صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۵۱۸: دل پریخانه آن روی چو ماه است مرا
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
دل پریخانه آن روی چو ماه است مرا یوسفی در بن هر موی به چاه است مرا آه من چون علم صبح قیامت نشود؟ الف قامت او سرخط آه است مرا همچو کبکی که فتد سایه شاهین به سرش دل سراسیمه ازان پر کلاه است مرا با کلاه نمد از هر دو جهان آزادم سایه بال هما بخت سیاه است مرا چون قلم، گام نخستین، نفسم سوخته است در ره شوق کجا فرصت آه است مرا؟ می چکد خون چو کباب از نفس دعوی من با چنین سوز چه حاجت به گواه است مرا؟ جرم ایام خرد قابل بخشیدن نیست ورنه با عشق چه پروای گناه است مرا؟ از تماشای تو ای مایه امید جهان غیر افسوس چه در دست نگاه است مرا؟ منزل عشق چو خورشید بود پا به رکاب ورنه صائب چه غم از دوری راه است مرا؟ صائب تبریزی