تا مرا راهِ خیالش ببرد از پسِ او
دینه ثسب سوی به سو از پی یادش بودم
چشم پُر آب و چو آتش زده از پُشت سراب
همه شب کوی به کو از پی یادش بودم
تا رسد بوی وی از باد، گرفتم رهِ باد
باد بی بوی وی آمد به من از فیض آباد
گفتم: »ای باد، چه می دانی تو از دادر 1 من؟ «
خاک زد بر سرِ من باد وگذشت از سرِ من
باغ رفتم که من اورا ز درختان پرسم
پیش هر بُتّه و برگی کنم از او زاره 2
باغ نشنیده مرا برگِ خزان افشانید
کرد پیراهنِ زرد وزی خود صدپاره
نگران سوی هوا از قفس مجنون بید
حیف خوردم که غمِ خویش نخوردم بر وقت
نگران سوی هوا از قفس مجنون بید
حیف خوردم کی برای چه نمردم بروقت
تاک در یاد برادر نشوم آب و ادا
تا نماند دلم از زندگی و از دنیا
تا نبینم به جهان داغ برادر را هیچ
تا مرا دغِ برادر نکُشد با تدریج ...
نگران سوی هوا بین که چه منظر دیدم
ابر و از ابرِگذر تودۀ دفتر دیدم
ابر و از ابرِ گذر بالش و بستر دیدم
مه بشکسته ای در بسترِ دادر دیدم
می نمود باز یکی منظرۀ درگذری
که منش دیدم و خواهم که نبیند دگری
اشکِ من هر قدر از چشم نهانش می کرد
آسمان پیشِ نظر باز عیانش می کرد
تودۀ ابرِ روان بود و در آن تودۀ ابر
تاوه سنگانِ سفید و سیهِ گورستان
تودۀ ابرِ روان بود و درآن تودۀ ابر
تلِ پُر خارو خسِ دهکدۀ صوفیان
گفتم: »ای ابر، از آن عالمِ ابری چه خبر؟
جگرم سوخت، مرا گُم شده فرزندِ پدر.
او که در روی زمین نیست، مگر آن جا نیست؟
پسِ تلهای بلوری هوا جای کیست؟ «
نشنیدم که چه گفت و چه نگفت ابر روان
لیک خونابه چکید از دهنِ ناوردان 3
جوی لبریز شد از خونِ سفیدِ باران
رفت درکام زمین خونِ رگِ جو یباران ...
نگران سوی هوا بودم و خوابم بُردست
شدم از چک- چک بارانِ درختان بیدار
نگرم،کوه پس سر زده است از رویش
شبِ گریانِ غمامی 4 مرا چادر وار
دلِ من آب و ولی از شَفَقِ الوانی 5
همچو تبخاله لبِ گرم اُفُق گُل بسته
زدم آهی که شفق نیست، زمین می بندد
سَحَر از دغِ دلِ گُم شده هاگل دسته

*******
1 دادر : دادراش
2 زاره : زاری
3 ناوردان : ناودان
4 غمامی : غم آلود
5 الوان : به معنی سرخ ، قرمز