صائب تبریزی
غزل 5001 - 6000
غزل شمارهٔ ۵۸۳۲: دست طمع ز مایده چرخ شسته ایم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
دست طمع ز مایده چرخ شسته ایم از جان سخت خود به شکم سنگ بسته ایم دامان بادبان توکل گرفته ایم در زورق حباب به لنگر نشسته ایم برگ خزان رسیده گلزار عالمیم پیوند شاخسار اقامت گسسته ایم موقوف ترکتاز نسیمی است گرد ما بر روی برگ گل به امانت نشسته ایم چون قطره سر به دامن دریا نهاده ایم وز موجه تردد خاطر نرسته ایم در بند یک اشاره موج است این طلسم دل چون حباب بر نفس خود نبسته ایم کیفیت از عبادت ما می چکد به خاک در آب تلخ دامن سجاده شسته ایم فردا به روی مصحف دل چون نگه کنیم؟ شیرازه اش به رشته زنار بسته ایم مردم چرا به خرمن ما اوفتاده اند ؟ هرگز به سهو خاطر موری نخسته ایم مکتوب خویش از الف آه کرده ایم کاغذ دریده ایم و قلم را شکسته ایم صائب به عیب خویش فتاده است کار ما زان رو زبان زنیک و بد خلق بسته ایم صائب تبریزی