به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۵۵: برگ از طوبی به کوشش باد نریخت

600عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

برگ از طوبی به کوشش باد نریخت
اختر به زمین ز سنگ بیداد نریخت
نگرفت هنر ز مرد، بیداد زمان
جوهر به گداختن ز فولاد نریخت

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۵۴: روزی که وداع آتش هجران انگیخت 2شمارهٔ ۵۵: برگ از طوبی به کوشش باد نریخت 3شمارهٔ ۵۶: ای محو مجاز، دیده بی‌بصرت 4شمارهٔ ۵۷: ای گل، که چنین کرد ز خود بی خبرت 5شمارهٔ ۵۸: بی محنت شب‌گیر و غم ایوارت 6شمارهٔ ۵۹: ای دوست که از تو باصفا شد صورت 7شمارهٔ ۶۰: ای عشق، اجل چیست بر شمشیرت 8شمارهٔ ۶۱: یک قوم، امیدوار از روز نخست 9شمارهٔ ۶۲: مجنون تو رسوای جهان دگرست 10شمارهٔ ۶۳: دارد ز فریب، چرخ بازیچه‌پرست 11شمارهٔ ۶۴: دانم ندهد به گفتگو وصلش دست 12شمارهٔ ۶۵: خاموشی اهل حال از کردارست 13شمارهٔ ۶۶: ای آن که ز هر تعلفت انکارست 14شمارهٔ ۶۷: آن را که ز عالم به تجرد کارست 15شمارهٔ ۶۸: هرچند کمال آدمی بسیارست 16شمارهٔ ۶۹: طبع شررانگیز به شر مجبورست 17شمارهٔ ۷۰: آن کز ازلش به زهد و تقوی کارست 18شمارهٔ ۷۱: هرچند که نفس درخور شمشیرست 19شمارهٔ ۷۲: ایام ز آرزو اگر دست تو بست 20شمارهٔ ۷۳: هرچند کمر به جستجو باید بست 21شمارهٔ ۷۴: از باغ تو اند گر سمن، ور بیدست 22شمارهٔ ۷۵: شیدایی عشق در جهان بسیارست 23شمارهٔ ۷۶: ای مرکز فیض ازل از روز نخست 24شمارهٔ ۷۷: از درد نیافت ضعف بر چشمم دست 25شمارهٔ ۷۸: این پرده به روی دیده‌ام درد نبست 26شمارهٔ ۷۹: آن را که سری به عشق عالم‌سوزست 27شمارهٔ ۸۰: ای آن که ز پندار دلت بیزارست 28شمارهٔ ۸۱: بر من ز تمنای دل کام‌پرست 29شمارهٔ ۸۲: ...30شمارهٔ ۸۳: قدسی همه کارت اثر نفس و هواست 31شمارهٔ ۸۴: آیند اگر به مصلحت با هم راست 32شمارهٔ ۸۵: جان زنده بود به عشق و عشق تو به جا ...33شمارهٔ ۸۶: از نادانی، کس نفتد در کم و کاست 34شمارهٔ ۸۷: رخسار تو هر کجاست، صبح طرب است 35شمارهٔ ۸۸: نیشی که خورد بر دل مجروح کجاست 36شمارهٔ ۸۹: مردم ز فراق منزل یار کجاست 37شمارهٔ ۹۰: آن دلبر ناپدید خودکام کجاست 38شمارهٔ ۹۱: ای صبح امید، آفتاب تو کجاست 39شمارهٔ ۹۲: ای گلشن سودا، گل داغ تو کجاست 40شمارهٔ ۹۳: دنیا افزون بود وگر کم، هیچ است 41شمارهٔ ۹۴: جز ذکر خدا هر آنچه گویی هیچ است 42شمارهٔ ۹۵: محرومی‌ام از صحبت احباب بس است 43شمارهٔ ۹۶: گر عشق مرا شود خریدار بس است 44شمارهٔ ۹۷: قدسی غم عشق، هم‌نشین تو بس است 45شمارهٔ ۹۸: نوروز رسید و باده ناب خوش است 46شمارهٔ ۹۹: چون شمع به سوختن کنی خوی، خوش است 47شمارهٔ ۱۰۰: آن را که به مقصود رهی در پیش است 48شمارهٔ ۱۰۱: از مهر تو، مه ذره صفت رقاص است 49شمارهٔ ۱۰۲: ای تازه جوان، کمان تندت به کف است 50شمارهٔ ۱۰۳: نی بی دم نایی از نوا بی‌برگ است 51شمارهٔ ۱۰۴: هرچند که مرد را ز خواهش ننگ است 52شمارهٔ ۱۰۵: بدکار ز بیگانه و محرم خجل است 53شمارهٔ ۱۰۶: از مهر چه دم زنم، تو را معلوم است 54شمارهٔ ۱۰۷: تا بی‌مهری پیشه اهل زمن است 55شمارهٔ ۱۰۸: جایی که ز بالقوه نیکان سخن است 56شمارهٔ ۱۰۹: در کشور هفت عضو دل سلطان است 57شمارهٔ ۱۱۰: جان در تن مرد، حجت یزدان است 58شمارهٔ ۱۱۱: پرهیز ز درد، کار بی‌دردان است 59شمارهٔ ۱۱۲: هرجا که جمال یار پرتوفکن است 60شمارهٔ ۱۱۳: تا شاهد عشق تو در آغوش من است 61شمارهٔ ۱۱۴: زاهد گوید که زهد و طامات به است 62شمارهٔ ۱۱۵: از هر دو جهان مرا وصال تو به است 63شمارهٔ ۱۱۶: یاد تو مقیم دل آگاه به است 64شمارهٔ ۱۱۷: جز درد، دلم هیچ نیندوخته است 65شمارهٔ ۱۱۸: از روز ازل غنی غنا خواسته است 66شمارهٔ ۱۱۹: با مهر تو هر جان به تنی آینه است 67شمارهٔ ۱۲۰: از بوی حسد هرکه دماغش فردست 68شمارهٔ ۱۲۱: درد از طفلی لازمه هر فردست 69شمارهٔ ۱۲۲: چشمم به سرشک لاله‌گون خرسندست 70شمارهٔ ۱۲۳: چون لاله به دشت گرچه دل خرسندست 71شمارهٔ ۱۲۴: امید به عقل، چون ثمر از بیدست 72شمارهٔ ۱۲۵: با آن که چو مهر، یار تنها گذرست 73شمارهٔ ۱۲۶: از گریه و درد دیده را کی خطرست 74شمارهٔ ۱۲۷: ای آن که به وحدت خردت راهبرست 75شمارهٔ ۱۲۸: هرچند دلت مومن و نفست گبرست 76شمارهٔ ۱۲۹: پیش از خبر آیی نفسی، خوب‌ترست 77شمارهٔ ۱۳۰: هرچند که عصیان تو عالم‌گیرست 78شمارهٔ ۱۳۱: دل خود به هوای دوست در پروازست 79شمارهٔ ۱۳۲: تا مهر تو در سینه صد چاک نشست 80شمارهٔ ۱۳۳: ای مهر، چو صبح، خانه زاد نفست 81شمارهٔ ۱۳۴: پروردن عشق با خرد هر دو نکوست 82شمارهٔ ۱۳۵: عالم همه پرتوی بود از رخ دوست 83شمارهٔ ۱۳۶: زاهد گوید کلامم از دفتر توست 84شمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست 85شمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست 86شمارهٔ ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست 87شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 88شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 89شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 90شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 91شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 92شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 93شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 94شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 95شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 96شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 97شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 98شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 99شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 100شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 101شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 102شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 103شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 104شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 105شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 106شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 107شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 108شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 109شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 110شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 111شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 112شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 113شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 114شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 115شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 116شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 117شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 118شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 119شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 120شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 121شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 122شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 123شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 124شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 125شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 126شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 127شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 128شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 129شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 130شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 131شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 132شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 133شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 134شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 135شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 136شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 137شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 138شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 139شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 140شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 141شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 142شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 143شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 144شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 145شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 146شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 147شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 148شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 149شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 150شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 151 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 152شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 153شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 154شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 155شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 156شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 157شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 158شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 159شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 160شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 161شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 162شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 163شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 164شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 165شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 166شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 167شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 168شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 169شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 170شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 171شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 172شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 173شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 174شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 175شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 176شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 177شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 178شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 179شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 180شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 181شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 182شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 183شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 184شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 185شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 186شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 187شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 188شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 189شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 190شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 191شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 192شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 193شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 194شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 195شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 196شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 197شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 198شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 199شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 200شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 201شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 202شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 203شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 204شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 205شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 206شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 207شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 208شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 209شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 210شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 211شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 212شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 213شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 214شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 215شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 216شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 217شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 218شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 219شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 220شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 221شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 222شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 223شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 224شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 225شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 226شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 227شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 228شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 229شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 230شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 231شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 232شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 233شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 234شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 235شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 236شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 237شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 238شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 239شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 240شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 241شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 242شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 243شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 244شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 245شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 246شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 247شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 248شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 249شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 250شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 251شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 252شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 253شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 254شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...255شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 256شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 257شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 258شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 259شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 260شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 261شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 262شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 263شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 264شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 265شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 266شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 267شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 268شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 269شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 270شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 271شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 272شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 273شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 274شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 275شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 276شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 277شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 278شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 279شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 280شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 281شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 282شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 283شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 284شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 285شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 286شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 287شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 288شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 289شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 290شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 291شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 292شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 293شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 294شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 295شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 296شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 297شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 298شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 299شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 300شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 301شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 302شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 303شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 304شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 305شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 306شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 307شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 308شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 309شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 310شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 311شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 312شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 313شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 314شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 315شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 316شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 317شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 318شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 319شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 320شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 321شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 322شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 323شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 324شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 325شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 326شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 327شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 328شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 329شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 330شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 331شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 332شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 333شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 334شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 335شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 336شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 337شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 338شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 339شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 340شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 341شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 342شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 343شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 344شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 345شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 346شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 347شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 348شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 349شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 350شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 351شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 352شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 353شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 354شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 355شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 356شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 357شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 358شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 359شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 360شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 361شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 362شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 363شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 364شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 365شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 366شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 367شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 368شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 369شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 370شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 371شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 372شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 373شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 374شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 375شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 376شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 377شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 378شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 379شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 380شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 381شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 382شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 383شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 384شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 385شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 386شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 387شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 388شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 389شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 390شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 391شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 392شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 393شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 394شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 395شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 396شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 397شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 398شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 399شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 400شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 401شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 402شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 403شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 404شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 405شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 406شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 407شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 408شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 409شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 410شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 411شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 412شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 413شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 414شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 415شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 416شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 417شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 418شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 419شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 420شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 421شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 422شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 423شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 424شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 425شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 426شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 427شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 428شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 429شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 430شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 431شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 432شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 433شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 434شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 435شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 436شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 437شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 438شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 439شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 440شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 441شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 442شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 443شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 444شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 445شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 446شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 447شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 448شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 449شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 450شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 451شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 452شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 453شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 454شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 455شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 456شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 457شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 458شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 459شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 460شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 461شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 462شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 463شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 464شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 465شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 466شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 467شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 468شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 469شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 470شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 471شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 472شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 473شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 474شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 475شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 476شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 477شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 478شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 479شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 480شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 481شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 482شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 483شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 484شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 485شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 486شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 487شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 488شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 489شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...490شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 491شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 492شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 493شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 494شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 495شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 496شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 497شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 498شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 499شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 500شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 501شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 502شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 503شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 504شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 505شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 506شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 507شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 508شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 509شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 510شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 511شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 512شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 513شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 514شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 515شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 516شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 517شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 518شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 519شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 520شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 521شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 522شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 523شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 524شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 525شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 526شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 527شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 528شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 529شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 530شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 531شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 532شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 533شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 534شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 535شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 536شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 537شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 538شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 539شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 540شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 541شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 542شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 543شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 544شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 545شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 546شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 547شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 548شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 549شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 550شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 551شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 552شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 553شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 554شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 555شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 556شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 557شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 558شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...559شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 560شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 561شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 562شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 563شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 564شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 565شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 566شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 567شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 568شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 569شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 570شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 571شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 572شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 573شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 574شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 575شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 576شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 577شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 578شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 579شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 580شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 581شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 582شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 583شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 584شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 585شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 586شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 587شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 588شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 589شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 590شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 591شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 592شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 593شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 594شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 595شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 596شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 597شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 598شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ