غم تو تا نفس باقی است،با من هر نفس بادا

به جز روی گلت دیگر به چشمم خار و خس بادا

خیالم در شب زلفت رود ناگه به عیاری

به شهرستان حسنت نرگس مستت عسس بادا

چو فرزین مهره ی عشق تو را هر کس که کج بازد

اگر شهرخ بود،صد فیل او زیر فرس بادا(۳)

به راه عشق بندد ساربان شوق من محمل

قماش ناله ی دل،ناقه ی او را جرس بادا

فلک روزی مبادا سازد از بند غم آزادم

کمند حلقه ی زلف تو آن دم دادرس بادا

اگر خورشید در پیشت زند لاف از دم خوبی

به گوش مرغ عنقا،هم چو آواز مگس بادا(۴)

ز باغ نظم طغرل جز گل مدح تو گل چیند

جزای او به صد خواری چو بلبل در قفس بادا