به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد

550عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

گشت چمن از گل، که فراغی دارد
پیمانه ز نرگس، که ایاغی دارد
ما تنگدلانیم، خوش آن کس که به باغ
چون لاله دلش وسعت داغی دارد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 2شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 3شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 4شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 5شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 6شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 7شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 8شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 9شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 10شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 11شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 12شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 13شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 14شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 15شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 16شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 17شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 18شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 19شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 20شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 21شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 22شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 23شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 24شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 25شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 26شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 27شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 28شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 29شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 30شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 31شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 32شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 33شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 34شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 35شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 36شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 37شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 38شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 39شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 40شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 41شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 42شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 43شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 44شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 45شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 46شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 47شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 48شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 49شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 50شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 51شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 52شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 53شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 54شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 55شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 56شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 57شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 58شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 59شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 60شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 61شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 62شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 63شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 64شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 65شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 66شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 67شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 68شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 69شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 70شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 71شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 72شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 73شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 74شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 75شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 76شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 77شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 78شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 79شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 80شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 81شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 82شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 83شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 84شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 85شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 86شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 87شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 88شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 89شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 90شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 91شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 92شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 93شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 94شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 95شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 96شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...97شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 98شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 99شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 100شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 101شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 102شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 103شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 104شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 105شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 106شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 107شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 108شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 109شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 110شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 111شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 112شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 113شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 114شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 115شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 116شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 117شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 118شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 119شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 120شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 121شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 122شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 123شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 124شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 125شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 126شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 127شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 128شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 129شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 130شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 131شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 132شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 133شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 134شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 135شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 136شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 137شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 138شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 139شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 140شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 141شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 142شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 143شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 144شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 145شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 146شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 147شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 148شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 149شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 150شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 151شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 152شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 153شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 154شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 155شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 156شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 157شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 158شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 159شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 160شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 161شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 162شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 163شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 164شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 165شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 166شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 167شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 168شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 169شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 170شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 171شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 172شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 173شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 174شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 175شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 176شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 177شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 178شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 179شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 180شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 181شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 182شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 183شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 184شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 185شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 186شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 187شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 188شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 189شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 190شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 191شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 192شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 193شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 194شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 195شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 196شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 197شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 198شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 199شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 200شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 201شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 202شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 203شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 204شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 205شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 206شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 207شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 208شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 209شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 210شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 211شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 212شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 213شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 214شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 215شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 216شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 217شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 218شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 219شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 220شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 221شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 222شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 223شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 224شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 225شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 226شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 227شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 228شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 229شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 230شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 231شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 232شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 233شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 234شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 235شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 236شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 237شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 238شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 239شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 240شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 241شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 242شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 243شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 244شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 245شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 246شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 247شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 248شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 249شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 250شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 251شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 252شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 253شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 254شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 255شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 256شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 257شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 258شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 259شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 260شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 261شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 262شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 263شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 264شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 265شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 266شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 267شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 268شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 269شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 270شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 271شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 272شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 273شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 274شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 275شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 276شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 277شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 278شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 279شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 280شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 281شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 282شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 283شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 284شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 285شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 286شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 287شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 288شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 289شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 290شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 291شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 292شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 293شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 294شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 295شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 296شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 297شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 298شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 299شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 300شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 301شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 302شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 303شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 304شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 305شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 306شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 307شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 308شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 309شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 310شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 311شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 312شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 313شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 314شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 315شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 316شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 317شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 318شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 319شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 320شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 321شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 322شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 323شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 324شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 325شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 326شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 327شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 328شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 329شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 330شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 331شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...332شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 333شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 334شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 335شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 336شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 337شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 338شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 339شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 340شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 341شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 342شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 343شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 344شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 345شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 346شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 347شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 348شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 349شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 350شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 351شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 352شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 353شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 354شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 355شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 356شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 357شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 358شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 359شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 360شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 361شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 362شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 363شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 364شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 365شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 366شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 367شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 368شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 369شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 370شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 371شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 372شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 373شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 374شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 375شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 376شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 377شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 378شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 379شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 380شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 381شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 382شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 383شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 384شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 385شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 386شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 387شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 388شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 389شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 390شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 391شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 392شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 393شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 394شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 395شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 396شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 397شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 398شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 399شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 400شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...401شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 402شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 403شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 404شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 405شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 406شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 407شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 408شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 409شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 410شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 411شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 412شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 413شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 414شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 415شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 416شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 417شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 418شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 419شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 420شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 421شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 422شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 423شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 424شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 425شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 426شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 427شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 428شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 429شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 430شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 431شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 432شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 433شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 434شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 435شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 436شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 437شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 438شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 439شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 440شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ