غزل شمارهٔ ۱۹: تا توان کردن ز خون ما نگارین دست را

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

تا توان کردن ز خون ما نگارین دست را
از حنا بهر چه باید کرد رنگین دست را

سینه اش از باده لعلی بدخشان می شود
هر که سازد چون سبو در خواب بالین دست را

انتظار قتل، کار عاشقان را ساخته است
تا تو می سازی بلند ای کوه تمکین دست را

بس که از دل های خونین است زلفش مایه دار
می کند در هر سراسر، شانه رنگین دست را

پای ایمان جهانی در خم لغزیدن است
بر میاور ز آستین ای دشمن دین دست را

رشته نازک، گوهر دلها ازان نازک تر است
زینهار آهسته کش در زلف مشکین دست را

بحر را سر پنجه مرجان نیندازد ز جوش
چند بر دل می نهی از بهر تسکین دست را

فرصت خاریدن سر، خواجه را از حرص نیست
کی معطل می گذارد جسم گرگین دست را

خون گریبان می درد از زخم هر دم بر تنم
تا که خواهد ساخت از خونم نگارین دست را

بر نمی دارد گل از دامان شبنم دست خویش
چون به آسانی کشد ز آیینه خودبین دست را

قمریان را عقده ای ای سرو از دل باز کن
تا به کی بیکار بتوان داشت چندین دست را

بیستون را تیشه ام در حمله اول گداخت
نیست با من نسبتی فرهاد سنگین دست را

خشک می گردد ز حیرت چون به دامانش رسد
می کنم بی طاقتی چندان که تلقین دست را

کی به خون قطره صائب پنجه رنگین می کند؟
آن که چون مرجان کند از بحر خونین دست را

صائب تبریزی