صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۱۲۴: التفات زاهدان خشک، تر سازد مرا
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
التفات زاهدان خشک، تر سازد مرا گرمی افسردگان افسرده تر سازد مرا اشک نیسانم، گدایی دارم از بحر گهر چون صدف دامان پاکی، تا گهر سازد مرا معنی دور، از لباس لفظ می گردد جدا مختصر کی این جهان مختصر سازد مرا شعله بی باک را از چوبکاری باک نیست چوب گل از بوی گل دیوانه تر سازد مرا ناخن فولاد دارم در گشاد کارها بوی خون صاحب جگر چون نیشتر سازد مرا بحر را تلخی ز آفت ها دعای جوشن است تلخرویی از حلاوت بیشتر سازد مرا رشته عمرم به اندک فرصتی گردد گره گر چنین بی تاب، آن موی کمر سازد مرا جذبه دریا بود صائب دلیل سیل من کی ره خوابیده دلگیر از سفر سازد مرا؟ صائب تبریزی