به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۱۷: کی قدر شود بلند هر کوته را

590عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

کی قدر شود بلند هر کوته را؟
در خور نبود شهی، گدای شه را
خورشیدی عشق گو مجو ماه دگر
آخر نه بس است ماه‌بودن مه را؟

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۶: باید به مدارا طلبید آن مه را 2شمارهٔ ۱۷: کی قدر شود بلند هر کوته را 3شمارهٔ ۱۸: با فقر چه قدر، دنیی و عقبی را 4شمارهٔ ۱۹: بردیم به چرخ آه شررناکی را 5شمارهٔ ۲۰: بگذار چو آه، آسمان‌پویی را 6شمارهٔ ۲۱: در حضرت دوست انس جان را چه بقا 7شمارهٔ ۲۲: هرگز نکشد مد طمع، خامه ما 8شمارهٔ ۲۳: عاقل ز سراب، در گمان دریا 9شمارهٔ ۲۴: عالِم که به جاهلش سوال است و جواب 10شمارهٔ ۲۵: زین گونه که رشک داردم در تب و تاب 11شمارهٔ ۲۶: بی پیر، مرید کی شود مست و خراب 12شمارهٔ ۲۷: عاشق باشد ز شور خود مست و خراب 13شمارهٔ ۲۸: چندین به خرابی فلک چیست شتاب 14شمارهٔ ۲۹: گیرم که ز اصل خود کند فرع، حجاب 15شمارهٔ ۳۰: واعظ که خبر ندارد از جان خراب 16شمارهٔ ۳۱: آن را که بزرگ است خرد در همه باب 17شمارهٔ ۳۲: قدرت نشود بلند از علم کتاب 18شمارهٔ ۳۳: تا کرد قضا بنای این دیر خراب 19شمارهٔ ۳۴: ای تشنه فیض تو چه دریا چه سراب 20شمارهٔ ۳۵: در فقر، ریاضت است باب از همه باب 21شمارهٔ ۳۶: از مرحله کذب گذشتم به شتاب 22شمارهٔ ۳۷: آمد ز ازل گوهر معنی کمیاب 23شمارهٔ ۳۸: ای صبح ز فیض نفست عرش جناب 24شمارهٔ ۳۹: چون ساخته شد کار جهان را اسباب 25شمارهٔ ۴۰: وقت است اگر عنان سپاری به شتاب 26شمارهٔ ۴۱: بر روی محیط است کف پای حباب 27شمارهٔ ۴۲: اشک آمده مصدر اثر در همه باب 28شمارهٔ ۴۳: هرکس که کند از تو تمنای گلاب 29شمارهٔ ۴۴: دود دلم آسمان‌گدازست امشب 30شمارهٔ ۴۵: مطلب چو بزرگ شد، به بازی مطلب 31شمارهٔ ۴۶: آن کز هنرش بلند گردد درجات 32شمارهٔ ۴۷: آن را که قبول، دور اندازد رخت 33شمارهٔ ۴۸: هرچند هنر به کس نخواهد پرداخت 34شمارهٔ ۴۹: جان از تو دمی برد دمی دیگر باخت 35شمارهٔ ۵۰: ناچار به هجر یار می‌باید ساخت 36شمارهٔ ۵۱: آمد گل و برگ باغ می‌باید ساخت 37شمارهٔ ۵۲: فریاد از آن که عز و ذل را نشناخت 38شمارهٔ ۵۳: جان نیست که در آتش جانانه نسوخت 39شمارهٔ ۵۴: روزی که وداع آتش هجران انگیخت 40شمارهٔ ۵۵: برگ از طوبی به کوشش باد نریخت 41شمارهٔ ۵۶: ای محو مجاز، دیده بی‌بصرت 42شمارهٔ ۵۷: ای گل، که چنین کرد ز خود بی خبرت 43شمارهٔ ۵۸: بی محنت شب‌گیر و غم ایوارت 44شمارهٔ ۵۹: ای دوست که از تو باصفا شد صورت 45شمارهٔ ۶۰: ای عشق، اجل چیست بر شمشیرت 46شمارهٔ ۶۱: یک قوم، امیدوار از روز نخست 47شمارهٔ ۶۲: مجنون تو رسوای جهان دگرست 48شمارهٔ ۶۳: دارد ز فریب، چرخ بازیچه‌پرست 49شمارهٔ ۶۴: دانم ندهد به گفتگو وصلش دست 50شمارهٔ ۶۵: خاموشی اهل حال از کردارست 51شمارهٔ ۶۶: ای آن که ز هر تعلفت انکارست 52شمارهٔ ۶۷: آن را که ز عالم به تجرد کارست 53شمارهٔ ۶۸: هرچند کمال آدمی بسیارست 54شمارهٔ ۶۹: طبع شررانگیز به شر مجبورست 55شمارهٔ ۷۰: آن کز ازلش به زهد و تقوی کارست 56شمارهٔ ۷۱: هرچند که نفس درخور شمشیرست 57شمارهٔ ۷۲: ایام ز آرزو اگر دست تو بست 58شمارهٔ ۷۳: هرچند کمر به جستجو باید بست 59شمارهٔ ۷۴: از باغ تو اند گر سمن، ور بیدست 60شمارهٔ ۷۵: شیدایی عشق در جهان بسیارست 61شمارهٔ ۷۶: ای مرکز فیض ازل از روز نخست 62شمارهٔ ۷۷: از درد نیافت ضعف بر چشمم دست 63شمارهٔ ۷۸: این پرده به روی دیده‌ام درد نبست 64شمارهٔ ۷۹: آن را که سری به عشق عالم‌سوزست 65شمارهٔ ۸۰: ای آن که ز پندار دلت بیزارست 66شمارهٔ ۸۱: بر من ز تمنای دل کام‌پرست 67شمارهٔ ۸۲: ...68شمارهٔ ۸۳: قدسی همه کارت اثر نفس و هواست 69شمارهٔ ۸۴: آیند اگر به مصلحت با هم راست 70شمارهٔ ۸۵: جان زنده بود به عشق و عشق تو به جا ...71شمارهٔ ۸۶: از نادانی، کس نفتد در کم و کاست 72شمارهٔ ۸۷: رخسار تو هر کجاست، صبح طرب است 73شمارهٔ ۸۸: نیشی که خورد بر دل مجروح کجاست 74شمارهٔ ۸۹: مردم ز فراق منزل یار کجاست 75شمارهٔ ۹۰: آن دلبر ناپدید خودکام کجاست 76شمارهٔ ۹۱: ای صبح امید، آفتاب تو کجاست 77شمارهٔ ۹۲: ای گلشن سودا، گل داغ تو کجاست 78شمارهٔ ۹۳: دنیا افزون بود وگر کم، هیچ است 79شمارهٔ ۹۴: جز ذکر خدا هر آنچه گویی هیچ است 80شمارهٔ ۹۵: محرومی‌ام از صحبت احباب بس است 81شمارهٔ ۹۶: گر عشق مرا شود خریدار بس است 82شمارهٔ ۹۷: قدسی غم عشق، هم‌نشین تو بس است 83شمارهٔ ۹۸: نوروز رسید و باده ناب خوش است 84شمارهٔ ۹۹: چون شمع به سوختن کنی خوی، خوش است 85شمارهٔ ۱۰۰: آن را که به مقصود رهی در پیش است 86شمارهٔ ۱۰۱: از مهر تو، مه ذره صفت رقاص است 87شمارهٔ ۱۰۲: ای تازه جوان، کمان تندت به کف است 88شمارهٔ ۱۰۳: نی بی دم نایی از نوا بی‌برگ است 89شمارهٔ ۱۰۴: هرچند که مرد را ز خواهش ننگ است 90شمارهٔ ۱۰۵: بدکار ز بیگانه و محرم خجل است 91شمارهٔ ۱۰۶: از مهر چه دم زنم، تو را معلوم است 92شمارهٔ ۱۰۷: تا بی‌مهری پیشه اهل زمن است 93شمارهٔ ۱۰۸: جایی که ز بالقوه نیکان سخن است 94شمارهٔ ۱۰۹: در کشور هفت عضو دل سلطان است 95شمارهٔ ۱۱۰: جان در تن مرد، حجت یزدان است 96شمارهٔ ۱۱۱: پرهیز ز درد، کار بی‌دردان است 97شمارهٔ ۱۱۲: هرجا که جمال یار پرتوفکن است 98شمارهٔ ۱۱۳: تا شاهد عشق تو در آغوش من است 99شمارهٔ ۱۱۴: زاهد گوید که زهد و طامات به است 100شمارهٔ ۱۱۵: از هر دو جهان مرا وصال تو به است 101شمارهٔ ۱۱۶: یاد تو مقیم دل آگاه به است 102شمارهٔ ۱۱۷: جز درد، دلم هیچ نیندوخته است 103شمارهٔ ۱۱۸: از روز ازل غنی غنا خواسته است 104شمارهٔ ۱۱۹: با مهر تو هر جان به تنی آینه است 105شمارهٔ ۱۲۰: از بوی حسد هرکه دماغش فردست 106شمارهٔ ۱۲۱: درد از طفلی لازمه هر فردست 107شمارهٔ ۱۲۲: چشمم به سرشک لاله‌گون خرسندست 108شمارهٔ ۱۲۳: چون لاله به دشت گرچه دل خرسندست 109شمارهٔ ۱۲۴: امید به عقل، چون ثمر از بیدست 110شمارهٔ ۱۲۵: با آن که چو مهر، یار تنها گذرست 111شمارهٔ ۱۲۶: از گریه و درد دیده را کی خطرست 112شمارهٔ ۱۲۷: ای آن که به وحدت خردت راهبرست 113شمارهٔ ۱۲۸: هرچند دلت مومن و نفست گبرست 114شمارهٔ ۱۲۹: پیش از خبر آیی نفسی، خوب‌ترست 115شمارهٔ ۱۳۰: هرچند که عصیان تو عالم‌گیرست 116شمارهٔ ۱۳۱: دل خود به هوای دوست در پروازست 117شمارهٔ ۱۳۲: تا مهر تو در سینه صد چاک نشست 118شمارهٔ ۱۳۳: ای مهر، چو صبح، خانه زاد نفست 119شمارهٔ ۱۳۴: پروردن عشق با خرد هر دو نکوست 120شمارهٔ ۱۳۵: عالم همه پرتوی بود از رخ دوست 121شمارهٔ ۱۳۶: زاهد گوید کلامم از دفتر توست 122شمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست 123شمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست 124شمارهٔ ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست 125شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 126شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 127شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 128شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 129شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 130شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 131شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 132شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 133شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 134شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 135شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 136شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 137شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 138شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 139شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 140شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 141شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 142شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 143شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 144شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 145شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 146شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 147شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 148شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 149شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 150شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 151شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 152شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 153شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 154شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 155شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 156شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 157شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 158شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 159شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 160شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 161شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 162شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 163شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 164شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 165شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 166شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 167شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 168شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 169شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 170شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 171شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 172شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 173شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 174شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 175شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 176شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 177شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 178شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 179شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 180شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 181شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 182شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 183شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 184شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 185شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 186شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 187شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 188شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 189 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 190شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 191شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 192شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 193شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 194شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 195شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 196شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 197شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 198شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 199شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 200شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 201شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 202شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 203شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 204شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 205شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 206شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 207شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 208شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 209شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 210شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 211شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 212شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 213شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 214شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 215شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 216شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 217شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 218شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 219شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 220شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 221شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 222شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 223شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 224شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 225شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 226شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 227شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 228شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 229شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 230شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 231شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 232شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 233شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 234شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 235شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 236شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 237شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 238شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 239شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 240شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 241شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 242شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 243شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 244شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 245شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 246شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 247شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 248شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 249شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 250شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 251شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 252شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 253شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 254شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 255شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 256شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 257شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 258شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 259شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 260شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 261شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 262شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 263شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 264شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 265شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 266شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 267شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 268شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 269شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 270شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 271شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 272شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 273شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 274شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 275شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 276شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 277شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 278شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 279شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 280شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 281شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 282شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 283شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 284شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 285شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 286شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 287شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 288شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 289شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 290شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 291شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 292شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...293شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 294شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 295شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 296شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 297شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 298شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 299شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 300شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 301شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 302شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 303شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 304شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 305شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 306شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 307شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 308شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 309شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 310شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 311شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 312شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 313شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 314شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 315شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 316شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 317شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 318شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 319شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 320شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 321شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 322شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 323شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 324شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 325شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 326شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 327شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 328شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 329شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 330شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 331شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 332شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 333شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 334شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 335شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 336شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 337شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 338شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 339شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 340شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 341شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 342شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 343شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 344شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 345شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 346شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 347شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 348شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 349شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 350شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 351شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 352شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 353شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 354شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 355شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 356شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 357شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 358شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 359شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 360شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 361شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 362شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 363شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 364شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 365شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 366شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 367شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 368شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 369شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 370شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 371شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 372شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 373شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 374شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 375شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 376شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 377شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 378شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 379شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 380شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 381شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 382شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 383شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 384شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 385شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 386شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 387شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 388شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 389شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 390شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 391شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 392شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 393شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 394شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 395شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 396شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 397شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 398شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 399شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 400شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 401شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 402شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 403شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 404شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 405شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 406شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 407شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 408شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 409شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 410شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 411شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 412شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 413شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 414شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 415شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 416شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 417شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 418شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 419شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 420شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 421شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 422شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 423شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 424شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 425شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 426شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 427شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 428شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 429شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 430شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 431شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 432شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 433شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 434شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 435شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 436شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 437شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 438شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 439شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 440شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 441شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 442شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 443شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 444شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 445شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 446شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 447شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 448شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 449شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 450شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 451شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 452شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 453شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 454شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 455شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 456شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 457شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 458شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 459شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 460شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 461شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 462شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 463شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 464شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 465شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 466شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 467شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 468شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 469شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 470شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 471شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 472شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 473شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 474شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 475شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 476شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 477شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 478شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 479شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 480شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 481شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 482شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 483شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 484شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 485شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 486شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 487شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 488شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 489شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 490شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 491شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 492شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 493شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 494شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 495شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 496شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 497شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 498شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 499شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 500شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 501شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 502شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 503شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 504شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 505شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 506شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 507شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 508شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 509شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 510شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 511شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 512شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 513شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 514شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 515شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 516شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 517شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 518شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 519شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 520شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 521شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 522شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 523شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 524شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 525شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 526شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 527شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...528شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 529شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 530شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 531شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 532شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 533شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 534شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 535شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 536شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 537شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 538شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 539شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 540شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 541شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 542شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 543شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 544شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 545شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 546شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 547شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 548شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 549شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 550شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 551شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 552شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 553شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 554شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 555شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 556شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 557شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 558شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 559شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 560شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 561شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 562شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 563شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 564شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 565شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 566شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 567شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 568شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 569شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 570شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 571شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 572شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 573شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 574شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 575شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 576شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 577شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 578شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 579شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 580شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 581شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 582شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 583شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 584شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 585شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 586شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 587شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 588شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 589شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 590شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 591شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 592شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 593شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 594شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 595شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 596شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...597شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 598شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 599شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 600شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 601شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 602شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 603شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 604شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 605شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 606شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 607شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 608شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 609شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 610شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 611شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 612شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 613شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 614شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 615شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 616شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 617شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 618شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 619شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 620شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 621شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 622شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 623شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 624شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 625شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 626شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 627شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 628شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 629شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 630شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 631شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 632شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 633شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 634شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 635شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 636شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ