بخت چون بنمود راهم جانب دلدار خود
آمدم تا سر نهم بر خاک پاى يار خود
عمر من در کار علم و عقل ضايع گشته بود
آمدم تا عذر خواهم ساعتى از کار خود
سجه و خرقه مرا بى عشق او زنار بود
ساعتى اى عشق راهم ده سوى گلزار خود
چون نمى زيبد در اين گلزار خار همتم
آتشى از سينه افروزم بسوزم خار خود
اشک من اى عشق لعل و روى من زر ساختى
تا تو بينى دمبدم بر روى من آثار خود
از جمال حسن جان افزاى خود چون آگهى
کى بهر ديده نمائى جان من ديدار خود
تا تو بينى حسن خويش و عشقبازى ها کنى
از دو عالم کرده اى آئينه رخسار خود
گر سخن مستانه ميگويد حسين از وى مرنج
چون تو مستش ميکنى از نرگس خمار خود