عطار نیشابوری
غزلیات
غزل شماره ۳۵۷: چو نقاب برگشائی مه آن جهان برآید
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چو نقاب برگشائی مه آن جهان برآید ز فروغ نور رویت ز جهان فغان برآید هم دورهای عالم بگذشت و کس ندانست که رخ چو آفتابت ز چه آسمان برآید ز دو لعل جان فزایت دو جهان پر از گهر شد چو تو گوهری ندانم ز کدام کان برآید دل و جان عاشقانت ز غمت به جوش آید چو ز سر سینه نامت به سر زبان برآید ره عشق چون تویی را که سزد، کسی که بیخود چو فرو شود به کویت ز همه جهان برآید چه ره است این که هرکس که دمی بدو فروشد نه ازو خبر بماند نه ازو نشان برآید همه عمر عاشق تو شب و روز آن نکوتر که ز کفر و دین بیفتد که ز خان و مان برآید ز حجاب اگر برآیی برسند خلق در تو پس از آن دم اناالحق ز جهانیان برآید منم و غم تو دایم که کسی که در غم تو به تو در گریخت غمگین، ز تو شادمان برآید چو غم تو هست جانا چه غمم بود که دل را غم تو به غمگساری ز میان جان برآید ز پی تو جان عطار اگرش قبول باشد ز مکان خلاص یابد چو به لامکان برآید عطار نیشابوری