عطار نیشابوری
غزلیات
غزل شماره ۴۳۷: ترسا بچهٔ شکر لبم دوش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ترسا بچهٔ شکر لبم دوش صد حلقهٔ زلف در بناگوش صد پیر قوی به حلقه می داشت زان حلقهٔ زلف حلقه در گوش آمد بر من شراب در دست گفتا که به یاد من کن این نوش در پرده اگر حریف مایی چون می نوشی خموش و مخروش زیرا که دلی نگشت گویا تا مرد زبان نکرد خاموش دل چون بشنود این سخن زود ناخورده شراب گشت مدهوش چون بستدم آن شراب و خوردم در سینهٔ من فتاد صد جوش دادم همه نام و ننگ بر باد کردم همه نیک و بد فراموش از دست بشد مرا دل و جان وز پای درآمدم تن و توش یک قطره از آن شراب مشکل آورد دو عالمم در آغوش یک ذره سواد فقر در تافت شد هر دو جهان از آن سیه پوش جانم ز سر دو کون برخاست در شیوهٔ فقر شد وفا کوش هر که بخرد به جان و دل فقر بر جان و دلش دو کون بفروش ور دین تو نیست دین عطار کفر آیدت این حدیث منیوش عطار نیشابوری