به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست

660عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست
در صفحه خاک، نقطه‌واری کافی‌ست
آن مرغ ضعیفم که درین دشت مرا
از بهر پناه، نوک خاری کافی‌ست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 2شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 3شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 4شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 5شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 6شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 7شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 8شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 9شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 10شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 11شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 12شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 13شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 14شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 15شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 16شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 17شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 18شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 19شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 20شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 21شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 22شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 23شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 24شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 25شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 26شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 27شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 28شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 29شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 30شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 31شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 32شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 33شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 34شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 35شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 36شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 37شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 38شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 39شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 40شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 41شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 42شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 43شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 44شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 45شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 46شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 47شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 48شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 49شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 50شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 51شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 52شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 53 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 54شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 55شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 56شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 57شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 58شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 59شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 60شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 61شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 62شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 63شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 64شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 65شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 66شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 67شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 68شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 69شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 70شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 71شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 72شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 73شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 74شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 75شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 76شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 77شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 78شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 79شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 80شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 81شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 82شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 83شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 84شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 85شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 86شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 87شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 88شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 89شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 90شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 91شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 92شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 93شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 94شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 95شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 96شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 97شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 98شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 99شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 100شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 101شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 102شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 103شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 104شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 105شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 106شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 107شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 108شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 109شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 110شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 111شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 112شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 113شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 114شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 115شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 116شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 117شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 118شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 119شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 120شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 121شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 122شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 123شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 124شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 125شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 126شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 127شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 128شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 129شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 130شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 131شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 132شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 133شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 134شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 135شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 136شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 137شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 138شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 139شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 140شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 141شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 142شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 143شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 144شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 145شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 146شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 147شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 148شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 149شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 150شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 151شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 152شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 153شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 154شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 155شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 156شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...157شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 158شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 159شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 160شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 161شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 162شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 163شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 164شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 165شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 166شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 167شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 168شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 169شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 170شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 171شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 172شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 173شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 174شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 175شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 176شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 177شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 178شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 179شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 180شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 181شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 182شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 183شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 184شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 185شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 186شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 187شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 188شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 189شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 190شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 191شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 192شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 193شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 194شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 195شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 196شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 197شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 198شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 199شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 200شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 201شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 202شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 203شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 204شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 205شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 206شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 207شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 208شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 209شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 210شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 211شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 212شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 213شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 214شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 215شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 216شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 217شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 218شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 219شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 220شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 221شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 222شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 223شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 224شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 225شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 226شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 227شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 228شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 229شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 230شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 231شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 232شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 233شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 234شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 235شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 236شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 237شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 238شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 239شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 240شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 241شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 242شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 243شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 244شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 245شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 246شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 247شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 248شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 249شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 250شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 251شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 252شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 253شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 254شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 255شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 256شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 257شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 258شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 259شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 260شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 261شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 262شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 263شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 264شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 265شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 266شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 267شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 268شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 269شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 270شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 271شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 272شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 273شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 274شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 275شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 276شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 277شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 278شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 279شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 280شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 281شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 282شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 283شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 284شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 285شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 286شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 287شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 288شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 289شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 290شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 291شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 292شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 293شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 294شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 295شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 296شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 297شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 298شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 299شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 300شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 301شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 302شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 303شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 304شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 305شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 306شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 307شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 308شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 309شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 310شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 311شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 312شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 313شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 314شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 315شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 316شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 317شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 318شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 319شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 320شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 321شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 322شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 323شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 324شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 325شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 326شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 327شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 328شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 329شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 330شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 331شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 332شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 333شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 334شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 335شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 336شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 337شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 338شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 339شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 340شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 341شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 342شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 343شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 344شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 345شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 346شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 347شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 348شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 349شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 350شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 351شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 352شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 353شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 354شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 355شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 356شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 357شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 358شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 359شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 360شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 361شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 362شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 363شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 364شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 365شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 366شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 367شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 368شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 369شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 370شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 371شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 372شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 373شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 374شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 375شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 376شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 377شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 378شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 379شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 380شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 381شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 382شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 383شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 384شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 385شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 386شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 387شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 388شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 389شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 390شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 391شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...392شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 393شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 394شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 395شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 396شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 397شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 398شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 399شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 400شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 401شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 402شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 403شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 404شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 405شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 406شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 407شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 408شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 409شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 410شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 411شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 412شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 413شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 414شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 415شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 416شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 417شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 418شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 419شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 420شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 421شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 422شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 423شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 424شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 425شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 426شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 427شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 428شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 429شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 430شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 431شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 432شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 433شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 434شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 435شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 436شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 437شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 438شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 439شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 440شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 441شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 442شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 443شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 444شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 445شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 446شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 447شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 448شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 449شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 450شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 451شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 452شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 453شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 454شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 455شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 456شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 457شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 458شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 459شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 460شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...461شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 462شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 463شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 464شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 465شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 466شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 467شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 468شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 469شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 470شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 471شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 472شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 473شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 474شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 475شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 476شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 477شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 478شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 479شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 480شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 481شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 482شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 483شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 484شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 485شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 486شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 487شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 488شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 489شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 490شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 491شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 492شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 493شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 494شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 495شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 496شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 497شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 498شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 499شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 500شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ