صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۱۱۲۶: ساقی ما از می گلگون به دور افتاده است
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ساقی ما از می گلگون به دور افتاده است همچو ساغر آن لب میگون به دور افتاده است در دل شب عاشقان را حلقه بر در می زند گرد رویش تا خط شبگون به دور افتاده است شمع در پیراهن فانوس گردیده است آب تا ز رقص آن قامت موزون به دور افتاده است می کشد خط بر زمین از شرمساری گردباد در بیابانی که این مجنون به دور افتاده است تا که دیگر در خمار افتاده، کز هر لاله ای هر طرف پیمانه ای پر خون به دور افتاده است می نشیند گردباد از پا به اندک جلوه ای تا غبار کیست در هامون به دور افتاده است؟ جای حیرت نیست گر من پایکوبان گشته ام خم به زور باده چون گردون به دور افتاده است تا به آب غیب، ایمان تازه سازی هر نفس بنگر این نه آسیا را چون به دور افتاده است صائب از وحدت نیفتد نوبهار از جوش گل در هزاران لفظ یک مضمون به دور افتاده است صائب تبریزی