احمد بن موسی خیالی معروف به خیالی بخارایی در سده نهم قمری در بخارا دیده به جهان گشود. در خصوص زندگی‌نامه وی اطلاعات اندکی در دست است به دلیل اینکه مدتی در هرات زندگی کرده بود، به خیالی هروی معروف شد. بخارایی از معاصران و نزدیکان الغ‌بیگ تیموری، پسر بزرگ شاهرخ تیموری بوده و از شاگردان خواجه عصمت‌الله بخاری از شاعران به شمار می‌آمده است. از جمله شعرهای او قصیده‌ای است که در مدح استادش عصمت بخاری بدین مطلع:
درین سراچه فانی که منزل خطرست
به عیش کوش که ایام عمر درگذرست
دیوان اشعار خیالی در مجموع ۲هزار و ۷۱ بیت دارد که شامل ۳ قصیده، یکی در ستایش پروردگار و دوتای دیگر در مدح عصمت بخاری؛ یک مسمط در مدح حضرت علی (ع)؛ ۳۵۵ غزل؛ ۳ قطعه و ۸ رباعی است. از دیوان او نسخه‌های متعددی در دست است.
شهرت بخارایی بیشتر از رهگذر غزل است که شیخ بهایی آن را در مخمسی تضمین کرده است.