حزین لاهیجی
غزلیات
شمارهٔ ۴۵۷: مرا مجال سخن، بادهٔ زلال دهد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
مرا مجال سخن، بادهٔ زلال دهد که شیشه ره به پریخانهٔ خیال دهد فسرده از سخن سرد خود ستایانم سرود مطرب کج نغمه، گوشمال دهد به غیر جذبهٔ خاطر که خضر این وادی ست به بحر، قطرهٔ ما را که اتصال دهد؟ به حشر نامهٔ اعمال مجرمی ست سفید که شستشو به عرقهای انفعال دهد صدف به ابر چرا تهمت سخا بندد؟ ز گوهری که به سعی کف سؤال دهد شمیم عشق بود تا به حشر خاک مرا که بوی باده دیرینه ی سفال دهد حزین به دولت سودای خال و خط کسی ست که عنبرین قلمت نافه ی غزال دهد حزین لاهیجی