ای مصلی بیا طهارت کن
خانه ی دین خود عمارت کن
چون بیاری طهارت ظاهر
باطنت نیز حق کند طاهر
آن طهارت که قسم جسم آمد
ظاهرت را همه سه قسم آمد
تن به غسل و وضو چو پاک کنی
آب گر نیست قصد خاک کنی
شرح این هر سه نو را گویم
زانکه چوگان شرع را گویم
در طهارت فریضه و سنت
بر تو خوانم روان و بی منت
پس بیان نماز و روزه کنم
توشه ی عمر پنج روزه کنم
آب دست و نماز باید کرد
دل مقام نیاز باید کرد
روز محشر که جان گداز بود
اولین پرسش از نماز بود
پس مکن در نماز ها تقصیر
تا در آن روز باشدت توقیر
خود سنایی چه بس نیکو گفته است
در معنی نگر که چون سفته
غم دین خور که غم غم دین است
همه غم ها فرو تر از این است
غم دنیا مخور که بیهوده است
هیچ کس در جهان نیاسوده است
مه بعجز و قصور معترفم
نی چو نادان احمق و خرفم
پیش از این گفته اند اهل سلف
عذر من صنف قداستهدف
لیک بر قدر خویش کوشیدن
به ز بیکاری و خموشیدن
من به قدر مجال میکوشم
فقه را برد نظم پوشیدم
نکنی عیب گر تو بتوانی
که در و حله ی بپوشانی
اسب تازی اگر چه به تازد
لاشه خر خویشتن نیندازد
صد و هفتاد بیت و ده باب است
لایق روزگار اصحاب است
موجز و دلپذیر افتاده است
لاجرم بی نظیر افتاده است
این ترا یادگار از شرف است
نام او در جهان بهر طرف است
از بخاراست مولد و نسبش
وز خراسان علوم مکتبش
بار الهی بده تو توفیقم
راه بنما بسوی تحقیقم