ای مدعی کجایی تا ملک ما ببینی

کز هرچه بود درمان درد است یار ما را

درمانش مخلصان را دردش شکستگان را

شادیش طالبان را غم یادگار ما را

عشق بستان و خویشتن بفروش

که نکوتر ازین تجارت نیست

پر شد از دوست هر دو کون ولیک

سوی او زهرهٔ اشارت نیست

بر ما چو وجود نیست ما را

چندان غم و رنج بی کران چیست

چون هست یقین که نیست جز تو

آوازهٔ این همه گمان چیست

وصل تو گنجی است هم پنهان ز خود

هرکه گوید یافتم دیوانه‌ایست

سودی نه که نقاش کشد صورت سیمرغ

چون صورت سیمرغ بعینه نه همان است

تو مرد ره چه دانی زیرا که مرد این ره

اول قدم درین راه بر چرخ هفتمین است

ز نیک و از بد و از کفر و دین و علم و عمل

برون شدم که برون زین بسی مقامات است

دلا گر عاشقی از عشق بگذر

که تامشغول عشقی عشق بند است

اگردر عشق از عشقت خبر نیست

ترا این عشق عشق سودمند است

هر آن مستی که بشناسد سر از پا

ازو دعوی مستی ناپسند است

تو از دریا جدایی و عجب بین

ز تو یک لحظه این دریا جدا نیست

خیال کج مکن اینجا و بشناس

که هر کو در خداگم شد خدا نیست

بیگانه شدم ز هر دو عالم

وآگه نه که آشنایِ من کیست

چون کس نیافت از دهن تنگِ او خبر

هر بی خبر چگونه خبر زان دهان دهد

لب دریا همه کفراست ودریا جمله دین داری

ولیکن گوهر دریا ورای کفرو دین باشد

درین دریا که من هستم نه دریایم

نداند هیچکس این سرّمگر آنکو چنین باشد

توصاحب‌نفسی‌ای‌غافل‌میان خاک وخون‌می‌‌خور

که صاحبدل اگر زهری خورد آن انگبین باشد

تو چون نفسی ز سرتاپای کی یابی کمالِ دل

کمالِ دل کسی داند که مردی راه بین باشد

روی صحرا همه چون پرتو خورشید گرفت

که تواند نفسی سایه در آن صحرا شد

بود و نابود تو یک قطرهٔ آبست همی

که ز دریا به کنار آمد و در دریا شد

هرکه امروز معاین رخ دلدار ندید

طفل راه است که او منتظر فردا شد

آنچه می‌جویند بیرونِ دو عالم سالکان

خویش را یابند چون این پرده ازهم بردرند

ای در درون جانم و جان از تو بی خبر

از تو جهان پر است و جهان از تو بی خبر

نقش تو در خیال و خیال از تو بی بصر

نام تو بر زبان و زبان از تو بی خبر

در عشق چو من توام تو من باش

یک پیرهن است گو دو تن باش

یک ذره سواد فقر در باخت

شد هر دو جهان ازو سیه پوش

گو: بد کنند در حق ما خلق زانکه ما

با کس نه داوری و مکافات می‌کنیم

سگی کاندر نمکزار اوفتد گم گردداندروی

من این دریای پرشورازنمک‌کمترنمی‌دانم

هرآن نقشی که بر صحرا نهادیم

تو زیبا بین که ما زیبا نهادیم

چو آدم را فرستادیم بیرون

جمال خویش بر صحرا نهادیم

مشو مغرور چندین نقشِ زیبا

بنای جمله بر دریا نهادیم

هیچکس را ندهد دنیی و دین دست به هم

هرکه گوید که دهد خنجر انکار کشیم

بوالعجب دردیست درد عشق جانان کاندرو

دردم افزون می‌شود چندانکه درمان می‌کنم

در عشق او دلی است ز خود بی خبر مرا

وز هرچه زین گذشت خبر نیست دیگرم

قرب سی سال بود تا که همی کندم جان

که به جان راه برم راه نبردم به تنم

گر در غلط اوفتیم در علم

کی در غلط اوفتیم در عین

ترسم که هیچ عاشق پایان ره نداند

و آن ماه روی ما را رخ در حجاب مانده

در بحر عشق دُرّی است از چشمِ غیر پنهان

ما جمله غرق گشته و آن درّ، درآب مانده

الحق شگرف مرغی کز تو دو کون برشد

نه بال باز کرده نه ز آشیان پریده

تا بسته‌ای به مویی زان موی در حجابی

چه کوهی و چه کاهی چون پای بست باشی

این پرده از نهادت بردار همچو مردان

در پرده درنیایی تا پرده در نگردی

درمان عشق جانان هم درد اوست دایم

درمان مجوی دل را گر زنده جان به دردی

گر مرد رهی میان خون باید رفت

از پای فتاده سرنگون باید رفت

تو پای به راه درنه وهیچ مپرس

هم راه بگویدت که چون باید رفت

جانت به گو تنی در افتاد و برفت

جمشید به گلخنی در افتاد و برفت

از موت و حیات چند پرسی از من

خورشید به روزنی در افتاد و برفت

چندین دربسته بی کلید است چه سود

کس نام گشادن نشنیده است چه سود

پیراهن یوسف است یک یک ذرات

یوسف ز میانه ناپدید است چه سود

صد دریا نوش کرده وندر عجبیم

تا چون دریا از چه سبب خشک لبیم

از خشک لبی همیشه دریا طلبیم

ما دریاییم خشک لب زان سببیم

کو راهروی که رهنوردش گویم

یا سوخته‌ای که اهل دردش گویم

هر کس که میان شغل دنیا نفسی

با او باشد هزار مردش گویم

می‌پنداری که جان توانی دیدن

اسرار همه جهان توانی دیدن

هرگاه که بینش تو گردد به کمال

کوریِ خود آن زمان توانی دیدن

نه سوختگی شناسم و نه خامی

در مذهب من چه کام چه ناکامی

گویی که به صد کسم نگه می‌دارند

ور نه بپریدمی ز بی آرامی

*****