اسیری اصفهانی

رضاقلی هدایتروضه اول | در نگارش احوال مشایخ و عارفاناسیری اصفهانی

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

آقاحسین خان نام داشته و بر تحصیل مراتب علیا همت می گماشته. اوقاتش به خدمت فقرا مصروف و خاطرش به صحبت عرفا مشعوف. سالکی خلیق و خوشحال و درویشی شفیق و صاحب کمال بوده. مثنوی به طرز بوستان شیخ سعدی به قرب ده هزار بیت منظوم نموده. نهایت فصاحت دارد. از آن جناب نوشته شد:
گرفتم آنکه گشایند پای بستۀ ما
چه می کنند به بال و پر شکستۀ ما
گواه اینکه نه رند و نه زاهدیم بس است
پیالۀ تهی و سُبحۀ گسستۀ ما
٭٭٭
 
خوش است این باغ اما باغبانش حیف نتواند
گلی بر شاخسار و بلبلی در آشیان بیند

مِنْ مثنویاته
به کسری چه خوش گفت بوذر جمهر
که تا می خرامد به کامت سپهر
مبادا به کس کینه ورزد دلت
ملرزان دلی تا نلرزد دلت
یکی اره بر پای سروی نهاد
به دست وی آن سرو از پا فتاد
دگر روز دادش مکافات دست
که از سروی افتاد پایش شکست
٭٭٭
چه نیکو به زن گفت دهقان ده
که نانی به ایتام همسایه ده
که چون ما نمانیم ز انعام ما
گرسنه نمانند ایتام ما
٭٭٭
به دوران دو کس را اگر دیدمی
به گرد سر هر دو گردیدمی
یکی آنکه گوید بد من به من
دگر آنکه پرسد بدخویشتن
٭٭٭
دلم سوخت بر سالکی ره نورد
که می گفت با حسرت و سوز و درد
که عمری در این راه بشتافتم
نه رستم نه وارسته ام یافتم
٭٭٭
بر آن تخت زرین که جم می نشست
شنیدم چو برخاست این نقش بست
چو باید از این تخت درخاستن
نیرزد نشستن به برخاستن
٭٭٭
یکی از اسیران شیرین نفس
نمی راند در بزم از خود مگس
که چون گیرد از راندن من گران
مبادا دهد زحمت دیگران

رضاقلی هدایت