٔ ۱۰۴۵: اسیر در دم و یک همنفس نمی بینم
شمارهٔ ۱۰۴۶: آنعید مشتاقان که من قربان او صد جان کنم
شمارهٔ ۱۰۴۷: از جور چه دل ملول دارم
شمارهٔ ۱۰۴۸: مردیم ز غم تا بتو محبوب رسیدیم
شمارهٔ ۱۰۴۹: گرچه در رسم ادب از دگران کم نشدیم
شمارهٔ ۱۰۵۰: از بسکه می وصلت بیرون رود از دستم
شمارهٔ ۱۰۵۱: دل چو کوه از حسرت لعل تو خونشد چونکم
شمارهٔ ۱۰۵۲: من کز غمت ز دیده می لاله گون خورم
شمارهٔ ۱۰۵۳: دیوانه عشقم دهن از خنده نبندم
شمارهٔ ۱۰۵۴: توبه کردم عمری اکنون باده صافی میکنم
شمارهٔ ۱۰۵۵: شبهای هجر اگر چه دل ریش سوزدم
شمارهٔ ۱۰۵۶: ما از صفای سینه چو آیینه همیم
شمارهٔ ۱۰۵۷: چون چشم حسرت از تو بسرو سهی کنیم
شمارهٔ ۱۰۵۸: گمره شدیم بسکه بره مست رفته ایم
شمارهٔ ۱۰۵۹: کشت چون صیدم سگ یار و کشد در خاک هم
شمارهٔ ۱۰۶۰: تا بکی توبه کنیم از می و دردم شکنیم
شمارهٔ ۱۰۶۱: روزه بگذشت و هوای می بیغش دارم
شمارهٔ ۱۰۶۲: من از گلهای خون دل از آن رخساره تر دارم
شمارهٔ ۱۰۶۳: نگویی در پیت چونعاشقان هرجا نمیگردم
شمارهٔ ۱۰۶۴: تو در چمن چو نباشی گل و سمن چکنم
شمارهٔ ۱۰۶۵: حدیث سوز دل چونشمع از آنمعنی گران دارم
شمارهٔ ۱۰۶۶: همین خرسندی ام بس گرچه دور از محفلش گردم
شمارهٔ ۱۰۶۷: چو شمع بیتو همه آه سوزناک شدم
شمارهٔ ۱۰۶۸: ما وصل تو با بوالهوسان دوست نداریم
شمارهٔ ۱۰۶۹: با آنکه ز شوق نظری خواب ندارم
شمارهٔ ۱۰۷۰: عاشق مستم و محنت زده از بار دلم
شمارهٔ ۱۰۷۱: گرچه بی بختم و دور از رخ گلفام توام
شمارهٔ ۱۰۷۲: از جهان فردم همین در بند رخسار توام
شمارهٔ ۱۰۷۳: من آن مستم که از اطوار خود یکمو نمیگردم
شمارهٔ ۱۰۷۴: تا نیست می از خود خبرم نیست که هستم
شمارهٔ ۱۰۷۵: ما جان ز شوق وصل تو صد باره داده ایم
شمارهٔ ۱۰۷۶: مست آنم که ز دستت قدحی نوش کنم
شمارهٔ ۱۰۷۷: ما سایه صفت سوخته وصل تو ماهیم
شمارهٔ ۱۰۷۸: شور ستمت چند کند دور ز خویشم
شمارهٔ ۱۰۷۹: دمی که همنفسان گرم گفتگو بینم
شمارهٔ ۱۰۸۰: تشنه درد توام وز پی درمان نروم
شمارهٔ ۱۰۸۱: ز اشک همچو شفق بیتو غرق خون شده ام
شمارهٔ ۱۰۸۲: غم چون تو آفتابی ز جهان پسند دارم
شمارهٔ ۱۰۸۳: چو چاره از غم خونخواره نمییابم
شمارهٔ ۱۰۸۴: من از اول ترا خورشید عالم سوز میدیدم
شمارهٔ ۱۰۸۵: می بده کز غم دنیا دمی آسوده شویم
شمارهٔ ۱۰۸۶: تا یافته ام وصل تو در کینه خویشم
شمارهٔ ۱۰۸۷: مه من که هرگز گزندت نه بینم
شمارهٔ ۱۰۸۸: ز خونم سیر کی گردد که با لعلش نظر دارم
شمارهٔ ۱۰۸۹: هرچند که از یار جز آزار ندیدم
شمارهٔ ۱۰۹۰: من از صفای درون گر ز خود برون آیم
شمارهٔ ۱۰۹۱: در چاره مرهم بدل پاره بماندم
شمارهٔ ۱۰۹۲: من سوخته داغ درون پرور عشقم
شمارهٔ ۱۰۹۳: ساقی بیا که دست ارادت بهم دهیم
شمارهٔ ۱۰۹۴: از بسکه پیش روی بتان سجدها کنم
شمارهٔ ۱۰۹۵: همدمان رفتند و من از همرهان وامانده ام
شمارهٔ ۱۰۹۶: در کمال است جمال تو که ما می طلبیم
شمارهٔ ۱۰۹۷: مگو که سر بگریبان نشسته غمناکم
شمارهٔ ۱۰۹۸: گیریم که خود خار بلا اینهمه کشتیم
شمارهٔ ۱۰۹۹: خوش آنکه همنفس یار خویشتن بودم
شمارهٔ ۱۱۰۰: نه کس ز بهر تو یارم نه یار کس من هم
شمارهٔ ۱۱۰۱: مشنو که از تو سلسله مو در شکایتیم
شمارهٔ ۱۱۰۲: زان مرهم دل غیر دل ریش ندیدیم
شمارهٔ ۱۱۰۳: ما حرف ملامت همه از سینه بشستیم
شمارهٔ ۱۱۰۴: ز رقیب او چه سازم که کند نظر بکین هم
شمارهٔ ۱۱۰۵: پیشت چو آب دیده خود خوار مانده ایم
شمارهٔ ۱۱۰۶: ذره خاکم و در کوی تو گر گم باشم
شمارهٔ ۱۱۰۷: چند این دل سودازده را پند بگویم
شمارهٔ ۱۱۰۸: بپای سرو تو افتاده ایم و مدهوشیم
شمارهٔ ۱۱۰۹: ترک خوبان گرچه از دست ملامت میکنیم
شمارهٔ ۱۱۱۰: خواهم غبار گردم از کوی او بر آیم
شمارهٔ ۱۱۱۱: اگر تو دور کنی از درم صبور شوم
شمارهٔ ۱۱۱۲: شرگشته ام و چاره تقدیر ندارم
شمارهٔ ۱۱۱۳: دیده دریا چو شد از گریه چه تدبیر کنم
شمارهٔ ۱۱۱۴: خوش آنکه نهی پای بسر منزل خاکم
شمارهٔ ۱۱۱۵: چو یار رخت سفر بست من چکار کنم
شمارهٔ ۱۱۱۶: آنکه شب روز طرب کرد ز روی چو مهم
شمارهٔ ۱۱۱۷: بهر جا چشم بگشایم جمال یار می بینم
شمارهٔ ۱۱۱۸: یکدم ایساقی جان می ده و مدهوش کنم
شمارهٔ ۱۱۱۹: رخ بخون سرخ کند دیده گریان خودم
شمارهٔ ۱۱۲۰: سگ توییم و بر آن در شکسته حال خوشیم
شمارهٔ ۱۱۲۱: از جهان چون لاله داغت ایسهی قد میبریم
شمارهٔ ۱۱۲۲: ایهمه آرزوی تو فکر من و خیال هم
شمارهٔ ۱۱۲۳: من دردمند و ناتوان او سرکش و خونخواره هم
شمارهٔ ۱۱۲۴: ما پیش تیغ سربارادت نهاده ایم
شمارهٔ ۱۱۲۵: چند نالم ز غم و شهر پر آوازه کنم
شمارهٔ ۱۱۲۶: بگذر ز آب خضر و دم از جام جم مزن
شمارهٔ ۱۱۲۷: اگرچه رسم بود دل بدلستان دادن
شمارهٔ ۱۱۲۸: ایکه دین و دلم ایثار تو خواهد بودن
شمارهٔ ۱۱۲۹: ایکه میسوزد رخت دلها بداغ خویشتن
شمارهٔ ۱۱۳۰: ما خود بریده ایم دل از کار خویشتن
شمارهٔ ۱۱۳۱: شبی در آ ز در ایشمع و خانه روشن کن
شمارهٔ ۱۱۳۲: پرسشی کن ایطبیب و جان ما را شاد کن
شمارهٔ ۱۱۳۳: چند باشی با بدان یاد از نکو خواهی بکن
شمارهٔ ۱۱۳۴: ای روی دل افروز تو ماه همه خوبان
شمارهٔ ۱۱۳۵: قد بین و رخ ببین و لب جانفزا ببین
شمارهٔ ۱۱۳۶: دو ضعیفیم من و سایه در آنراه شدن
شمارهٔ ۱۱۳۷: چه حسن است این زهی خوبی مگر خورشید و ماه است این
شمارهٔ ۱۱۳۸: میخواست شب که داغ نهد دلستان من
شمارهٔ ۱۱۳۹: خوش است زیر سر آن خشت آستان دیدن
شمارهٔ ۱۱۴۰: گر نه کافر بچه یی آتش دل تیز مکن
شمارهٔ ۱۱۴۱: آن نخل قد و لعل لب چون رطبش بین
شمارهٔ ۱۱۴۲: شبی با نامرادان باش و ترک خود مرادی کن
شمارهٔ ۱۱۴۳: گر شوم خاک ره و سبزه دمد از گل من
شمارهٔ ۱۱۴۴: گر با تو نیم دولتم ایشوخ بس است این
شمارهٔ ۱۱۴۵: زخم پنهان بردل عاشق تو میدانی زدن
شمارهٔ ۱۱۴۶: وه که بازار کف عنان دل برون خواهد شدن
شمارهٔ ۱۱۴۷: هرکه زنجیرش نهد مشکین کمندی ایچنین
شمارهٔ ۱۱۴۸: گرچه هجر امشب ره اهل نظر خواهد زدن
شمارهٔ ۱۱۴۹: چنان گردد خیالش چشم اشکبار من
شمارهٔ ۱۱۵۰: ای چرخ پی مجلس او ز آب و گل من
شمارهٔ ۱۱۵۱: نشاید با لبت غیری چو طوطی همنفس دیدن
شمارهٔ ۱۱۵۲: نظاره تو به هر دیده کی توان کردن
شمارهٔ ۱۱۵۳: ای سبز پر کرشمه مشکین قبای من
شمارهٔ ۱۱۵۴: اکنون که تنها دیدمت لطف ارنه آزاری بکن
شمارهٔ ۱۱۵۵: گر بوسه دهی زان لب خندان کهه دهم جان
شمارهٔ ۱۱۵۶: دارد رقیب بهر تو چشم حسد بمن
شمارهٔ ۱۱۵۷: ای تو بروی همچو مه چشم و چراغ عاشقان
شمارهٔ ۱۱۵۸: خوشا سنگ جفایت خوردن و هم در نفس مردن
شمارهٔ ۱۱۵۹: تو که پیش بیغمانی چو گل از نشاط خندان
شمارهٔ ۱۱۶۰: میمیرم و خار غمت از جان نمیآید برون
شمارهٔ ۱۱۶۱: موسم خزان ایگل در چمن گذاری کن
شمارهٔ ۱۱۶۲: در دلم از تو گره به که گشاد از دگران
شمارهٔ ۱۱۶۳: آشفته ام از هجر و تو آشفته تر از من
شمارهٔ ۱۱۶۴: ای سنبل زلف سیهت چین همه بر چین
شمارهٔ ۱۱۶۵: بآرزوی تو خوشحال میتوان بودن
شمارهٔ ۱۱۶۶: او در دل و چون باد صبا در بدرم من
شمارهٔ ۱۱۶۷: دل شکستند بسنگین دلیم سیمتنان
شمارهٔ ۱۱۶۸: ساقی قدح پر از می چون سلسبیل کن
شمارهٔ ۱۱۶۹: سگ این درم بسنگی دل من صبور میکن
شمارهٔ ۱۱۷۰: دل که جای تست چون سازیم جای دیگران
شمارهٔ ۱۱۷۱: ایشوخ پر کرشمه کم التفات من
شمارهٔ ۱۱۷۲: کام دلم از وصل بیک سجده روا کن
شمارهٔ ۱۱۷۳: از در کعبه نه تو گفتی که شوم کشته بپایش
شمارهٔ ۱۱۷۴: لبز غم تو خشک شد دیده تر هم آنچنان
شمارهٔ ۱۱۷۵: شاه حسنی یکنظر سوی گدای خود ببین
شمارهٔ ۱۱۷۶: خواهی که عاشقانه سماعت کند خوشان
شمارهٔ ۱۱۷۷: سخن بگو و دل از من بیک سخن بستان
شمارهٔ ۱۱۷۸: گر با من مستی حذر از بیهده گو کن
شمارهٔ ۱۱۷۹: بر توسن ناز آنپسر میتاخت چون برق یمان
شمارهٔ ۱۱۸۰: وقت مرگ از سخنی درد مرا تسکین کن
شمارهٔ ۱۱۸۱: در غنچه چو گل تا بکیی گوش بمن کن
شمارهٔ ۱۱۸۲: مزاج زهر اگر کوشش کنی شیرین توان کردن
شمارهٔ ۱۱۸۳: آن جوان عاجز کش و من ناتوانی اینچنین
شمارهٔ ۱۱۸۴: باده مینوش و بدین مشغله میگذران
شمارهٔ ۱۱۸۵: من زار و دل غمزده هم زار تر از من
شمارهٔ ۱۱۸۶: ایدل به غم بساز و وصالش طلب مکن
شمارهٔ ۱۱۸۷: سوختم چون لاله چشمی بر دل چاکم فکن
شمارهٔ ۱۱۸۸: درد از طبیب گرچه نهفتن نمی توان
شمارهٔ ۱۱۸۹: من اگر شکسته عهدم تو وفای خود نگه کن
شمارهٔ ۱۱۹۰: نپرسد جز وفا چیزی خدا روز جزا از من
شمارهٔ ۱۱۹۱: به اعتقاد وفا بر کس اعتماد مکن
شمارهٔ ۱۱۹۲: کی مدعی نهد سر در سجده نکویان
شمارهٔ ۱۱۹۳: بیا ایعشق جانسوز آتشم در جان محزون زن
شمارهٔ ۱۱۹۴: تن را بسوز و جانرا با دوست همنشین کن
شمارهٔ ۱۱۹۵: خون شد ز بخت بد جگر لخت لخت من
شمارهٔ ۱۱۹۶: مجنون منم در عهد تو لیلی تو در دوران من
شمارهٔ ۱۱۹۷: گرچه از داغ تو سوزد دل بیحاصل من
شمارهٔ ۱۱۹۸: ز بهر جان نتوانم نظر برید از تو
شمارهٔ ۱۱۹۹: پای سگی که دیده ام شب به در سرای او
شمارهٔ ۱۲۰۰: تا بکی چون سگ بنالد عاشق شبگرد او
شمارهٔ ۱۲۰۱: ز جور مدعی گویم که کم آیم بکوی تو
شمارهٔ ۱۲۰۲: هرچند که دیدم همه جور و ستم از تو
شمارهٔ ۱۲۰۳: ای خلق جهانی همه مست طرب از تو
شمارهٔ ۱۲۰۴: خورشیدوار هرکه دلش سوخت داغ او
شمارهٔ ۱۲۰۵: مرغ دلم که کشته شد از چشم مست تو
شمارهٔ ۱۲۰۶: سایم همه شب روی خود بر خاک دور از روی تو
شمارهٔ ۱۲۰۷: از بسکه نازک است چو گل طبع و خوی تو
شمارهٔ ۱۲۰۸: صیدم نکرد غنچه لبی جز بگفتگو
شمارهٔ ۱۲۰۹: غم نیست کز زهر بلا تلخی کشد مسکین تو
شمارهٔ ۱۲۱۰: نازکتر از گل است بسی طبع و خوی تو
شمارهٔ ۱۲۱۱: دلش رمیده شد آهو ز چین کاکل او
شمارهٔ ۱۲۱۲: همچو رخسار تو در عالم گلی بیخار کو
شمارهٔ ۱۲۱۳: گرچه به تیغ جفا سینه فکارم از او
شمارهٔ ۱۲۱۴: بسوخت جان مرا اشتیاق خدمت تو
شمارهٔ ۱۲۱۵: ای دلم چون پسته از شور نمک بریان تو
شمارهٔ ۱۲۱۶: هرگز دلم ملول نگشت از جفای او
شمارهٔ ۱۲۱۷: از کفر و دین بری شده ام از برای تو
شمارهٔ ۱۲۱۸: بنمای آتشین رخ و مست شراب شو
شمارهٔ ۱۲۱۹: بوفای او که گرم کشد نکنم فغان ز جفای او
شمارهٔ ۱۲۲۰: تو آب خضری و ما تشنه عاشقان از تو
شمارهٔ ۱۲۲۱: تا کی ز دهانش بود ایدل سخن تو
شمارهٔ ۱۲۲۲: سهل است نقد دین و دل گر صرف شد در کوی تو
شمارهٔ ۱۲۲۳: آن بزم عیش ساقی و جام شراب کو
شمارهٔ ۱۲۲۴: بر نقش شیرین کوهکن گریید چشم زار او
شمارهٔ ۱۲۲۵: پیش پای خود ببین شاد از غم مردم مشو
شمارهٔ ۱۲۲۶: مشتی مگسانیم سپند شکر تو
شمارهٔ ۱۲۲۷: قدر ارباب وفا نیست بخاک در تو
شمارهٔ ۱۲۲۸: بسکه حیران گشته ام در جلوه رفتار ازو
شمارهٔ ۱۲۲۹: بسکه سوزیم چو شمع از هوس محفل او
شمارهٔ ۱۲۳۰: دل بکف میداشتم عمری نگاه از دست تو
شمارهٔ ۱۲۳۱: هر که آن گل پا نهد در دیده نمناک او
شمارهٔ ۱۲۳۲: ای مرا داغی به دل از لعل آتش رنگ تو
شمارهٔ ۱۲۳۳: مارا همین جواب سلام است کام ازو
شمارهٔ ۱۲۳۴: من بنده صبا که دهد عرض رای تو
شمارهٔ ۱۲۳۵: ماییم دل و دین بسر کار تو کرده
شمارهٔ ۱۲۳۶: زهی ز عارض تو گلرخان حجاب زده
شمارهٔ ۱۲۳۷: مدعی در جوش و ما بیهوش از آن نو گل شده
شمارهٔ ۱۲۳۸: خوش حالتی است پیش تو از می خوشان شده
شمارهٔ ۱۲۳۹: خوش آنکه بودمه من زباده مست شده
شمارهٔ ۱۲۴۰: چون شمع دل از داغ تو افروختنش به
شمارهٔ ۱۲۴۱: اگر چه عشق نکویان جراحتست همه
شمارهٔ ۱۲۴۲: تو ببزم عیش و نبود ره من در آن میانه
شمارهٔ ۱۲۴۳: خبرم شدست کانمه هوس شراب کرده
شمارهٔ ۱۲۴۴: رسید مست من از می برخ گل افکنده
شمارهٔ ۱۲۴۵: ای مصور ز کف این تخته تعلیم بنه
شمارهٔ ۱۲۴۶: تنم که غرقه بخون اشک لاله گون کرده
شمارهٔ ۱۲۴۷: آتش آهم نهال وادی ایمن شده
شمارهٔ ۱۲۴۸: گهی که زلف بر آن روی مهوش افتاده
شمارهٔ ۱۲۴۹: کی دل بیدردی از داغ گزندی سوخته
شمارهٔ ۱۲۵۰: نه دیده مثل تو دیده نه کس نشان داده
شمارهٔ ۱۲۵۱: ساقیا، باده بدین مست دل افتاده مده
شمارهٔ ۱۲۵۲: جدایی از درت جانا بزهر آلوده تیرم به
شمارهٔ ۱۲۵۳: سرو من بنمای قد و خجلت شمشاد ده
شمارهٔ ۱۲۵۴: تا ساقی گلهذار رفته
شمارهٔ ۱۲۵۵: زلف سیه شانه کن جام مدامی بده
شمارهٔ ۱۲۵۶: ساقیا می بقدح ریز و ببد مست مده
شمارهٔ ۱۲۵۷: نوح اگر طوفان او افسانه مردم شده
شمارهٔ ۱۲۵۸: ای با سگت فرشته دم از بندگی زده
شمارهٔ ۱۲۵۹: بیا و ساقی جان شو به تشنه آبی ده
شمارهٔ ۱۲۶۰: بیمارم و لب تشنه و از قافله مانده
شمارهٔ ۱۲۶۱: مرغ غافل چه دل آسوده بنظاره شده
شمارهٔ ۱۲۶۲: بد فرصتت چرخ فلک تن فرو مده
شمارهٔ ۱۲۶۳: در حسرت تو مردن ما از حیات به
شمارهٔ ۱۲۶۴: پیش تو هر که هست چو صورت خموش به
شمارهٔ ۱۲۶۵: از خواب جامه چاک و پریشان برآمده
شمارهٔ ۱۲۶۶: ای ز ملاحت آتشی بر جگر ملک زده
شمارهٔ ۱۲۶۷: روی نیاز بر ره آنسرو ناز به
شمارهٔ ۱۲۶۸: دود چراغ خوردنم کرد چو لاله دل سیه
شمارهٔ ۱۲۶۹: دامی نهاده آنمه از زلف تاب داده
شمارهٔ ۱۲۷۰: خطت که لب لعل شکر خای گرفته
شمارهٔ ۱۲۷۱: بیا و درد هجران را دوا ده
شمارهٔ ۱۲۷۲: آدم و گندم، من و خال لب جانانه یی
شمارهٔ ۱۲۷۳: عالم چو آفتاب پر از نور کرده یی
شمارهٔ ۱۲۷۴: من کیم خسته دلی حال دگرگون شده یی
شمارهٔ ۱۲۷۵: در چمن با کف رنگین قدح ای گل زده یی
شمارهٔ ۱۲۷۶: هان ای خضر که آب بقانوش کرده یی
شمارهٔ ۱۲۷۷: در وقت گل چو غنچه چرا دل فسرده یی
شمارهٔ ۱۲۷۸: عالمی را تو بشوخی دل و جان سوخته یی
شمارهٔ ۱۲۷۹: نیست از همت خود با دو جهانم کاری
شمارهٔ ۱۲۸۰: چو بپای خم نهم سر نبری گمان مستی
شمارهٔ ۱۲۸۱: بقدر درد اگرم قوت سخن بودی
شمارهٔ ۱۲۸۲: بخلق درد تو بیهوده گفتم تا کی
شمارهٔ ۱۲۸۳: چو ساقی گر بجامم دست بودی
شمارهٔ ۱۲۸۴: چو طوطیان تو سخن بی نظیر میگویی
شمارهٔ ۱۲۸۵: دی بسکه چو گل در نظر افروخته بودی
شمارهٔ ۱۲۸۶: رفتی و کنار از من دیوانه گرفتی
شمارهٔ ۱۲۸۷: با دیگران بعشوه سخن هر نفس کنی
شمارهٔ ۱۲۸۸: کعبه عاشق من کاش شکیبا بودی
شمارهٔ ۱۲۸۹: خواهم شبی گوش رضا بر حال زار من نهی
شمارهٔ ۱۲۹۰: با دل چه چاره سازم کز آرزوی رویی
شمارهٔ ۱۲۹۱: این چه رفتارست کایشمشاد قامت میکنی
شمارهٔ ۱۲۹۲: تا کی ای رشگ پری عالمی از غم بکشی
شمارهٔ ۱۲۹۳: شب سگت دل خواست از عاشق چه بودی داشتی
شمارهٔ ۱۲۹۴: چون بود روز جزایی مکن آزار کسی
شمارهٔ ۱۲۹۵: چه جور بود که باز ایفلک بمن کردی
شمارهٔ ۱۲۹۶: تا چند ز من گوشه ابروی بتابی
شمارهٔ ۱۲۹۷: تا دست بر اسباب سلامت نفشانی
شمارهٔ ۱۲۹۸: آن دم که دل ربودی در قصد دین نبودی
شمارهٔ ۱۲۹۹: از غمزه گه عتاب و گهی خنده میکنی
شمارهٔ ۱۳۰۰: وقت آن شد که نظر درمن درمانده کنی
شمارهٔ ۱۳۰۱: دی شامگه کز پیش من مرکب بتندی تاختی
شمارهٔ ۱۳۰۲: به نظاره جوانان که کسی نیافت سیری
شمارهٔ ۱۳۰۳: چند سازم که شوم خاک و تو بر من گذری
شمارهٔ ۱۳۰۴: ای اشک جگر سوز که در چشم پر آیی
شمارهٔ ۱۳۰۵: منعت نکنم گر ببد اندیش نشینی
شمارهٔ ۱۳۰۶: با قبای آل چون برقی بمیدان تاختی
شمارهٔ ۱۳۰۷: خنده یی کردی چو گل مارا چو بلبل سوختی
شمارهٔ ۱۳۰۸: ایشوخ مرا اینهمه دلتنگ چه داری
شمارهٔ ۱۳۰۹: بخدا که بزم ما را ز غم تو شامگاهی
شمارهٔ ۱۳۱۰: بصد کرشمه مهرم شکار خود کردی
شمارهٔ ۱۳۱۱: بوعده بوسی ام از عشوه سازیی دادی
شمارهٔ ۱۳۱۲: اول ز عاشقان بوفا یاد میکنی
شمارهٔ ۱۳۱۳: هرکه یکساعت طبیب جان بیمارش تویی
شمارهٔ ۱۳۱۴: از من خبر ای پسر نداری
شمارهٔ ۱۳۱۵: گر کشد خاطر حزین باری
شمارهٔ ۱۳۱۶: از آن بجور دل مبتلای من داری
شمارهٔ ۱۳۱۷: مرید ما شو ایشیخ اگر باما دمی باشی
شمارهٔ ۱۳۱۸: چند از بتان فریفته آب و گل شوی
شمارهٔ ۱۳۱۹: دمی گر صورت شیرین سخن با کوهکن گفتی
شمارهٔ ۱۳۲۰: از رشگ رخت گر دل گل درد نکردی
شمارهٔ ۱۳۲۱: گلی است عارض ساقی بنازکی کز وی
شمارهٔ ۱۳۲۲: ایکه بر بالین طبیب جان بیمار منی
شمارهٔ ۱۳۲۳: دل شکست آن مه مرا در آرزوی ناوکی
شمارهٔ ۱۳۲۴: ای یوسف عزیز چه از ما نهان شوی
شمارهٔ ۱۳۲۵: ما بنده حسنیم و گرفتار نگاهی
شمارهٔ ۱۳۲۶: بچنین جمال خوبی که تو گلعذار داری
شمارهٔ ۱۳۲۷: کی دل سبک باشک جگرگون کند کسی
شمارهٔ ۱۳۲۸: در کوره غم تا نخورم سوزش و تابی
شمارهٔ ۱۳۲۹: کاشکی ز اول بمن این کینه داری داشتی
شمارهٔ ۱۳۳۰: عاشق بیخانمان گر اختیاری داشتی
شمارهٔ ۱۳۳۱: بسکه دل در سینه من سوخت داغ دلبری
شمارهٔ ۱۳۳۲: دگرم ز چشم گریان بهزار دلستانی
شمارهٔ ۱۳۳۳: خواهم شبی بیایی و مهمان من شوی
شمارهٔ ۱۳۳۴: مارا کشی و زنده جاوید میکنی
شمارهٔ ۱۳۳۵: من لایق آن نیستم تا یار همرازم کنی
شمارهٔ ۱۳۳۶: میان خلق میخواهم که توسن بر سرم تازی
شمارهٔ ۱۳۳۷: ایعاشق بی دیده که در عیب منستی
شمارهٔ ۱۳۳۸: اگرچه چشم منی همنشین اغیاری
شمارهٔ ۱۳۳۹: ایکه بر عاشق نگاه از لطف و احسان میکنی
شمارهٔ ۱۳۴۰: غیرتم در دیده ها چون باد اگر ره داشتی
شمارهٔ ۱۳۴۱: کعبه گر میطلبی سعی کن آرام مجوی
شمارهٔ ۱۳۴۲: نظر ز آن نوغزال ایدل به بیداری تو میپوشی
شمارهٔ ۱۳۴۳: ز هستی تا نشان داری نشان تیر غم باشی
شمارهٔ ۱۳۴۴: گر چو شمعم بکشی زنده بیک خنده کنی
شمارهٔ ۱۳۴۵: گیرم دل من از غم دیوانه زیست باری
شمارهٔ ۱۳۴۶: بردی دلم اگرچه ندارم شکایتی
شمارهٔ ۱۳۴۷: خوشیم با ستم و محنتی که میخواهی
شمارهٔ ۱۳۴۸: تو مرا اگر نبخشی من و کنج نامرادی
شمارهٔ ۱۳۴۹: ایکه بقتل عاشقان مست و خراب میروی
شمارهٔ ۱۳۵۰: صوفی اگر حریف ما بهر شراب میشوی
شمارهٔ ۱۳۵۱: گر بغم شادی ز عشقش شادمانیها کنی
شمارهٔ ۱۳۵۲: ای بلعل شکرین چشمه حیوان کسی
شمارهٔ ۱۳۵۳: کاشکی فرق سرم فرش سرایت بودی
شمارهٔ ۱۳۵۴: با همهلطف و با منت اینهمه ناز و سرکش
شمارهٔ ۱۳۵۵: ای ز جان شیرین تر و زیباتر از حور و پری
شمارهٔ ۱۳۵۶: می خور که در سرای جهان نیست محکمی
شمارهٔ ۱۳۵۷: گر بود یوسفش گرانجانی
شمارهٔ ۱۳۵۸: از خون دیدها شد کوی تو لاله زاری
شمارهٔ ۱۳۵۹: ای آب حیوان کاتشم از لعل نوشین میزنی
شمارهٔ ۱۳۶۰: باز دل میبردم عشوه سرو نازی
شمارهٔ ۱۳۶۱: ایسرو اگر این سوخته را دست بدادی
شمارهٔ ۱۳۶۲: دلا، با شمع خویشت در نگیرد گریه و زاری
شمارهٔ ۱۳۶۳: مستی و غم از طعن بداندیش نداری
شمارهٔ ۱۳۶۴: نظری فکن که دارم تن زار و روی زردی
شمارهٔ ۱۳۶۵: صوفی تو نیی صافی از عشق چه میلافی
شمارهٔ ۱۳۶۶: ایگل که غم عاشق مدهوش نداری
شمارهٔ ۱۳۶۷: رفتی و چراغ ستم افروخته کردی
شمارهٔ ۱۳۶۸: گر درد من سر از دل فرهاد بر زدی
شمارهٔ ۱۳۶۹: دولت اگر مدد کند گلبن باغ من شوی
شمارهٔ ۱۳۷۰: از جهان این بس که نانی خشک و آبی خوش کنی
شمارهٔ ۱۳۷۱: دشنام تلخ کز لب چون شکرم دهی
شمارهٔ ۱۳۷۲: تو گر بخاک شهیدان گذار باز آری
شمارهٔ ۱۳۷۳: ایکه در آیینه بینی روی و ناز افزون کنی
شمارهٔ ۱۳۷۴: سوختم چند چو برق آیی و چون باد روی
شمارهٔ ۱۳۷۵: سوخت دل از ناله ام چند خروشد کسی
شمارهٔ ۱۳۷۶: پیش سگت چو اشک من لافد ز مردم زادگی
شمارهٔ ۱۳۷۷: سوختم شمع صفت تا شدم آتش نفسی
شمارهٔ ۱۳۷۸: گشاد خنده زنان چشم برمن آفت جانی
شمارهٔ ۱۳۷۹: چه سر پیش آری و با خود مرا همراز گردانی
شمارهٔ ۱۳۸۰: همه جانی از لطافت همه عمر و زندگانی
شمارهٔ ۱۳۸۱: اگرچه چشم منی همنشین اغیاری
شمارهٔ ۱۳۸۲: گر به بتخانه درآیی و موافق باشی
شمارهٔ ۱۳۸۳: بیا که میکشدم درد ارزومندی
شمارهٔ ۱۳۸۴: چو به تیغ کین ز خشمم بسر رکاب آیی
شمارهٔ ۱۳۸۵: خورشید صفت با همه کس مهر نمایی
شمارهٔ ۱۳۸۶: بناوکی که مرا رخنه در درون کردی
شمارهٔ ۱۳۸۷: باشد ایدل همدمان دوست یار خود کنی

اهلی شیرازی

آمارگیر وبلاگ