صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۱۵۲: داغ رسوایی خدادادست منصور مرا
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
داغ رسوایی خدادادست منصور مرا هست تمغای تجلی لاله طور مرا در تلاش خاکساری دارم آتش زیر پا گر سلیمان جا به دست خود دهد مور مرا حد شرعی، مست بی حد را نمی آرد به هوش نیست پروایی ز چوب دار منصور مرا در نمکدان از نمکزاری چه گنجد، ظاهرست برنتابد تنگنای آسمان شور مرا پرتو منت کند دلهای روشن را سیاه می کشد دست حمایت شمع مغرور مرا تاک نتواند به چندین دست در زنجیر داشت باده شوخ من و صهبای پر زور مرا باغبان سنگدل را دیدن من می گزد گر چه رزق از نکهت گلهاست زنبور مرا کوشش ظاهر حجاب کعبه مقصود بود رفتن دل ساخت کوته منزل دور مرا برنیاورد از گداچشمی طمع را ملک چین کاسه دریوزه از چینی است فغفور مرا نور من چون برق صائب پرده سوز افتاده است ابر چون پنهان تواند ساختن نور مرا؟ صائب تبریزی