صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۹۰۳: هوا چکیده نورست در شب مهتاب
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
هوا چکیده نورست در شب مهتاب ستاره خنده حورست در شب مهتاب سپهر جام بلوری است پر می روشن زمین قلمرو نورست در شب مهتاب صراحی می گلرنگ، سرو سیمینی است پیاله غبغب حورست در شب مهتاب زمین ز خنده لبریز مه، نمکدانی است زمانه بر سر شورست در شب مهتاب رسان به دامن صحرای بیخودی خود را که خانه دیده مورست در شب مهتاب می شبانه کز او روز عقل شد تاریک تمام نور حضورست در شب مهتاب ز خویش پاک برون آ که مغز خشک زمین تر از شراب طهورست در شب مهتاب به غیر باده روشن، نظر به هر چه کنی غبار چشم شعورست در شب مهتاب براق راهروان است روشنایی راه سفر ز خویش ضرورست در شب مهتاب به هر طرف که نظر باز می کنم صائب تجلیات ظهورست در شب مهتاب صائب تبریزی