خاقانی شروانی
غزلیات
غزل شماره ۶۹: خاکی دلم که در لب آن نازنین گریخت
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
خاکی دلم که در لب آن نازنین گریخت تشنه است کاندر آب خور آتشین گریخت نالم چو ز آب آتش و جوشم چو ز آتش آب تا دل در آب و آتش آن نازنین گریخت آدم فریب گندم گون عارضی بدید شد در بهشت عارض آن حور عین گریخت تا دل به کفر دعوت زلفش قبول کرد کفرش خوش آمد از من مسکین به کین گریخت بیرون گریخت از ره چشمم میان اشک الا به پای آب نشاید چنین گریخت آن لاشه جست ز آخور سنگین هندوان در مرغزار سنبل آهوی چین گریخت در کوی عشق دیوی و دیوانگی است عقل بس عقل کو ز عشق ملامت گزین گریخت از زعفران روی من و مشک زلف دوست تعویذ کرده ام ز من آن دیو ازین گریخت خاقانیا حدیث فلک در زمین به است کامسال طالعت ز فلک در زمین گریخت خاقانی شروانی