به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۷۵: شیدایی عشق در جهان بسیارست

610عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

شیدایی عشق در جهان بسیارست
عشق است که یک انار و صد بیمار است
آمیخته قهر و لطف با هم اما
یک جنگ و هزار آشتی در کارست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۷۴: از باغ تو اند گر سمن، ور بیدست 2شمارهٔ ۷۵: شیدایی عشق در جهان بسیارست 3شمارهٔ ۷۶: ای مرکز فیض ازل از روز نخست 4شمارهٔ ۷۷: از درد نیافت ضعف بر چشمم دست 5شمارهٔ ۷۸: این پرده به روی دیده‌ام درد نبست 6شمارهٔ ۷۹: آن را که سری به عشق عالم‌سوزست 7شمارهٔ ۸۰: ای آن که ز پندار دلت بیزارست 8شمارهٔ ۸۱: بر من ز تمنای دل کام‌پرست 9شمارهٔ ۸۲: ...10شمارهٔ ۸۳: قدسی همه کارت اثر نفس و هواست 11شمارهٔ ۸۴: آیند اگر به مصلحت با هم راست 12شمارهٔ ۸۵: جان زنده بود به عشق و عشق تو به جا ...13شمارهٔ ۸۶: از نادانی، کس نفتد در کم و کاست 14شمارهٔ ۸۷: رخسار تو هر کجاست، صبح طرب است 15شمارهٔ ۸۸: نیشی که خورد بر دل مجروح کجاست 16شمارهٔ ۸۹: مردم ز فراق منزل یار کجاست 17شمارهٔ ۹۰: آن دلبر ناپدید خودکام کجاست 18شمارهٔ ۹۱: ای صبح امید، آفتاب تو کجاست 19شمارهٔ ۹۲: ای گلشن سودا، گل داغ تو کجاست 20شمارهٔ ۹۳: دنیا افزون بود وگر کم، هیچ است 21شمارهٔ ۹۴: جز ذکر خدا هر آنچه گویی هیچ است 22شمارهٔ ۹۵: محرومی‌ام از صحبت احباب بس است 23شمارهٔ ۹۶: گر عشق مرا شود خریدار بس است 24شمارهٔ ۹۷: قدسی غم عشق، هم‌نشین تو بس است 25شمارهٔ ۹۸: نوروز رسید و باده ناب خوش است 26شمارهٔ ۹۹: چون شمع به سوختن کنی خوی، خوش است 27شمارهٔ ۱۰۰: آن را که به مقصود رهی در پیش است 28شمارهٔ ۱۰۱: از مهر تو، مه ذره صفت رقاص است 29شمارهٔ ۱۰۲: ای تازه جوان، کمان تندت به کف است 30شمارهٔ ۱۰۳: نی بی دم نایی از نوا بی‌برگ است 31شمارهٔ ۱۰۴: هرچند که مرد را ز خواهش ننگ است 32شمارهٔ ۱۰۵: بدکار ز بیگانه و محرم خجل است 33شمارهٔ ۱۰۶: از مهر چه دم زنم، تو را معلوم است 34شمارهٔ ۱۰۷: تا بی‌مهری پیشه اهل زمن است 35شمارهٔ ۱۰۸: جایی که ز بالقوه نیکان سخن است 36شمارهٔ ۱۰۹: در کشور هفت عضو دل سلطان است 37شمارهٔ ۱۱۰: جان در تن مرد، حجت یزدان است 38شمارهٔ ۱۱۱: پرهیز ز درد، کار بی‌دردان است 39شمارهٔ ۱۱۲: هرجا که جمال یار پرتوفکن است 40شمارهٔ ۱۱۳: تا شاهد عشق تو در آغوش من است 41شمارهٔ ۱۱۴: زاهد گوید که زهد و طامات به است 42شمارهٔ ۱۱۵: از هر دو جهان مرا وصال تو به است 43شمارهٔ ۱۱۶: یاد تو مقیم دل آگاه به است 44شمارهٔ ۱۱۷: جز درد، دلم هیچ نیندوخته است 45شمارهٔ ۱۱۸: از روز ازل غنی غنا خواسته است 46شمارهٔ ۱۱۹: با مهر تو هر جان به تنی آینه است 47شمارهٔ ۱۲۰: از بوی حسد هرکه دماغش فردست 48شمارهٔ ۱۲۱: درد از طفلی لازمه هر فردست 49شمارهٔ ۱۲۲: چشمم به سرشک لاله‌گون خرسندست 50شمارهٔ ۱۲۳: چون لاله به دشت گرچه دل خرسندست 51شمارهٔ ۱۲۴: امید به عقل، چون ثمر از بیدست 52شمارهٔ ۱۲۵: با آن که چو مهر، یار تنها گذرست 53شمارهٔ ۱۲۶: از گریه و درد دیده را کی خطرست 54شمارهٔ ۱۲۷: ای آن که به وحدت خردت راهبرست 55شمارهٔ ۱۲۸: هرچند دلت مومن و نفست گبرست 56شمارهٔ ۱۲۹: پیش از خبر آیی نفسی، خوب‌ترست 57شمارهٔ ۱۳۰: هرچند که عصیان تو عالم‌گیرست 58شمارهٔ ۱۳۱: دل خود به هوای دوست در پروازست 59شمارهٔ ۱۳۲: تا مهر تو در سینه صد چاک نشست 60شمارهٔ ۱۳۳: ای مهر، چو صبح، خانه زاد نفست 61شمارهٔ ۱۳۴: پروردن عشق با خرد هر دو نکوست 62شمارهٔ ۱۳۵: عالم همه پرتوی بود از رخ دوست 63شمارهٔ ۱۳۶: زاهد گوید کلامم از دفتر توست 64شمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست 65شمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست 66شمارهٔ ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست 67شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 68شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 69شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 70شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 71شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 72شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 73شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 74شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 75شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 76شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 77شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 78شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 79شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 80شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 81شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 82شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 83شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 84شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 85شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 86شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 87شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 88شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 89شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 90شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 91شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 92شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 93شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 94شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 95شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 96شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 97شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 98شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 99شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 100شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 101شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 102شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 103شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 104شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 105شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 106شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 107شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 108شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 109شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 110شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 111شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 112شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 113شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 114شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 115شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 116شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 117شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 118شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 119شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 120شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 121شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 122شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 123شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 124شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 125شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 126شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 127شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 128شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 129شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 130شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 131 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 132شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 133شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 134شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 135شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 136شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 137شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 138شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 139شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 140شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 141شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 142شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 143شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 144شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 145شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 146شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 147شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 148شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 149شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 150شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 151شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 152شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 153شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 154شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 155شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 156شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 157شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 158شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 159شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 160شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 161شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 162شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 163شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 164شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 165شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 166شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 167شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 168شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 169شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 170شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 171شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 172شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 173شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 174شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 175شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 176شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 177شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 178شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 179شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 180شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 181شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 182شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 183شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 184شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 185شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 186شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 187شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 188شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 189شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 190شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 191شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 192شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 193شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 194شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 195شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 196شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 197شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 198شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 199شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 200شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 201شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 202شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 203شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 204شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 205شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 206شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 207شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 208شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 209شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 210شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 211شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 212شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 213شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 214شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 215شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 216شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 217شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 218شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 219شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 220شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 221شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 222شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 223شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 224شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 225شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 226شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 227شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 228شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 229شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 230شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 231شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 232شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 233شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 234شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...235شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 236شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 237شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 238شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 239شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 240شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 241شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 242شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 243شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 244شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 245شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 246شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 247شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 248شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 249شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 250شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 251شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 252شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 253شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 254شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 255شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 256شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 257شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 258شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 259شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 260شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 261شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 262شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 263شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 264شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 265شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 266شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 267شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 268شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 269شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 270شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 271شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 272شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 273شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 274شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 275شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 276شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 277شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 278شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 279شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 280شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 281شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 282شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 283شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 284شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 285شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 286شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 287شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 288شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 289شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 290شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 291شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 292شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 293شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 294شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 295شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 296شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 297شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 298شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 299شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 300شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 301شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 302شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 303شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 304شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 305شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 306شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 307شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 308شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 309شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 310شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 311شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 312شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 313شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 314شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 315شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 316شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 317شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 318شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 319شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 320شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 321شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 322شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 323شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 324شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 325شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 326شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 327شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 328شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 329شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 330شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 331شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 332شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 333شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 334شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 335شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 336شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 337شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 338شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 339شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 340شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 341شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 342شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 343شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 344شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 345شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 346شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 347شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 348شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 349شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 350شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 351شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 352شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 353شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 354شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 355شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 356شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 357شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 358شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 359شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 360شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 361شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 362شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 363شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 364شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 365شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 366شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 367شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 368شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 369شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 370شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 371شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 372شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 373شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 374شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 375شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 376شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 377شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 378شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 379شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 380شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 381شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 382شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 383شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 384شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 385شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 386شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 387شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 388شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 389شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 390شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 391شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 392شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 393شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 394شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 395شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 396شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 397شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 398شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 399شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 400شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 401شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 402شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 403شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 404شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 405شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 406شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 407شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 408شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 409شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 410شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 411شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 412شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 413شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 414شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 415شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 416شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 417شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 418شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 419شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 420شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 421شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 422شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 423شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 424شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 425شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 426شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 427شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 428شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 429شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 430شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 431شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 432شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 433شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 434شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 435شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 436شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 437شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 438شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 439شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 440شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 441شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 442شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 443شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 444شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 445شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 446شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 447شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 448شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 449شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 450شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 451شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 452شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 453شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 454شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 455شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 456شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 457شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 458شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 459شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 460شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 461شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 462شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 463شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 464شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 465شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 466شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 467شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 468شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 469شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...470شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 471شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 472شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 473شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 474شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 475شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 476شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 477شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 478شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 479شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 480شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 481شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 482شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 483شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 484شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 485شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 486شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 487شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 488شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 489شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 490شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 491شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 492شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 493شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 494شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 495شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 496شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 497شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 498شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 499شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 500شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 501شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 502شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 503شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 504شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 505شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 506شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 507شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 508شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 509شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 510شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 511شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 512شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 513شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 514شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 515شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 516شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 517شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 518شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 519شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 520شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 521شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 522شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 523شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 524شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 525شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 526شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 527شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 528شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 529شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 530شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 531شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 532شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 533شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 534شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 535شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 536شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 537شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 538شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...539شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 540شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 541شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 542شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 543شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 544شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 545شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 546شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 547شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 548شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 549شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 550شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 551شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 552شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 553شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 554شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 555شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 556شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 557شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 558شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 559شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 560شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 561شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 562شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 563شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 564شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 565شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 566شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 567شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 568شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 569شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 570شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 571شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 572شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 573شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 574شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 575شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 576شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 577شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 578شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ