ابو النظام محمد فلکی شَروانی (زاده تقریباً ۵۰۱ ه، درگذشته ۵۴۰ ه) شاعر پارسی‌گوی ایرانی از قرن ششم هجری است. وفات او به نقل تقی‌الدین کاشی در ۵۸۷ هجری قمری و به گفتهٔ بعضی در ۵۷۷ هجری قمری بوده‌است.
نام او به روایت اکثر تذکره‌نویسان محمد و لقبش نجم‌الدین یا افصح‌الدین می‌باشد و فلکی تخلصی است که در اشعار او مکرر آمده و معاصرین هم به این نام او را خوانده‌اند. فلکی سخنگویی نغز و نازک‌خیال است و در حد ممکن از عبارات نامعمول احتراز کرده‌است. اشعار او تا حدی روان و از تکلفات ادبی برکنار و به رویهٔ مسعود سعد نزدیک است.
از اشعارش در حدود ۱۲۰۰ بیت پراکنده به‌جای مانده‌است. این اشعار، حتی در مواردی هم که به مسایل علمی اشاره می‌شود، نسبتاً ساده است، چنان‌که گویی تا حدی می‌خواسته از مسعود سعد پیروی کند.
ابو النظام محمد فلکی شیروانی تحصیلات عمیقی انجام داد و به‌ویژه در ستاره‌شناسی کارآزموده شد و در آن فن رساله‌ای فاضلانه نوشت. تخلصش نیز، چنان‌که پیداست، با اخترشناسی ارتباط دارد. آگاهی بیشتر