به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست

640عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست
چون صبح، دلش گرم و نفس افسرده‌ست
شب زنده بسی داشت، ولیکن به سخن
دل را نکند زنده دمش، گر مرده‌ست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 2شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 3شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 4شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 5شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 6شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 7شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 8شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 9شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 10شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 11شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 12شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 13شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 14شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 15شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 16شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 17شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 18شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 19شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 20شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 21شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 22شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 23شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 24شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 25شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 26شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 27شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 28شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 29شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 30شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 31شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 32شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 33شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 34شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 35شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 36شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 37شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 38شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 39شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 40شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 41شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 42شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 43شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 44شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 45شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 46شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 47شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 48شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 49شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 50شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 51شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 52شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 53شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 54شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 55شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 56شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 57شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 58شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 59شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 60شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 61شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 62شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 63شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 64شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 65 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 66شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 67شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 68شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 69شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 70شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 71شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 72شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 73شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 74شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 75شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 76شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 77شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 78شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 79شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 80شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 81شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 82شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 83شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 84شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 85شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 86شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 87شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 88شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 89شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 90شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 91شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 92شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 93شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 94شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 95شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 96شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 97شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 98شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 99شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 100شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 101شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 102شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 103شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 104شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 105شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 106شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 107شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 108شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 109شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 110شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 111شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 112شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 113شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 114شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 115شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 116شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 117شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 118شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 119شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 120شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 121شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 122شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 123شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 124شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 125شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 126شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 127شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 128شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 129شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 130شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 131شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 132شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 133شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 134شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 135شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 136شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 137شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 138شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 139شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 140شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 141شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 142شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 143شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 144شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 145شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 146شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 147شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 148شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 149شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 150شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 151شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 152شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 153شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 154شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 155شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 156شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 157شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 158شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 159شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 160شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 161شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 162شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 163شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 164شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 165شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 166شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 167شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 168شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...169شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 170شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 171شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 172شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 173شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 174شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 175شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 176شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 177شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 178شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 179شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 180شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 181شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 182شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 183شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 184شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 185شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 186شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 187شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 188شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 189شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 190شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 191شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 192شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 193شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 194شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 195شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 196شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 197شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 198شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 199شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 200شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 201شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 202شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 203شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 204شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 205شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 206شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 207شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 208شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 209شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 210شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 211شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 212شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 213شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 214شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 215شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 216شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 217شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 218شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 219شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 220شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 221شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 222شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 223شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 224شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 225شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 226شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 227شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 228شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 229شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 230شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 231شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 232شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 233شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 234شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 235شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 236شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 237شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 238شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 239شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 240شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 241شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 242شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 243شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 244شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 245شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 246شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 247شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 248شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 249شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 250شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 251شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 252شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 253شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 254شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 255شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 256شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 257شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 258شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 259شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 260شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 261شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 262شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 263شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 264شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 265شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 266شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 267شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 268شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 269شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 270شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 271شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 272شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 273شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 274شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 275شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 276شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 277شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 278شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 279شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 280شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 281شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 282شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 283شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 284شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 285شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 286شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 287شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 288شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 289شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 290شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 291شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 292شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 293شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 294شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 295شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 296شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 297شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 298شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 299شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 300شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 301شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 302شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 303شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 304شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 305شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 306شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 307شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 308شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 309شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 310شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 311شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 312شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 313شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 314شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 315شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 316شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 317شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 318شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 319شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 320شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 321شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 322شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 323شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 324شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 325شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 326شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 327شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 328شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 329شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 330شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 331شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 332شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 333شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 334شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 335شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 336شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 337شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 338شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 339شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 340شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 341شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 342شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 343شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 344شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 345شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 346شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 347شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 348شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 349شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 350شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 351شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 352شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 353شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 354شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 355شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 356شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 357شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 358شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 359شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 360شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 361شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 362شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 363شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 364شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 365شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 366شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 367شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 368شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 369شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 370شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 371شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 372شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 373شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 374شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 375شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 376شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 377شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 378شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 379شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 380شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 381شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 382شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 383شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 384شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 385شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 386شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 387شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 388شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 389شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 390شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 391شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 392شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 393شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 394شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 395شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 396شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 397شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 398شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 399شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 400شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 401شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 402شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 403شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...404شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 405شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 406شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 407شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 408شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 409شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 410شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 411شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 412شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 413شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 414شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 415شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 416شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 417شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 418شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 419شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 420شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 421شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 422شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 423شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 424شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 425شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 426شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 427شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 428شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 429شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 430شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 431شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 432شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 433شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 434شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 435شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 436شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 437شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 438شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 439شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 440شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 441شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 442شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 443شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 444شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 445شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 446شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 447شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 448شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 449شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 450شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 451شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 452شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 453شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 454شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 455شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 456شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 457شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 458شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 459شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 460شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 461شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 462شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 463شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 464شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 465شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 466شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 467شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 468شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 469شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 470شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 471شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 472شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...473شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 474شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 475شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 476شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 477شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 478شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 479شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 480شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 481شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 482شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 483شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 484شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 485شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 486شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 487شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 488شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 489شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 490شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 491شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 492شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 493شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 494شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 495شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 496شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 497شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 498شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 499شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 500شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 501شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 502شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 503شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 504شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 505شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 506شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 507شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 508شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 509شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 510شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 511شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 512شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ