مدتی، کین مهر بالای منیر

وین زمین و ماه  هم بودند اثیر

وان زمان، که شمس و ماه و این زمین

دود بودند، و تنی شد آتشین

شد زمین و مه جدا از آفتاب

دور شد مه هم ز پهلوی تراب

هر یکی زیشان گشت اندر فضا

اختری پر تاب و پر نور و ضیا

شد نمایان بعد از آن این خاکسار

آب و برگ و جانور ها بی شمار

ای شکوفه، تو کجا بودی نهان

تا بدان دور و بدان کار زمان