فَرامَرْزْنامه، عنوان دو منظومۀ پهلوانی از دو سرایندۀ مختلف دربارۀ زندگی، جنگها و ماجراهای فرامرز، پسر رستم که در قرنهای ۵-۶ ق / ۱۱-۱۲ م، به پیروی از شاهنامۀ فردوسی سروده شده‌اند.
در روایات ملی ایرانیان، فرامرز، قهرمان فرامرزنامه چه در زمان حیات رستم و چه پس از مرگ او، بیش از فرزندان دیگرش شهرت یافت و در قرنهای ۴-۵ ق / ۱۰-۱۱ م، داستانهای بسیاری از پهلوانیهای او بر سر زبانها بوده و کتابهای مستقلی دربارۀ او، هم به نثر و هم به نظم، وجود داشته که بی‌گمان، همۀ آنها به منابع مکتوب پهلوی در زمان ساسانیان می‌رسیده‌اند (نک : ه د، فرامرز).
پژوهشهای پیشین
نخستین‌بار ژول مُل در «دیباچۀ» شاهنامه شرح کوتاهی از این منظومه به دست داد. به نوشتۀ او فرامرزنامه در قرن ۵ ق، به قلم سراینده‌ای که هیچ حدسی در مورد نام او نمی‌توان زد، سروده شده است و در پایان، براساس نسخه‌ای از آن که در دست داشت، به‌درستی نوشت که این منظومه بخشی از کتابی بزرگ‌تر است (ص ۴۴-۴۵). در ۱۳۲۴ ق / ۱۹۰۶ م، هردو منظومۀ فرامرزنامه، به کوشش رستم، پسر بهرام تفتی در بمبئی چاپ سنگی شد. آگاهی بیشتر