از اول بنام خدای بزرگ

سخن گفتش از رهنمای بزرگ

خدایی که خلق جهان آفرید

بدی را کند عاقبت ناپدید

بر آرندۀ آسمان بلند

فروزندۀ اختر زورمند

نباشد ابد ملک او را زوال

که او پادشاهست و هم ذوالجلال

ز دفتر چنین گفت زرتشت دین

بگشتاسب آن شهریار گزین

چو باشی بهستی ایزد درست

بخلد برین اندرون جای تست

بگفتش که اهریمن خیره سر

بود دشمن ایزد داد گر

دل مردم از راه پیچد همی

همان ره همیشه بسیچد همی

که تا مردمان را بدوزخ برد

پس آنگه بدان شادمانی خورد

چو بیند تن مردم اندر عذاب

بدوزخ شود شادمان بی حجاب

فسوسی کند گوید این کم خرد

چرا هرزه گردی بدان راه بد

کنون چون بگشتی زیزدان پاک

خریدی ره دوزخ سهم ناک

ببخشود دادار بر بندگان

مرا گفت پیغام از من رسان

چو رفتی بدیشان بپیغمبری

نگر تا ببازی بدین ننگری

بگویی به خلق جهان سر بسر

که از راه کژی نتابند سر

کسی کو بزشتی نتابد دلش

بجنت بود جاودان منزلش

گر ایدونگه بیداد نیک آمدی

کسی خود در داد نگشایدی

همان کس که او هست بیدادگر

همو مر ترا خواهد ای دادگر

ندارد پسندیده بیداد خویش

نهد دیگران را راه داد پیش

فرستاد ما را خدای جهان

بنزد تو ای شاه نوشین روان

بگفتش که رو بندگان را بگوی

ز فرمان من بر نتابند روی

مرا گفت بر گو بخلق زمین

که گردید از راه دیو لعین

پذیرید دین من و راه راست

بهشت برین جایگاه شماست

کس کو ز فرمان بتابید تن

بدوزخ بود همبر اهرمن

و دیگر ز برهان زرتشت پاک

همی کوش تا تو شوی ترسناک

یکی آنکه دنیا نجست و نخواست

چو دنیا بدیدش دار فناست

نه فرزند او را نه پیوند وخویش

گرفته ره آخرت را بپیش

همی دید کاین گنبد تیزگرد

ملوک و خدم را کند همچو گرد

بنزدیک او شاه و چاکر یکیست

خود او را ازین کار تیمار نیست

سیم آنکه هرگز نگفتش بما

که باشم بعقبی شفیع شما

گناه شما را بخواهم همی

غم و رنجتانرا بکاهم همی

بکردار گفتا که دارید امید

همان بر که کارید آن بدروید

بدنیا کرا کشت نیکو بود

همه از را نکو کار مینو بود

وگر زانکه نیکو نباشد کار

بدوزخ دهد اهرمن تان قرار

بدین دادمان راه نزدیک خویش

یکی گفت گفتار بی کم و بیش

که هر کس که بار گناه آورد

بدوزخ درون کیفر آن برد

بپنجم چنین گفت با بخردان

همیدون هشیوار دل موبدان

کزین گونه گفتار اندر جهان

که گفتست در آشکار و نهان

تو گویی که آب زلال است راست

بدو در نبینی نه افزون نه کاست

اگر هیچ آرید این را مثال

بود گفتۀ من سراسر محال

و گر زانکه مانند این ناورید

بخواری بدین گفته در منگرید

بدانید کاین قول یزدان بود

نه از قول نا پاک دیوان بود

که خود را نکوهند دیوان چنین

نگویند بر دادگر آفرین

ششم هر که آمد بپیغمبری

بنزدیک خلقان بدین آوری

نگفتند هرگز که اندر زمین

چه بود و چه خواهد بدن بعد ازین

مگر آن زراتشت رد نیکنام

که دز زند و وستا بگفت این کلام

ز چیزی که خواهد بد اندر جهان

ز نیک و بد و آشکار و نهان

از آنگه که ایزد جهان آفرید

بیاورد تا رستخیزش پدید

بگفتش همه در اوستا و زند

ز چیزی که خواهد بدن چون و چند

ز شاهان با کیش و با داد و دین

نمودست یکسر چو خواهی ببین

همه نام ایشان بکردست یاد

زکردار و گفتار و بیداد و داد

نموده دلیلی بهر نیک و بد

که تا آن بیابدش مرد خرد

بهفتم یقین دان که پیغمبری

نکرد آفرین بر گران لشکری

که با او بدین و بدل بود راست

دل از مهر او هیچ گونه نکاست

مگر هم زراتشت آن پاک دین

که نزدیک یزدانش کرد آفرین

بدین دار گفتست با مرد کیش

که نیکی کنی نیکی آیدت پیش

بهشتم بگفت این بخلق جهان

بدوزخ نمانید تا جاودان

روان کسی برد پادافراه

باندازۀ هرچه کردش گناه

چو پادافره کردۀ خویش هشت

ز دوزخ برندش بسوی بهشت

دهندست و خواهندگانیم ما

سراسر همه بندگانیم ما

دهم گفت هرچ آن نخواهی بخویش

مخواه ایچکسرا که آید به پیش

کسی کو بدنیا گنه کار شد

بپادافره در گرفتار شد

یکی فصل گویم دگر گوش دار

نگر تا چه گوید نکوهوش دار