عنان ریز است از هرسو، سپاه عشق بر دلها

نپرسد سیل بی زنهار، هرگز راه منزلها

فروغ شعلهٔ رخسار شمع آشنارویی

مرا پروانهٔ سرگشته دارد گرد محفل ها

چو شق شد پردهٔ پندار، دل با یار پیوندد

خودی چون محو شد، از پیش پا برخاست حایلها

نیم آزرده جان، هر چند چون دل عقده ای دارم

بود آسان به چنگ عشق آتش دست، مشکلها

حزین این ره قدم از دیده بیدار می باید

کجا از پای خواب آلوده آید طی منزلها؟