به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۴۵: مطلب چو بزرگ شد، به بازی مطلب

620عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

مطلب چو بزرگ شد، به بازی مطلب
بی سعی نیاز، بی‌نیازی مطلب
تا مرد به پاست، مجلس‌آرای بود
از شمع فتاده سرفرازی مطلب

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۴۴: دود دلم آسمان‌گدازست امشب 2شمارهٔ ۴۵: مطلب چو بزرگ شد، به بازی مطلب 3شمارهٔ ۴۶: آن کز هنرش بلند گردد درجات 4شمارهٔ ۴۷: آن را که قبول، دور اندازد رخت 5شمارهٔ ۴۸: هرچند هنر به کس نخواهد پرداخت 6شمارهٔ ۴۹: جان از تو دمی برد دمی دیگر باخت 7شمارهٔ ۵۰: ناچار به هجر یار می‌باید ساخت 8شمارهٔ ۵۱: آمد گل و برگ باغ می‌باید ساخت 9شمارهٔ ۵۲: فریاد از آن که عز و ذل را نشناخت 10شمارهٔ ۵۳: جان نیست که در آتش جانانه نسوخت 11شمارهٔ ۵۴: روزی که وداع آتش هجران انگیخت 12شمارهٔ ۵۵: برگ از طوبی به کوشش باد نریخت 13شمارهٔ ۵۶: ای محو مجاز، دیده بی‌بصرت 14شمارهٔ ۵۷: ای گل، که چنین کرد ز خود بی خبرت 15شمارهٔ ۵۸: بی محنت شب‌گیر و غم ایوارت 16شمارهٔ ۵۹: ای دوست که از تو باصفا شد صورت 17شمارهٔ ۶۰: ای عشق، اجل چیست بر شمشیرت 18شمارهٔ ۶۱: یک قوم، امیدوار از روز نخست 19شمارهٔ ۶۲: مجنون تو رسوای جهان دگرست 20شمارهٔ ۶۳: دارد ز فریب، چرخ بازیچه‌پرست 21شمارهٔ ۶۴: دانم ندهد به گفتگو وصلش دست 22شمارهٔ ۶۵: خاموشی اهل حال از کردارست 23شمارهٔ ۶۶: ای آن که ز هر تعلفت انکارست 24شمارهٔ ۶۷: آن را که ز عالم به تجرد کارست 25شمارهٔ ۶۸: هرچند کمال آدمی بسیارست 26شمارهٔ ۶۹: طبع شررانگیز به شر مجبورست 27شمارهٔ ۷۰: آن کز ازلش به زهد و تقوی کارست 28شمارهٔ ۷۱: هرچند که نفس درخور شمشیرست 29شمارهٔ ۷۲: ایام ز آرزو اگر دست تو بست 30شمارهٔ ۷۳: هرچند کمر به جستجو باید بست 31شمارهٔ ۷۴: از باغ تو اند گر سمن، ور بیدست 32شمارهٔ ۷۵: شیدایی عشق در جهان بسیارست 33شمارهٔ ۷۶: ای مرکز فیض ازل از روز نخست 34شمارهٔ ۷۷: از درد نیافت ضعف بر چشمم دست 35شمارهٔ ۷۸: این پرده به روی دیده‌ام درد نبست 36شمارهٔ ۷۹: آن را که سری به عشق عالم‌سوزست 37شمارهٔ ۸۰: ای آن که ز پندار دلت بیزارست 38شمارهٔ ۸۱: بر من ز تمنای دل کام‌پرست 39شمارهٔ ۸۲: ...40شمارهٔ ۸۳: قدسی همه کارت اثر نفس و هواست 41شمارهٔ ۸۴: آیند اگر به مصلحت با هم راست 42شمارهٔ ۸۵: جان زنده بود به عشق و عشق تو به جا ...43شمارهٔ ۸۶: از نادانی، کس نفتد در کم و کاست 44شمارهٔ ۸۷: رخسار تو هر کجاست، صبح طرب است 45شمارهٔ ۸۸: نیشی که خورد بر دل مجروح کجاست 46شمارهٔ ۸۹: مردم ز فراق منزل یار کجاست 47شمارهٔ ۹۰: آن دلبر ناپدید خودکام کجاست 48شمارهٔ ۹۱: ای صبح امید، آفتاب تو کجاست 49شمارهٔ ۹۲: ای گلشن سودا، گل داغ تو کجاست 50شمارهٔ ۹۳: دنیا افزون بود وگر کم، هیچ است 51شمارهٔ ۹۴: جز ذکر خدا هر آنچه گویی هیچ است 52شمارهٔ ۹۵: محرومی‌ام از صحبت احباب بس است 53شمارهٔ ۹۶: گر عشق مرا شود خریدار بس است 54شمارهٔ ۹۷: قدسی غم عشق، هم‌نشین تو بس است 55شمارهٔ ۹۸: نوروز رسید و باده ناب خوش است 56شمارهٔ ۹۹: چون شمع به سوختن کنی خوی، خوش است 57شمارهٔ ۱۰۰: آن را که به مقصود رهی در پیش است 58شمارهٔ ۱۰۱: از مهر تو، مه ذره صفت رقاص است 59شمارهٔ ۱۰۲: ای تازه جوان، کمان تندت به کف است 60شمارهٔ ۱۰۳: نی بی دم نایی از نوا بی‌برگ است 61شمارهٔ ۱۰۴: هرچند که مرد را ز خواهش ننگ است 62شمارهٔ ۱۰۵: بدکار ز بیگانه و محرم خجل است 63شمارهٔ ۱۰۶: از مهر چه دم زنم، تو را معلوم است 64شمارهٔ ۱۰۷: تا بی‌مهری پیشه اهل زمن است 65شمارهٔ ۱۰۸: جایی که ز بالقوه نیکان سخن است 66شمارهٔ ۱۰۹: در کشور هفت عضو دل سلطان است 67شمارهٔ ۱۱۰: جان در تن مرد، حجت یزدان است 68شمارهٔ ۱۱۱: پرهیز ز درد، کار بی‌دردان است 69شمارهٔ ۱۱۲: هرجا که جمال یار پرتوفکن است 70شمارهٔ ۱۱۳: تا شاهد عشق تو در آغوش من است 71شمارهٔ ۱۱۴: زاهد گوید که زهد و طامات به است 72شمارهٔ ۱۱۵: از هر دو جهان مرا وصال تو به است 73شمارهٔ ۱۱۶: یاد تو مقیم دل آگاه به است 74شمارهٔ ۱۱۷: جز درد، دلم هیچ نیندوخته است 75شمارهٔ ۱۱۸: از روز ازل غنی غنا خواسته است 76شمارهٔ ۱۱۹: با مهر تو هر جان به تنی آینه است 77شمارهٔ ۱۲۰: از بوی حسد هرکه دماغش فردست 78شمارهٔ ۱۲۱: درد از طفلی لازمه هر فردست 79شمارهٔ ۱۲۲: چشمم به سرشک لاله‌گون خرسندست 80شمارهٔ ۱۲۳: چون لاله به دشت گرچه دل خرسندست 81شمارهٔ ۱۲۴: امید به عقل، چون ثمر از بیدست 82شمارهٔ ۱۲۵: با آن که چو مهر، یار تنها گذرست 83شمارهٔ ۱۲۶: از گریه و درد دیده را کی خطرست 84شمارهٔ ۱۲۷: ای آن که به وحدت خردت راهبرست 85شمارهٔ ۱۲۸: هرچند دلت مومن و نفست گبرست 86شمارهٔ ۱۲۹: پیش از خبر آیی نفسی، خوب‌ترست 87شمارهٔ ۱۳۰: هرچند که عصیان تو عالم‌گیرست 88شمارهٔ ۱۳۱: دل خود به هوای دوست در پروازست 89شمارهٔ ۱۳۲: تا مهر تو در سینه صد چاک نشست 90شمارهٔ ۱۳۳: ای مهر، چو صبح، خانه زاد نفست 91شمارهٔ ۱۳۴: پروردن عشق با خرد هر دو نکوست 92شمارهٔ ۱۳۵: عالم همه پرتوی بود از رخ دوست 93شمارهٔ ۱۳۶: زاهد گوید کلامم از دفتر توست 94شمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست 95شمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست 96شمارهٔ ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست 97شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 98شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 99شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 100شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 101شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 102شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 103شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 104شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 105شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 106شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 107شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 108شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 109شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 110شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 111شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 112شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 113شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 114شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 115شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 116شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 117شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 118شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 119شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 120شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 121شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 122شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 123شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 124شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 125شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 126شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 127شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 128شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 129شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 130شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 131شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 132شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 133شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 134شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 135شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 136شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 137شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 138شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 139شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 140شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 141شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 142شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 143شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 144شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 145شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 146شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 147شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 148شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 149شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 150شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 151شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 152شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 153شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 154شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 155شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 156شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 157شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 158شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 159شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 160شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 161 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 162شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 163شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 164شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 165شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 166شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 167شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 168شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 169شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 170شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 171شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 172شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 173شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 174شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 175شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 176شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 177شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 178شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 179شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 180شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 181شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 182شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 183شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 184شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 185شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 186شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 187شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 188شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 189شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 190شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 191شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 192شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 193شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 194شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 195شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 196شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 197شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 198شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 199شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 200شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 201شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 202شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 203شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 204شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 205شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 206شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 207شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 208شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 209شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 210شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 211شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 212شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 213شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 214شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 215شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 216شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 217شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 218شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 219شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 220شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 221شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 222شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 223شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 224شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 225شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 226شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 227شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 228شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 229شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 230شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 231شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 232شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 233شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 234شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 235شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 236شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 237شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 238شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 239شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 240شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 241شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 242شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 243شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 244شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 245شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 246شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 247شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 248شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 249شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 250شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 251شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 252شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 253شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 254شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 255شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 256شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 257شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 258شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 259شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 260شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 261شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 262شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 263شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 264شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...265شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 266شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 267شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 268شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 269شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 270شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 271شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 272شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 273شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 274شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 275شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 276شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 277شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 278شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 279شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 280شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 281شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 282شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 283شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 284شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 285شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 286شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 287شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 288شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 289شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 290شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 291شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 292شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 293شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 294شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 295شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 296شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 297شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 298شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 299شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 300شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 301شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 302شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 303شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 304شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 305شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 306شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 307شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 308شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 309شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 310شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 311شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 312شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 313شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 314شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 315شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 316شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 317شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 318شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 319شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 320شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 321شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 322شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 323شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 324شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 325شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 326شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 327شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 328شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 329شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 330شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 331شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 332شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 333شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 334شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 335شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 336شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 337شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 338شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 339شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 340شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 341شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 342شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 343شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 344شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 345شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 346شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 347شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 348شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 349شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 350شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 351شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 352شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 353شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 354شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 355شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 356شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 357شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 358شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 359شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 360شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 361شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 362شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 363شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 364شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 365شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 366شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 367شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 368شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 369شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 370شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 371شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 372شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 373شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 374شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 375شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 376شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 377شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 378شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 379شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 380شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 381شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 382شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 383شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 384شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 385شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 386شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 387شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 388شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 389شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 390شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 391شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 392شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 393شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 394شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 395شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 396شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 397شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 398شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 399شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 400شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 401شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 402شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 403شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 404شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 405شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 406شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 407شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 408شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 409شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 410شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 411شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 412شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 413شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 414شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 415شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 416شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 417شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 418شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 419شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 420شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 421شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 422شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 423شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 424شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 425شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 426شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 427شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 428شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 429شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 430شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 431شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 432شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 433شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 434شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 435شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 436شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 437شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 438شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 439شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 440شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 441شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 442شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 443شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 444شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 445شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 446شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 447شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 448شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 449شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 450شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 451شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 452شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 453شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 454شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 455شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 456شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 457شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 458شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 459شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 460شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 461شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 462شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 463شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 464شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 465شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 466شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 467شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 468شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 469شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 470شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 471شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 472شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 473شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 474شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 475شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 476شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 477شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 478شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 479شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 480شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 481شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 482شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 483شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 484شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 485شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 486شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 487شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 488شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 489شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 490شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 491شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 492شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 493شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 494شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 495شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 496شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 497شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 498شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 499شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...500شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 501شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 502شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 503شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 504شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 505شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 506شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 507شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 508شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 509شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 510شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 511شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 512شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 513شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 514شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 515شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 516شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 517شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 518شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 519شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 520شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 521شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 522شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 523شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 524شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 525شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 526شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 527شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 528شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 529شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 530شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 531شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 532شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 533شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 534شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 535شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 536شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 537شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 538شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 539شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 540شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 541شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 542شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 543شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 544شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 545شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 546شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 547شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 548شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 549شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 550شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 551شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 552شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 553شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 554شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 555شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 556شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 557شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 558شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 559شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 560شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 561شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 562شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 563شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 564شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 565شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 566شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 567شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 568شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...569شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 570شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 571شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 572شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 573شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 574شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 575شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 576شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 577شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 578شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 579شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 580شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 581شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 582شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 583شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 584شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 585شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 586شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 587شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 588شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 589شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 590شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 591شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 592شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 593شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 594شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 595شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 596شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 597شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 598شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 599شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 600شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 601شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 602شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 603شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 604شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 605شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 606شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 607شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 608شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ