به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۷۴: از باغ تو اند گر سمن، ور بیدست

650عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

از باغ تو اند گر سمن، ور بیدست
از توست اگر بید و اگر امیدست
در خانه اگر هزار روزن باشد
آخر همه را چشم به یک خورشید است

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۷۳: هرچند کمر به جستجو باید بست 2شمارهٔ ۷۴: از باغ تو اند گر سمن، ور بیدست 3شمارهٔ ۷۵: شیدایی عشق در جهان بسیارست 4شمارهٔ ۷۶: ای مرکز فیض ازل از روز نخست 5شمارهٔ ۷۷: از درد نیافت ضعف بر چشمم دست 6شمارهٔ ۷۸: این پرده به روی دیده‌ام درد نبست 7شمارهٔ ۷۹: آن را که سری به عشق عالم‌سوزست 8شمارهٔ ۸۰: ای آن که ز پندار دلت بیزارست 9شمارهٔ ۸۱: بر من ز تمنای دل کام‌پرست 10شمارهٔ ۸۲: ...11شمارهٔ ۸۳: قدسی همه کارت اثر نفس و هواست 12شمارهٔ ۸۴: آیند اگر به مصلحت با هم راست 13شمارهٔ ۸۵: جان زنده بود به عشق و عشق تو به جا ...14شمارهٔ ۸۶: از نادانی، کس نفتد در کم و کاست 15شمارهٔ ۸۷: رخسار تو هر کجاست، صبح طرب است 16شمارهٔ ۸۸: نیشی که خورد بر دل مجروح کجاست 17شمارهٔ ۸۹: مردم ز فراق منزل یار کجاست 18شمارهٔ ۹۰: آن دلبر ناپدید خودکام کجاست 19شمارهٔ ۹۱: ای صبح امید، آفتاب تو کجاست 20شمارهٔ ۹۲: ای گلشن سودا، گل داغ تو کجاست 21شمارهٔ ۹۳: دنیا افزون بود وگر کم، هیچ است 22شمارهٔ ۹۴: جز ذکر خدا هر آنچه گویی هیچ است 23شمارهٔ ۹۵: محرومی‌ام از صحبت احباب بس است 24شمارهٔ ۹۶: گر عشق مرا شود خریدار بس است 25شمارهٔ ۹۷: قدسی غم عشق، هم‌نشین تو بس است 26شمارهٔ ۹۸: نوروز رسید و باده ناب خوش است 27شمارهٔ ۹۹: چون شمع به سوختن کنی خوی، خوش است 28شمارهٔ ۱۰۰: آن را که به مقصود رهی در پیش است 29شمارهٔ ۱۰۱: از مهر تو، مه ذره صفت رقاص است 30شمارهٔ ۱۰۲: ای تازه جوان، کمان تندت به کف است 31شمارهٔ ۱۰۳: نی بی دم نایی از نوا بی‌برگ است 32شمارهٔ ۱۰۴: هرچند که مرد را ز خواهش ننگ است 33شمارهٔ ۱۰۵: بدکار ز بیگانه و محرم خجل است 34شمارهٔ ۱۰۶: از مهر چه دم زنم، تو را معلوم است 35شمارهٔ ۱۰۷: تا بی‌مهری پیشه اهل زمن است 36شمارهٔ ۱۰۸: جایی که ز بالقوه نیکان سخن است 37شمارهٔ ۱۰۹: در کشور هفت عضو دل سلطان است 38شمارهٔ ۱۱۰: جان در تن مرد، حجت یزدان است 39شمارهٔ ۱۱۱: پرهیز ز درد، کار بی‌دردان است 40شمارهٔ ۱۱۲: هرجا که جمال یار پرتوفکن است 41شمارهٔ ۱۱۳: تا شاهد عشق تو در آغوش من است 42شمارهٔ ۱۱۴: زاهد گوید که زهد و طامات به است 43شمارهٔ ۱۱۵: از هر دو جهان مرا وصال تو به است 44شمارهٔ ۱۱۶: یاد تو مقیم دل آگاه به است 45شمارهٔ ۱۱۷: جز درد، دلم هیچ نیندوخته است 46شمارهٔ ۱۱۸: از روز ازل غنی غنا خواسته است 47شمارهٔ ۱۱۹: با مهر تو هر جان به تنی آینه است 48شمارهٔ ۱۲۰: از بوی حسد هرکه دماغش فردست 49شمارهٔ ۱۲۱: درد از طفلی لازمه هر فردست 50شمارهٔ ۱۲۲: چشمم به سرشک لاله‌گون خرسندست 51شمارهٔ ۱۲۳: چون لاله به دشت گرچه دل خرسندست 52شمارهٔ ۱۲۴: امید به عقل، چون ثمر از بیدست 53شمارهٔ ۱۲۵: با آن که چو مهر، یار تنها گذرست 54شمارهٔ ۱۲۶: از گریه و درد دیده را کی خطرست 55شمارهٔ ۱۲۷: ای آن که به وحدت خردت راهبرست 56شمارهٔ ۱۲۸: هرچند دلت مومن و نفست گبرست 57شمارهٔ ۱۲۹: پیش از خبر آیی نفسی، خوب‌ترست 58شمارهٔ ۱۳۰: هرچند که عصیان تو عالم‌گیرست 59شمارهٔ ۱۳۱: دل خود به هوای دوست در پروازست 60شمارهٔ ۱۳۲: تا مهر تو در سینه صد چاک نشست 61شمارهٔ ۱۳۳: ای مهر، چو صبح، خانه زاد نفست 62شمارهٔ ۱۳۴: پروردن عشق با خرد هر دو نکوست 63شمارهٔ ۱۳۵: عالم همه پرتوی بود از رخ دوست 64شمارهٔ ۱۳۶: زاهد گوید کلامم از دفتر توست 65شمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست 66شمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست 67شمارهٔ ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست 68شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 69شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 70شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 71شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 72شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 73شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 74شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 75شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 76شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 77شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 78شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 79شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 80شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 81شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 82شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 83شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 84شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 85شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 86شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 87شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 88شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 89شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 90شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 91شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 92شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 93شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 94شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 95شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 96شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 97شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 98شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 99شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 100شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 101شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 102شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 103شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 104شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 105شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 106شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 107شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 108شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 109شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 110شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 111شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 112شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 113شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 114شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 115شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 116شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 117شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 118شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 119شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 120شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 121شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 122شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 123شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 124شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 125شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 126شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 127شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 128شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 129شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 130شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 131شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 132 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 133شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 134شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 135شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 136شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 137شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 138شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 139شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 140شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 141شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 142شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 143شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 144شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 145شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 146شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 147شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 148شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 149شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 150شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 151شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 152شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 153شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 154شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 155شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 156شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 157شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 158شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 159شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 160شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 161شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 162شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 163شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 164شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 165شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 166شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 167شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 168شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 169شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 170شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 171شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 172شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 173شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 174شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 175شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 176شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 177شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 178شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 179شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 180شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 181شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 182شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 183شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 184شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 185شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 186شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 187شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 188شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 189شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 190شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 191شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 192شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 193شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 194شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 195شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 196شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 197شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 198شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 199شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 200شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 201شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 202شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 203شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 204شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 205شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 206شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 207شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 208شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 209شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 210شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 211شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 212شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 213شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 214شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 215شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 216شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 217شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 218شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 219شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 220شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 221شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 222شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 223شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 224شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 225شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 226شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 227شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 228شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 229شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 230شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 231شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 232شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 233شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 234شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 235شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...236شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 237شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 238شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 239شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 240شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 241شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 242شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 243شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 244شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 245شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 246شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 247شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 248شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 249شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 250شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 251شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 252شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 253شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 254شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 255شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 256شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 257شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 258شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 259شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 260شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 261شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 262شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 263شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 264شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 265شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 266شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 267شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 268شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 269شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 270شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 271شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 272شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 273شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 274شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 275شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 276شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 277شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 278شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 279شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 280شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 281شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 282شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 283شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 284شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 285شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 286شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 287شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 288شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 289شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 290شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 291شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 292شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 293شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 294شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 295شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 296شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 297شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 298شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 299شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 300شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 301شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 302شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 303شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 304شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 305شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 306شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 307شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 308شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 309شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 310شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 311شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 312شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 313شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 314شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 315شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 316شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 317شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 318شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 319شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 320شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 321شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 322شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 323شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 324شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 325شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 326شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 327شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 328شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 329شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 330شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 331شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 332شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 333شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 334شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 335شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 336شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 337شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 338شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 339شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 340شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 341شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 342شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 343شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 344شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 345شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 346شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 347شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 348شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 349شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 350شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 351شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 352شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 353شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 354شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 355شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 356شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 357شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 358شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 359شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 360شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 361شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 362شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 363شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 364شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 365شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 366شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 367شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 368شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 369شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 370شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 371شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 372شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 373شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 374شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 375شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 376شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 377شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 378شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 379شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 380شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 381شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 382شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 383شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 384شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 385شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 386شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 387شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 388شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 389شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 390شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 391شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 392شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 393شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 394شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 395شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 396شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 397شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 398شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 399شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 400شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 401شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 402شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 403شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 404شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 405شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 406شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 407شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 408شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 409شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 410شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 411شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 412شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 413شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 414شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 415شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 416شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 417شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 418شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 419شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 420شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 421شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 422شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 423شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 424شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 425شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 426شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 427شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 428شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 429شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 430شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 431شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 432شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 433شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 434شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 435شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 436شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 437شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 438شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 439شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 440شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 441شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 442شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 443شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 444شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 445شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 446شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 447شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 448شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 449شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 450شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 451شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 452شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 453شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 454شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 455شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 456شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 457شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 458شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 459شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 460شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 461شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 462شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 463شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 464شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 465شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 466شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 467شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 468شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 469شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 470شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...471شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 472شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 473شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 474شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 475شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 476شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 477شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 478شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 479شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 480شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 481شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 482شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 483شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 484شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 485شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 486شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 487شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 488شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 489شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 490شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 491شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 492شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 493شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 494شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 495شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 496شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 497شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 498شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 499شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 500شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 501شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 502شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 503شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 504شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 505شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 506شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 507شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 508شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 509شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 510شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 511شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 512شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 513شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 514شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 515شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 516شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 517شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 518شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 519شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 520شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 521شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 522شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 523شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 524شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 525شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 526شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 527شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 528شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 529شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 530شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 531شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 532شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 533شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 534شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 535شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 536شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 537شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 538شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 539شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...540شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 541شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 542شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 543شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 544شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 545شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 546شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 547شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 548شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 549شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 550شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 551شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 552شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 553شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 554شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 555شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 556شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 557شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 558شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 559شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 560شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 561شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 562شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 563شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 564شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 565شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 566شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 567شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 568شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 569شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 570شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 571شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 572شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 573شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 574شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 575شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 576شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 577شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 578شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 579شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ